Ο Καστοριανός π. Παρθένιος Αμανατίδης ο προστάτης των φτωχών και των απόρων

Πρόκειται για έναν μοντέρνο ιερέα, με σταθερές απόψεις και μεγάλη διάθεση για προσφορά προς την κοινωνία

O Πατέρας Παρθένιος Αμανατίδης, είναι ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγιών Κωνσταντίνου &

Βρήκαμε τον π. Παρθένιο, με σκοπό να τον ρωτήσουμε για τα συσσίτια, την οργάνωσή τους, τα προβλήματα του Ιερού Ναού και άλλα θέματα της τοπικής (και όχι μόνο) κοινωνίας. Από την κουβέντα, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για έναν μοντέρνο ιερέα, σταθερές απόψεις και μεγάλη διάθεση για προσφορά προς την κοινωνία.

Διαβάστε τη συνέντευξη του π. Παρθένιου Αμανατίδη στο MoschatoTavros.gr:

Πατέρα Παρθένιε, σας ευχαριστούμε για τον χρόνο που διαθέτετε, για την πραγματοποίηση αυτής της κουβέντας. Ξεκινώντας, πείτε μας λίγα λόγια για τον εαυτό σας.

Σας ευχαριστώ κι εγώ εκ των προτέρων για την ευκαιρία που μου προσφέρετε να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες σας.

Γεννήθηκα στην Καστοριά το 1978 και ήρθα στην Αθήνα το 1996 για σπουδές. Αρχικά, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών και μετέπειτα στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου το 2004 και έκτοτε παραμένω στην Αθήνα. Πάντοτε, με ενθουσίαζε το γεγονός, ότι δίνεται η δυνατότητα στο κληρικό-ιερέα της πόλεως, να ασχοληθεί με πολλά ζητήματα ποιμαντικής φύσεως, πράγμα που πολλές φορές δεν καθίσταται εύκολο, μέσα στις μικρές κοινωνίες των επαρχιών. Ιδιαίτερα όταν η δομή της κοινωνίας σε μία επαρχία είναι τόσο διαφορετική από αυτήν των μεγάλων πόλεων. Ήθελα να έχω την ελευθερία, να κάνω πράγματα, που κυρίως θα λειτουργούσαν κατά πρώτο λόγο “θεραπευτικά” για τον δικό μου εαυτό και θα μπορούσαν ίσως, να βοηθήσουν τους ανθρώπους που περιβάλλουν την ενορία μου, τους συνδημότες μας και την κοινωνία της πόλης του Μοσχάτου.

Έτσι, λοιπόν, συνδέθηκα αρχικά,  με το πρόσωπο του προκατόχου μου, Πατρός Θεοφίλου Μανωλάτου, νυν Μητροπολίτου Λευκάδος & Ιθάκης, ο οποίος με περιέβαλε στα πρώτα βήματά μου, με ιδιαίτερη αγάπη, και θα έλεγα ότι απετέλεσε για μένα, τον δάσκαλο και τον πνευματικό μου καθοδηγητή. Χειροτονήθηκα το 2006, στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, κ.κ. Χριστόδουλο, στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, όταν ο Μακαριώτατος ήταν ακόμα Τοποτηρητής της Μητροπόλεως και όταν εξελέγη Μητροπολίτης Λευκάδος & Ιθάκης ο μέχρι τότε προϊστάμενος του Ιερού  μας Ναού,  πατέρας Θεόφιλος, με την εντολή, την ευλογία και την άδεια του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου, χειροτονήθηκα στον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης. Έγινα Πρεσβύτερος Αρχιμανδρίτης και ανέλαβα προϊστάμενος αυτού του Ναού.

Επίσης θα ήθελα να τονίσω την ποντιακή μου καταγωγή από την Τραπεζούντα του Πόντου, για την οποία και καμαρώνω. Μ’ αρέσει να μιλώ, να τραγουδώ και να χορεύω Ποντιακά. Είμαι θα έλεγα Πόντιος “σκυρός”, όπως λέμε εμείς, δηλαδή “βαμμένος μέχρι το κόκκαλο”.

