Γράφει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Όταν ΔεξιόΑριστεροί Κεμαλοφασίστες, Νεοεθνικόφρονες,* λάτρεις του Δασκάλου, του Κεμάλ, προτείνουν ένα νομοσχέδιο καταδίκης του μαθητή του τού Χίτλερ, τότε αυτό το νομοσχέδιο όχι μόνον δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση αλλά προκαλεί την Μνήμη και προσβάλει τα θύματα, τους νεκρούς ενός αρχαίου Έθνους, των Ελλήνων, το οποίο έχει υποστεί ένα διαρκές ολοκαύτωμα.
Αυτό είναι ένα ανήθικο, κωμικό, ρατσιστικό όχι αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Είναι έργο Προβοκατόρων. Θα μπορούσα, θα έπρεπε να προσκληθώ σε μια Δημόσια συνεδρίαση της Επιτροπής του Κοινοβουλίου, όπως έγινε κατά την διαδικασία ψήφισης του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων και της καθιέρωσης της 19ης Μαΐου ως ημέρας Μνήμης της, το 1994. Η πλέον υψηλή ανθρωπιστική στιγμή του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Αυτό γίνεται στις Δημοκρατίες και τις κυρίαρχες χώρες.
Η ανθρωπιστική γραμμή για το ζήτημα αυτό βρίσκεται στην Διακήρυξη** του Μεσόβουνου και των Πύργων της Εορδαίας που συνέταξα το Απρίλιο του 2007. Το πολιτικό προσωπικό που συνωστίζεται συγκυριακά στην Βουλή στερείται μιας καθολικής, οικουμενικής, ανθρωπιστικής παιδείας για αυτά τα ζητήματα.
Το πέρασμα της χώρας από ένα κακιστοκρατικό, συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, πολιτικό προσωπικό σε ένα αξιοκρατικό είναι ιστορική ανάγκη.
Η κακιστοκρατία από την φύση της είναι ανήθικη, απάνθρωπη και κυρίως έξωθεν ελεγχόμενη.
*Για την σημασία αυτών των όρων στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη». Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδόσεις Στράβων.
**Στο «Μικρά Ασία Ενώνει -Το Τουρκία Εκβαρβαρίζει». Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδόσεις Στράβων.
