Σκοπός αυτής της εκδήλωσης ήταν η επίδοση ψηφίσματος για την συνέχιση λειτουργίας της παιδιατρικής κλινικής του Νοσοκομείου. Η παρουσία
των συμμετεχόντων στην συγκεκριμένη εκδήλωση ενίσχυσε την προσπάθεια εκείνων που ανησυχούν και ενδιαφέρονται ώστε να υπάρχει η απαιτούμενη δυνατότητα παροχής υπηρεσιών υγείας σε όλα τα παιδιά του ακριτικού Νομού μας.
Δυστυχώς όμως, η συμμετοχή δεν ήταν η αναμενόμενη.
Για ένα τόσο σημαντικό θέμα που αφορά άμεσα ή έμμεσα σχεδόν όλους μας, το ζητούμενο ήταν η μεγάλη συμμετοχή.
Έπρεπε να σταλεί το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι η Καστοριά δεν αντέχει την περιφρόνηση, δεν αντέχει άλλη αδικία.
Έπρεπε να συγκεντρωθούν χιλιάδες Καστοριανοί για να «τρομάξει» ο αρμόδιος Υπουργός από τη λαϊκή κατακραυγή και να καταλάβει το λάθος του.
Έπρεπε να βροντοφωνάξουμε όλοι μας ότι δεν είμαστε πολίτες Β΄ κατηγορίας.
Έπρεπε να βοηθήσουμε τον κάθε αρμόδιο που αποφασίζει για μας χωρίς εμάς να καταλάβει με την στάση μας ότι και η Καστοριά είναι Ελλάδα.
Έπρεπε , έπρεπε , έπρεπε… κι όμως δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά.
Οι συγκεντρωμένοι μόλις και μετά βίας ξεπερνούσαν τους εκατό ,από τους οποίους οι μισοί ήταν εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο και ως εκ τούτου ο Υπουργός Άδωνις μάλλον θα γελάσει παρά θα τρομάξει από το … «πλήθος κόσμου» που συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθεί για το κλείσιμο της παιδιατρικής κλινικής.
Επομένως, ελπίζουμε μόνο σε κάποιο θαύμα για να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά μας.
Το πιθανότερο είναι να έχει η Παιδιατρική κλινική την ίδια τύχη με την Αρχιτεκτονική Σχολή , το ΤΕΙ , την 15η Ταξιαρχία και όλες τις υπόλοιπες διεκδικήσεις του Νομού Καστοριάς που κατέληξαν άδοξα και μας γέμισαν θλίψη , θυμό και απογοήτευση.
Τις πταίει;
Εύκολα μπορεί κάποιος να αποποιηθεί τις δικές του ευθύνες και να ισχυριστεί ότι φταίνε οι βουλευτές , ο Αντιπεριφερειάρχης , οι Δήμαρχοι, και δεν ξέρω ποιος άλλος…
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, φταίνε οι επώνυμοι αλλά κι εμείς , οι ανώνυμοι πολίτες του Νομού είμαστε συνένοχοι.
Κάποιος από εμάς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα καταφέρναμε να αλλάξουμε την απόφαση της κυβέρνησης όποιες ενέργειες και να κάναμε, κάποιος άλλος θα πει ότι η προάσπιση των συμφερόντων μας είναι καθήκον των τοπικών αρχόντων.
Τον πρώτο ισχυρισμό τον αντικρούω λέγοντας ότι: «Χαμένος αγώνας είναι μόνο ο αγώνας που δεν έγινε ποτέ.»
Η δεύτερη δικαιολογία είναι σωστή κατά το ήμισυ , αφού ναι μεν οι τοπικοί άρχοντες οφείλουν να προασπίζουν τα συμφέροντά μας αλλά κι εμείς πρέπει να συνδράμουμε το έργο τους, είτε με την ενεργή συμμετοχή μας στις διάφορες εκδηλώσεις ,είτε «απαιτώντας να κινητοποιηθούν και να ακολουθήσουν το σωστό δρόμο» όταν αυτοί αδιαφορούν ή εθελοτυφλούν για τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας.
Εξάλλου εμείς τους εκλέξαμε , εμείς τους προσφέραμε με την ψήφο μας τα συγκεκριμένα αξιώματα επειδή θεωρήσαμε ότι είναι ικανοί και πιστέψαμε ότι θα φανούν αντάξιοι της τοπικής κοινωνίας υλοποιώντας τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Δεν πρέπει όμως να περιμένουμε «να μας σώσουν οι άλλοι» κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και είχαν απόλυτο δίκαιο. Εμείς όμως οι Καστοριανοί , ως γνήσιοι νεοέλληνες κάνουμε ότι μπορούμε για να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων και να διακριθούμε για την αδιάφορη στάση μας απέναντι στα μείζονα προβλήματα του τόπου.
Η συγκεκριμένη συγκέντρωση όπως και όλες όσες προηγήθηκαν για την διεκδίκηση – ικανοποίηση δικαίων αιτημάτων του Νομού μας, αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Ας ελπίσουμε ότι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 13ης Δεκεμβρίου 2013 αποτέλεσε το τελευταίο μνημείο ασυνεννοησίας και ωχαδερφισμού των απανταχού Καστοριανών.
Δεν είναι δυνατό να διακυβεύονται τόσο σημαντικά συμφέροντα για τους κατοίκους του Νομού Καστοριάς και αυτοί να αδιαφορούν.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν υπάρχει διάθεση και πρόθεση από όλους μας για σωτηρία του τόπου και ειδικότερα αν υπάρχει ηγέτης με πυγμή που θα μπορέσει να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη.
Υπάρχει κανείς;
Κατά την γνώμη μου η κατάσταση είναι αναστρέψιμη.
Αν είμαστε ενωμένοι, με την καθοδήγηση και τον συντονισμό των ή του αρμόδιου τοπικού άρχοντα θα μπορέσουμε να σώσουμε τον τόπο μας από περαιτέρω συρρίκνωση και την καταστροφή.
Η ισχύς εν τη ενώσει αγαπητοί μου συμπολίτες.
Είμαστε υπεύθυνοι για την τύχη της αγαπημένης μας πατρίδας και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι: « Το μέρος που ζούμε δεν το κληρονομήσαμε από τους γονείς μας αλλά, το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας».