Ο Ιερός Ναός Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης είναι και αυτός Ναός με ιστορία…

Όντως, η Εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης είναι ιστορικός ναός, σε ό, τι αφορά την εποχή κατά την οποία χτίζονταν και διαμορφώνονταν το Μοσχάτο των νεωτέρων χρόνων. Τρεις άλλωστε είναι οι ναοί του Μοσχάτου: Η Μεταμόρφωση, ο Καθεδρικός Ναός της πόλης μας, ο Άγιος Κωνσταντίνος και οι Ταξιάρχες. Ο Ναός χτίστηκε όταν κατεδαφίσθηκε από τους ανθρώπους της εποχής, ο παλιός Ναός των Αγίων, ο οποίος βρίσκονταν στον ίδιο χώρο, ένα μικρό πέτρινο και ιδιαίτερα γραφικό εκκλησάκι, που έμοιαζε θα λέγαμε με την Καπνικαρέα, με σκοπό να ανεγείρουν μεγαλύτερο Ιερό  Ναό. Έκτοτε, ο Ναός αυτός ασχολείται ακόμη και σήμερα με το θέμα της αποπερατώσεώς του. Υπολείπονται ακόμη οικοδομικές κατασκευές, προκειμένου να κλείσει οριστικά η εξωτερική πρόσοψη του ναού και εσωτερικά βρισκόμαστε σε εξέλιξη αγιογραφική. Η εικόνα που παρουσιάζει ο Ναός, σε γενικές γραμμές, είναι μια εικόνα ενός καλοδιατηρημένου, προσεγμένου και καθαρού ναού.

Φυσικά ο Άγιος Κωνσταντίνος είναι γνωστός για τα συσσίτια που διοργανώνει. Πείτε μας για τα συσσίτια. Πόσοι σιτίζονται; Αυξάνεται ο αριθμός όσο μεγαλώνει η οικονομική κρίση;

Η υπόθεση του συσσιτίου της Ενορίας μας, δεν είναι καινούργια και σαφώς δεν ξεκίνησε από μένα. Απλά συνέχισα αυτό που επί 17 χρόνια είχε ως έργο και προσφορά, ο προκάτοχός μου, ο Πατέρας Θεόφιλος και προ αυτού επί 2-3 χρόνια, ο δικός του προκάτοχος, ο Πατέρας Μάξιμος Αδαμίδης. Αν υπολογίσουμε και την δική μου, μέχρι τώρα επί τετραετίαν μικρή συμβολή, το συσσίτιό μας έχει ζωή 24 χρόνια.

Το Μοσχάτο μας θεωρείται μια λαϊκή συνοικία. Μπορεί να βρίσκεται χτισμένο μέσα σε δέντρα, με αυλές σπιτιών και μονοκατοικιών, να μην το έχει πνίξει τόσο η πολυκατοικία, αλλά περιβάλλεται από ανθρώπους  που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας μας και τέτοια προβλήματα υποσιτισμού υπήρχαν πάντα. Ξεκίνησε λοιπόν, το συσσίτιο μας, δειλά πριν από 24 χρόνια, με την συμμετοχή κυριών, οι οποίες αγκάλιασαν την υπόθεσή του με ιδιαίτερη αγάπη και διάθεση προσφοράς. Κοντά σ’αυτές, αργότερα προστέθηκαν και άλλες και έτσι μπαίνουμε πλέον δυναμικά στον αγώνα της καθημερινής προσφοράς ενός ζεστού πιάτου φαγητού στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια, υπήρξε  εντονότερο το πρόβλημα, διότι ο αριθμός των σιτιζομένων προ πενταετίας ήταν μικρότερος του σημερινού. Αυτή τη στιγμή σιτίζουμε 55 ανθρώπους επί καθημερινής βάσεως και δίνουμε δέματα τροφίμων σε άλλους 45. Ανερχόμαστε αυτόματα σε έναν αριθμό 100 ανθρώπων περίπου. Ετησίως παρέχουμε σίτιση σε 55 ανθρώπους επί 22 μέρες το μήνα επί 8 μήνες τον χρόνο (σ.σ.: περίπου 9680 μερίδες τον χρόνο). Οι αριθμοί καμιά φορά προκαλούν έκπληξη, αλλά είναι πραγματικοί. Τα υπόλοιπα 45 δέματα είναι κι αυτά μια άλλη δύσκολη υπόθεση διότι παρέχονται καθ’όλην την διάρκεια του χρόνου.

