Η λύση στο δημόσιο είναι η καταγραφή του έργου του κάθε υπαλλήλου και η συνεχής παρακολούθηση του όσον αφορά την απόδοση ,την συμπεριφορά με τους συναδέλφους και την επίλυση των καθημερινών μικροπροβλημάτων.
Κάνοντας έναν φάκελο με ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της καθημερινότητας μετρώντας την αποτελεσματικότητα κάνοντας μία αξιολόγηση καθαρά στο θέμα της δουλειάς θα δημιουργηθεί μεταξύ των υπαλλήλων η αντίληψη ότι ο προϊστάμενός τους είναι στην θέση αυτή λόγω της δουλειάς του και επομένως ο σεβασμός και η υπακοή θα είναι δεδομένες.
Θα αρχίσει σιγά σιγά η “εσωτερική ζωή” της υπηρεσίας να δημιουργεί μια στέρεη και αξιοκρατική πυραμίδα..Θεωρώ λανθασμένη την αντίληψη των από πάνω “σοφών” χωρίς την χρησιμοποίηση των ανθρώπων που κατέχουν το αντικείμενο.
Όλα να ξεκινούν από την δουλειά και φυσικά να μετρούν και τα άλλα προσόντα των υπαλλήλων μόνο αν αυτός στην πράξη έχει το χάρισμα της αποτελεσματικότητας.
Το πρόβλημα με την “πτυχιολατρεία” είναι ότι στο δημόσιο έχει λειτουργήσει ανάποδα. Κάποιος πιστεύει ότι με ένα πτυχίο παραπάνω υπερπηδά τους συναδέλφους του που στηρίζονται στην δουλειά τους. Επομένως όλη του η ενέργεια ξεφεύγει από την κυρίως δουλειά και διοχετεύεται στα “χαρτιά”.
Εν κλατακλείδι. Υποχρεωτική και αναγκαία προϋπόθεση για προβιβασμό σε κάθε δημόσιο υπάλληλο είναι η δουλειά του και η συμπεριφορά του. Αν δεν υπάρχει δεν τον σώζει κανένα πτυχίο,γνωριμία, κόμμα,βουλευτής κλπ.
