Πέρασες στο πανεπιστήμιο κάπου στην δεκαετία του 2000. ‘Εζησες ως φοιτητής το αποκορύφωμα του μεταπολιτευτικού πάρτυ. Τότε η χώρα διοργάνωνε Ολυμπιακούς αγώνες, έβγαινε μαζικά στους δρόμους για να πανηγυρίσει της επιτυχίες της Εθνικής
Ελλάδος, ο κόσμος έπαιρνε διακοποδάνεια ευκολότερα και γρηγορότερα από ένα πιστοποιητικό γέννησης και το σημαντικότερο ζήτημα αντιπαράθεσης που εξελισσόταν στα μεσημεριανά ήταν ποιος θα μας εκπροσωπίσει στην γιουροβίζιον. Η αισθητική και πολυτισμική κρίση είχε ήδη ξεκινήσει.
Πήρες και εσύ γεύση από την πρώτη στιγμή της ενηλικίωσης σου για το τι σημαίνουν πελατειακές σχέσεις βλέποντας παρατάξεις να διαπραγματεύονται με καθηγητές και με νονούς της νύχτας για ίδιον όφελος ‘πουλώντας’ τους φοιτητές, τους αγώνες και την ιδεολογία τους. Έκανες και εσύ κατάληψη άλλες φορές δίκαια αλλά πολλές φορές αναίτια εξυπηρετώντας κομματικά συμφέροντα και δίνοντας την εικόνα ενός πανεπιστημίου που θέλει να παραμείνει κλειστό και προσκολλημένο στο παρελθόν. Η πολιτική και αξιακή κρίση ήταν πλέον γεγονός.
Ήταν σαφές οτι ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς είχε γαλουχηθεί απο την προηγούμενη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Έβλεπες οτι αυτό το κακόγουστο πανηγύρι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Είχες όμως την πεποίθηση οτι η δική σου γενιά, η γενιά της τεχνολογικής επανάστασης κ του διαδικτύου, δυναμικότερη και εξυπνότερη απο όλες τις προηγούμενες, όπως θεωρούσες, θα σπάσει τα αποστήματα και τελικά θα κερδίσει στην πάλη των γενεών τον δικό της χώρο.
Ολοκλήρωσες τις προπτυχιακές σου σπουδές βλέποντας τη χώρα σιγά σιγά να καταρρέει αλλά δεν το έβαλες κάτω. Θεώρησες οτι θα είναι παρωδικό. Αποφάσισες να παρατείνεις τις σπουδές σου κάνοντας ένα μεταπτυχιακό με στόχο ίσως μια καλύτερη προοπτική εργασίας στην χώρα σου. H ανεργία όμως είχε ήδη αρχίσει να καλπάζει. Έφυγες στο εξωτερικό με το μυαλό πάντα πίσω στην Ελλάδα. Διάβασες, αγωνίστηκες, ξοδεύτικες, ολοκλήρωσες το μεταπτυχιακό σου και αποφάσισες οτι είσαι έτοιμος να δουλέψεις και να προσφέρεις στον εαυτό σου, στην οικογενειά σου, στην εθνική οικονομία αλλά και στην κοινωνία. Κοίταξες πίσω στην Ελλάδα που ήταν η πρώτη σου επιλογή.
Η ανεργία των νέων φτάνει πλέον στο 70%. Συναντήθηκες και συζήτησες με συναδέλφους αλλά και συνομίληκους σου και σου είπαν οτι αποτελεί πολυτέλεια ακόμα και η άμισθη (ποσο οξύμωρο) εργασία αφου δεν υπάρχουν δουλειές.
Απογοητεύτηκες και γέλασες ειρωνικά όταν θυμήθηκες το γνωστό ‘οι καλοί δν χάνονται΄. Πλέον είσαι πολίτης του κόσμου και οφείλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Τα όνειρά σου και μόνον αυτά μπορούν να σε οδηγήσουν. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην χαθείς. Για να μην χάσεις τον προσανατολισμό σου. Και να μην ξεχάσεις ποτέ. Όταν τα προσεγγίζεις, πρεπει να τα μεταθέτεις.
Ο Μιχάλης Γκοσλιόπουλος είναι Μηχανολόγος Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