Μέχρι τώρα σιτίζαμε εμπερίστατους Έλληνες και αλλοδαπούς. Τώρα το κομμάτι αυτό συμπληρώνεται πλειοψηφικά με ελληνικές οικογένειες. Ανθρώπους που έρχονται και μας λένε ότι έχουν απολυθεί από την εργασία τους ή υπολειτουργούν σε αυτήν, έχουν παιδιά, τρέχουσες υποχρεώσεις και τα πράγματα στην ζωή τους είναι δύσκολα. Δυστυχώς ο Ναός δεν είχε ποτέ την μεγάλη οικονομική πολυτέλεια στο σημείο που βρίσκεται, γιατί δεν αποτελεί “πέρασμα”, όπως άλλες Ενορίες. Δεν παραμένει ανοιχτός για τον λόγο αυτό, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, έτσι ώστε, να περνάει ο πιστός να ανάψει το κεράκι του, για να ενισχύεται ο Ναός με την προσφορά των ανθρώπων. Βρισκόμαστε δυστυχώς στην “εσχατιά” της Αρχιεπισκοπικής γης, – μετά τον Κηφισό ξεκινάει η Μητρόπολη Πειραιώς – και στην άκρη του Δήμου μας. Δεν έχουμε την καθημερινή ενίσχυση, πέραν των Κυριακών και των μεγάλων εορτών. Και όμως, μέσα από την φιλοτιμία των ανθρώπων και από τη δική μας σωστή διαχείριση κάνουμε αξιόλογα, θέλω να πιστεύω, πράγματα.

Πώς οργανώνονται τα συσσίτια;

Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν και περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους στον Ναό. Έχουμε ομάδα 40 περίπου κυριών, οι οποίες μαγειρεύουν ανά συνεργείο 2-3 κυριών καθημερινά. Έτσι λοιπόν γίνεται μια ανακύκληση προσώπων ανά 15θήμερο. Υπάρχουν και κάποιες κυρίες οι οποίες δεν μαγειρεύουν, αλλά είναι επιφορτισμένες για τη συλλογή των υλικών από την λαϊκή του Δήμου, από ψυγεία της ευρύτερης περιοχής που μας προσφέρουν τρόφιμα, κοτόπουλα και ψάρια δωρεάν, για να μπορούμε να ενισχύσουμε το συσσίτιο μας και με το κρέας, πέραν των λαδερών φαγητών. Έχουμε ανθρώπους που προσφέρουν από μόνοι τους υλικά για μαγείρεμα, στηρίζουν το συσσίτιο εδώ και χρόνια και κατά τακτά χρονικά διαστήματα, φέρνουν ποσότητες φαγητών για μαγείρεμα. Απλοί άνθρωποι, δεν είναι άνθρωποι πλούσιοι, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, έχουν όμως πλούσια καρδιά και έχουν αισθητήρια πιο ανεπτυγμένα από άλλους, ενδεχομένως, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να το κάνουν.

