Για σκέψου τότε, τον Σεπτέμβριο του ’41, όταν κάποιοι “μουρλοί” αποφάσιζαν να ιδρύσουν το ΕΑΜ, τι θα γινόταν αν τους περνούσε απ’ το μυαλό το face-control για το ποιος θα μπει και ποιος θα μείνει απ’ έξω από το μέτωπο. Το πιο πιθανό θα ήταν οι πέντε-δέκα που σκέφτηκαν να ξεκινήσει η αντίσταση στην Ελλάδα να πήγαιναν σπίτι τους και να κλεινόντουσαν μέσα μέχρι να περάσει η …”μπόρα” της Κατοχής.
Τα πράγματα βέβαια δεν έγιναν έτσι. Ηταν η απόφαση του Ιουλίου, της 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ που με απόφασή της καλούσε: «…τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης».
Ολα τα κόμματα;
Ολο τον ελληνικό λαό;
Κι αν δηλαδή κάποιος, πριν τον πόλεμο ή και στις αρχές του, είχε βγει στο καφενείο του χωριού του και είχε φωνάξει “Ζήτω το Εθνος! Ζήτω ο Μεταξάς!”, κι εκείνος θα μπορούσε να μπει στο ΕΑΜ;
Κι αν δηλαδή κάποιος έβγαζε τη δεκαετία του’30 μια φυλλάδα που εκθείαζε το τότε καθεστώς αλλά τώρα ήθελε να πάρει το όπλο, να βάλει δύο πολύγραφους σε ένα τσουβάλι και να ανέβει στο βουνό, κι εκείνος θα έβρισκε κλειστή την πόρτα του ΕΑΜ;
Κι ο παπάς με το θυμιατό του; Και η κοπελίτσα με το πιάνο και τα γαλλικά της; Κι ο λοχαγός με τη σκισμένη χλένη που κάποτε απέδωσε τιμές στον δικτάτορα;
Ολοι έξω; Επειδή κάποτε…
Σίγουρα θα υπήρχαν κάποτε, θα πει κανείς, μέσα στο τότε ΚΚΕ που θα είχαν αντιρρήσεις: “Και που το πάμε; Θα χάσουμε την ψυχή μας με όλους ετούτους. Θα χάσουμε την ταυτότητά μας. Αντε που θα μπει ο πάσα ένας στο μέτωπο!”.
Οχι, δεν υπήρχαν τέτοιοι τότε. Και δεν υπήρχαν γιατί δεν υπήρχε η πολυτέλεια να υπάρχουν. Και δεν υπήρχαν γιατί ήταν λάθος να επικρατήσουν τέτοιες σκέψεις. Οχι μόνο γιατί τότε, όπως και τώρα, “όλα τα σκιαζε η φοβέρα” αλλά και γιατί ήξεραν πως, τι να κάνουμε, αυτό το λαό έχουμε, αυτή την κοινωνία, αυτούς τους συμπολίτες και συχωριανούς. Κανένας δεν γεννιέται αριστερός με “πεντιγκρί”. Είναι η ζωή και η ανάγκη που μας φέρνει κοντά, που μας αλλάζει. Που ο χθεσινός αντίπαλος γίνεται σύμμαχος και ο σημερινός αγωνιστής μπορεί αύριο να γίνει ο εχθρός μας.
Φαντάσου να “δίκαζαν” τότε τον Ηλία Τσιριμώκο, όχι μόνο για το παρελθόν του αλλά και για τη μελλοντική του εξέλιξη. Συνιδρυτής του ΕΑΜ, χρόνια μετά, το ’65, πρωθυπουργός με εντολή του Παλατιού.
Τι θέλω να πω μ’ αυτά;
Πως ο πλούτος της Αριστεράς είναι ο πλούτος της Ιστορίας, είναι η μεγάλη, η αθησαύριστη εμπειρία των αγώνων για ελευθερία και χειραφέτηση. Είναι η αμφισβήτηση με όρους ορθολογισμού και όχι ρομαντισμού ή ιδεοληψιών, του κάθε τι υπαγορεύεται μόνο από το συμφέρον και το κέρδος. Αλλά και για κάθε τι μιλάει για “καθαρότητες”. Φυλλαράκια στον άνεμο είναι οι “καθαρότητες” ή μαγαζάκια στη γωνία, μικρά και νοικοκυρεμένα.
Οταν φουσκώνει η θάλασσα της Ιστορίας δεν επιλέγεις ναύτες και κωπηλάτες ανάλογα το κατά πως σου φαίνεται η φάτσα τους και τι σκατά κουβέντιαζαν στα καπηλειά του λιμανιού. Επιλέγεις πορεία. Μπαίνεις στη βάρκα και παίρνεις τα κουπιά. Και δεν εμβολίζεις τις άλλες βάρκες δίπλα σου ούτε και αρνείσαι σε άλλους να ανεβούν στη δική σου.
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!
Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ’ τον κοσμο.
ΥΓ: Ολη αυτή η υπόθεση με τις υποψηφιότητες αντί για αυτογκόλ θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διάβασμα ήθελε. Λίγο περισσότερο διάβασμα!
ANemos
