Να κάψουν τα σενάρια ενός «μεγάλου συνασπισμού» τα οποία
επέστρεψαν, τεχνηέντως, μέσω των δημοσκοπήσεων του σαββατοκύριακου
επιχείρησαν χθες κεντρικά τόσο το Μέγαρο Μαξίμου όσο και η Κουμουνδούρου. Για διαφορετικούς,
προφανώς, λόγους.
Στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, άλλωστε, είναι εδώ και καιρό σαφής η
γραμμή: «Ο Σαμαράς δεν είναι Παπανδρέου να παραιτηθεί…». Με απλά
λόγια, ο Πρωθυπουργός έχει στείλει… αρμοδίως τα μηνύματα ότι δεν
πρόκειται να είναι εύκολος στόχος. Άλλωστε, ο ίδιος πιστεύει ακράδαντα
ότι μπορεί να φέρει εις πέρας τους δύσκολους μήνες που απομένουν και να
είναι ο ίδιος που θα «γράψει» τη νέα σελίδα της εξόδου της χώρας από το
σημερινό καθεστώς εποπτείας της τρόικας.
Στην Κουμουνδούρου, πάλι, το σενάριο θεωρείται σχεδόν αποβολιμαίο
προκειμένου να ανακόψει τη φορά του κόμματος προς υψηλότερα ποσοστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ
που ήδη ταλανίζεται μεταξύ βαρύγδουπων προεκλογικών τσιτάτων και
ψηγμάτων ρεαλισμού, όπως είναι κάποιες εκ των δηλώσεων των στελεχών και
της ηγεσίας του, αντιμετωπίζει κάθε σενάριο συνεργασίας με τη Ν.Δ ως…
νάρκη στην εκλογική του προσπάθεια και ως παγίδα εγκλωβισμού του στην
ίδια μνημονιακή πολιτική.
Ας δούμε ποιά είναι τα δεδομένα: ενδεχόμενο μεγάλου συνασπισμού δεν
μπορεί να υπάρξει, παρά την προσπάθεια διάφορων κέντρων. Τουλάχιστον όχι
με την υπάρχουσα Βουλή. Ο κ. Σαμαράς δεν πρόκειται να δεχτεί να
υποκατασταθεί από κάποιον άλλο ενώ είναι σαφές ότι ελέγχει το τμήμα της
κοινοβουλευτικής ομάδας που αρκεί για να αποτρέψει τα όποια σενάρια.
Άλλωστε, παρά τις συζητήσεις στο παρασκήνιο, υπέρ ενός τέτοιου
σεναρίου δεν κινείται κάποιο εκ των ισχυρών κέντρων του κόμματος- εδώ αναφέρεται το όνομα του Κώστα Καραμανλή.
Ο πρώην Πρωθυπουργός που παρακολουθεί τις εξελίξεις αλλά και
τις… έντονες πλέον αναζητήσεις στελεχών του σημειώνει σε όλους τους
τόνους ότι είναι αντίθετος σε οποιοδήποτε σενάριο αντικατάστασης του
Πρωθυπουργού, κρίνοντας μεταξύ άλλων ότι μία τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε
να εξωθήσει τους πολίτες σε ακόμη πιο ακραίες επιλογές. Μετά τις
εκλογές, όμως;
Η συζήτηση για το είδος της διακυβέρνησης μετά από μία εκλογική αναμέτρηση χωρά πολλά σενάρια. Άλλωστε, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ
δεν δείχνουν, προς ώρας τουλάχιστον, τάσεις να ξεφύγουν δημοσκοπικά και
να δημιουργήσουν όρους κυριαρχίας. Αν κάποιος ρίξει μία ματιά στις
εκτιμώμενες επιδόσεις των κομμάτων, τότε το σενάριο του μεγάλου
συνασπισμού μπορεί να προκύπτει εξ ανάγκης.
Αν η Ν.Δ κερδίσει τις εκλογές, κάτι που ο κ. Σαμαράς μοιάζει να
πιστεύει, τότε θεωρείται ότι αυτονοήτως εκείνος θα είναι ο Πρωθυπουργός,
το ερώτημα όμως παραμένει: με ποιούς συμμάχους. Αν ο «σύμμαχος» είναι η
Κουμουνδούρου, τότε θεωρείται δεδομένο ότι θα ζητήσει άλλο πρωθυπουργό,
εκδοχή στην οποία προσβλέπουν, χωρίς να αποκλείεται να την επιδιώκουν
κιόλας στελέχη της κεντροδεξιάς.
Αν πάλι, κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη
περισσότερο. Μην σπεύσετε να εκτιμήσετε ότι θα είναι ο κ. Τσίπρας, που
έχει εξ ορισμού το προβάδισμα. Γιατί στην Κουμουνδούρου παραμένει
ορθάνοιχτο το σενάριο, ακόμη και σε περίπτωση συριζαϊκής αυτοδυναμίας, ο
κ. Τσίπρας να στείλει άλλον στο Μαξίμου…