Είστε ικανοποιημένος από την προσφορά του κόσμου;

Ο κόσμος αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Οι άνθρωποι της Ενορίας μας, γνωρίζουν το έργο που  επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια και προσφέρουν επανειλημμένως, όσο δύνανται. Μιλάμε, όμως,  για έναν κόσμο “κουρασμένο” από την συνεχόμενη προσφορά. Έναν κόσμο που έχει “κορεστεί” να προσφέρει. Το κάνει βέβαια, με πολλή αγάπη, το τονίζω αυτό και το κάνει γιατί πιστεύει στο έργο μας. Έχουμε όμως ανάγκη από καινούριο αίμα. Από νέους ανθρώπους που πραγματικά θα ήθελαν να βοηθήσουν. Και δεν εννοώ οικονομικά, το οικονομικό είναι δύσκολο αυτές τις μέρες. Μπορεί να είναι μια προσφορά και μια βοήθεια στο κομμάτι της προετοιμασίας  του μαγειρέματος, μια προσφορά δηλαδή εθελοντική. Μπορεί επίσης, να είναι μια διαμεσολάβηση σε ότι αφορά την επικοινωνία και την προώθηση του έργου που επιτελείται, σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν και να μας οδηγήσουν προς αυτούς. Σε ανθρώπους, οι οποίοι είτε με οικονομικό, είτε με υλικό τρόπο, έχουν ακόμη την δυνατότητα να το πράξουν.

Εμείς μια τέτοια κίνηση κάνουμε πάντοτε δύο φορές τον χρόνο. Τώρα τα Χριστούγεννα και αργότερα το Πάσχα. Ανακοινώνουμε, δηλαδή, στο εκκλησίασμα και δια επιστολής σε συγκεκριμένους ιδιώτες, την πρόθεσή μας, να ενισχύσουμε περισσότερο τις άπορες οικογένειες του Δήμου μας, με τρόφιμα λόγω των επικείμενων εορτών, και τους προτρέπουμε να συμβάλλουν και αυτοί σε ότι μπορούν από το περίσσευμά ή το υστέρημά τους. Και κοντά στις ημέρες των εορτών τους μοιράζουμε δέματα που περιέχουν αυξημένες ποσότητες τροφίμων  σε γάλα, κρέας, ζυμαρικά, όσπρια, γλυκά. Ό,τι επιπλέον θα μπορούσε να στολίσει το Χριστουγεννιάτικο ή το Πασχαλινό τραπέζι του φτωχού. Αυτό που θα έτρωγα εγώ θα ήθελα να το φάει και ο άλλος που έχει περισσότερο ανάγκη. Και θεωρώ ότι μέχρι στιγμής το πετυχαίνουμε. Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό δεν φεύγουν οι άνθρωποι από εδώ χωρίς τα απαραίτητα για τις εορτές

Τι “κριτήρια” υπάρχουν για να σιτίζεται κάποιος από τον Άγιο Κωνσταντίνο;

Κατ’ αρχήν πρέπει αποδεδειγμένα ένας άνθρωπος να αντιμετωπίζει πρόβλημα. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, υπάρχουν δυστυχώς, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, πονηροί άνθρωποι οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ευαισθησία, όχι μόνο τη δική μας, αλλά και άλλων οργανισμών και σωματείων μέσα στον Δήμο μας, παρουσιάζοντας  ψευδή εικόνα σε  ό,τι αφορά την οικονομική τους κατάσταση. Γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να μπούμε στον άχαρο ρόλο του ντετέκτιβ. Να διαπιστώσουμε, δηλαδή, με απτές αποδείξεις, αν πρόκειται περί φτωχών ανθρώπων που έχουν ανάγκη ή αν πρόκειται για απάτη. Αυτό γίνεται με δύο τρόπους. Πρώτον ζητούμε από τους ανθρώπους που έρχονται να μας φέρουν κάποια αποδεικτικά στοιχεία, μια σειρά από έγγραφα, λογαριασμούς, εκκαθαριστικά εφορίας, ενοικιοστάσια κλπ. Αν εκεί αντιληφθούμε ότι πραγματικά είναι η κατάσταση όπως περιγράφεται, ξεκινά άμεσα η σίτιση.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να μάθουμε για τον υποψήφιο προς σίτιση από άνθρωπο που ενδεχομένως εμπιστευόμαστε. Μπορεί να ανήκει στο οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον και επομένως να γνωρίζει την κατάσταση. Ελέγχεται όμως η αξιοπιστία τους και με άλλον τρόπο: Με ένα κλιμάκιο κυριών, οι οποίες με πολλή διάκριση, δίνουν ένα ραντεβού ή ενημερώνουν τον άνθρωπο που έχει ανάγκη να σιτιστεί ότι κάποια στιγμή εντός των επόμενων ημερών θα τον επισκεφθεί, όπως και συμβαίνει, με ένα κουτί γλυκά, θα ελέγξει την κατάσταση που βρίσκεται.  Δεν εισβάλουμε δηλαδή στα σπίτια τους με ύφος, ούτε έχουμε πρόθεση να ελέγξουμε εάν κρύβουν κάτι. Προσπαθούμε απλά, να διαπιστώνουμε, ιδίοις όμμασι την πραγματική τους κατάσταση. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στις μέρες μας, με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Αν εγώ πλανηθώ στην εκτίμησή μου, μπορεί να το πληρώσει όλη η ομάδα που με περιβάλλει. Είχαμε στο παρελθόν 1-2 τέτοιες περιπτώσεις και σταματήσαμε αμέσως την σίτιση.

Υπάρχουν άλλα Σωματεία που στηρίζουν το έργο σας;

Βεβαίως. Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε εκ βάθους καρδιάς, το σωματείο “Η Αγάπη Υπάρχει” για την απρόσκοπτη συνεργασία μας, τα τελευταία χρόνια, την Πρόεδρό του κα. Μανωλάκη και τις εκλεκτές κυρίες που την περιβάλλουν. Τους ναυτοπροσκόπους του Νέου Φαλήρου. Τον εκλεκτό Πρόεδρο και τα Μέλη του Περιφερειακού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Μοσχάτου, τον Ιατρό κ. Καραναστάση. Τον Πρόεδρο του Φιλοτελικού και Σκακιστικού Ομίλου Μοσχάτου κ. Κορρέ. Την Δημοτική Κοινότητα του Μοσχάτου και τον Πρόεδρό της κ. Σιώκα, τα σχολεία της γειτονιάς της Ενορίας μας, και πολλους ακόμη γνωστούς και ανώνυμους συμπολίτες μας, που βοηθούν πραγματικά αφανώς και χωρίς τυμπανοκρουσίες, όπως πρέπει άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι δύναμη στο έργο τους και υπομονή. Ευχαριστώ επίσης και τιμώ ιδιαίτερα και τις μικρές εκείνες αυθόρμητες προσφορές αγάπης των ανθρώπων, που έχουν κι αυτοί λίγα, αλλά τρέχουν να προσφέρουν το δίλεπτό τους για τον σκοπό αυτό, όταν τους ζητηθεί

Από τον Δήμο υπάρχει στήριξη;

Με τον Δήμο και τη Δημοτική Αρχή έχουμε εξαιρετική σχέση αλληλοεκτίμησης και αλληλοσεβασμού. Τους τιμώ και με τιμούν και στο μέτρο πλέον που κι αυτοί μπορούν, νομίζω ότι βοηθούν. Εδώ βέβαια σηκώνει μια μεγάλη κουβέντα, κατά πόσο ο Δήμος μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά και αποτελεσματικά, στο κομμάτι όχι μόνο της δικής μας ενορίας, αλλά να ενεργοποιήσει και ίσως να ευαισθητοποιήσει και άλλες ενορίες της ευρύτερης περιφέρειας στην προσφορά της σίτισης.

Αυτό δεν έχει να κάνει με την πρωτοβουλία της κάθε ενορίας;

Βεβαίως. Την πρωτοβουλία αυτήν θα την πάρει ο καθένας ξεχωριστά και από μόνος του Η κάθε Ενορία οφείλει  να σιτίσει και να φροντίσει τους ενορίτες της. Όμως έχουμε φτάσει σε σημείο να φροντίζουμε και ενορίτες όχι μόνο δικούς μας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, ακόμα και του Νέου Φαλήρου. Ενορίτες που θα έπρεπε να έχουν βρει ανταπόκριση από τις δικές τους ενορίες. Το κάνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί.  Εκεί είναι όμως, που θα έπρεπε και ο Δήμος να συμβάλει  με έναν όμορφο τρόπο, να προκαλέσει ίσως το ενδιαφέρον και να δώσει ένα έναυσμα και σε αυτές τις εκκλησίες. Μπορεί να υπάρχουν θέματα πρακτικής φύσεως, θέμα χώρου, στέγασης, υποδομής κ.α.. Αυτά όλα οφείλει να τα δεί ξεχωριστά. Είχα προτρέψει τον Δήμο, να κάτσουμε ως τοπική εκκλησία μαζί σ’ένα τραπέζι και να συζητήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, οργανωμένα.

Πώς μπορεί να προσφέρει κάποιος στο συσσίτιο εφόσον το επιθυμεί;

Από 1η Δεκεμβρίου – 22 Δεκεμβρίου, ο ναός είναι ανοιχτός πρωί και απόγευμα για να μπορεί να προσφέρει ο καθένας ό,τι αυτός νομίζει. Ρούχα σε καλή κατάσταση ή τρόφιμα για τα Χριστουγεννιάτικα δέματα. Δεν χρειάζεται να αδειάσει κανείς ένα πορτοφόλι στο σούπερ μάρκετ προκειμένου να φέρει σε μας τρόφιμα, αρκεί να φέρει ένα μόνο πακέτο κριθαράκι, ή ένα μόνο πακέτο μακαρόνια. Ένα πακέτο μόνο. Είμαστε 8.500 ενορίτες, αν οι 8.500 ενορίτες φέρουν από ένα μόνο πακέτο… Υπολογίστε τι θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε και να δώσουμε στον κόσμο…

Πριν λίγο καιρό ο ναός ανακατασκεύαζε την σκάλα του από την πλευρά του Κηφισού. Ολοκληρώθηκε το έργο;

Χαίρομαι που με ρωτάτε γι’ αυτό το θέμα και αν δεν το κάνατε,  εγώ θα προκαλούσα την συζήτηση και γι’ αυτό το θέμα.  Θέλω πάντα να είμαι ειλικρινής με όλους και για όλα. Πολλάκις, το τελευταίο καιρό χρεωθήκαμε επικριτικά  σχόλια, σε ότι αφορά την ανακατασκευή της κεντρικής προσόψεως του Ιερού Ναού και της κεντρικής σκάλας, μεσούσης της οικονομικής κρίσεως. Οφείλω να ενημερώσω, ό,τι τόσο το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, όσο και το Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο μας δεν συμβάλλει ούτε με ένα σεντ στην ανέγερση του Ναού.

Υπάρχει Σύλλογος Ανεγέρσεως Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Μοσχάτου, από την εποχή της ιδρύσεως της Ενορίας το 1976, με καταστατικό χάρτη, με πλήρες διοικητικό συμβούλιο, ο οποίος έχεις ως μοναδικό στόχο την αποπεράτωση του Ναού. Τα χρήματα γι’αυτόν τον σκοπό, συγκεντρώνονται εδώ και πολλά έτη, μέσω κάποιων εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο. Εκδρομές, παράθεση τσαγιού, παγωτού, ούζου, χοροεσπερίδων, πώληση ημερολογίων, λαχνών με δώρα και άλλων τέτοιων εκδηλώσεων. Το οικονομικό όφελος που μπορεί να παραχθεί από αυτές τις εκδηλώσεις, σιγά – σιγά συγκεντρώνει το ποσό με το οποίο γίνονται αυτά τα έργα. Και αντιλαμβάνεστε ότι τα χρήματα αυτά δεν μαζεύτηκαν εχθές για να χτίσουμε σήμερα, αλλά είναι προϊόν κόπων πολλών ετών του Συλλόγου.

Επιπλέον έπρεπε να γίνει αυτή η παρέμβαση, γιατί ο Ναός συνορεύει με ένα οικόπεδο, (ιδιοκτησίας Οικ.Βαρδινογιάννη) χρόνια εκτεθειμένο στον αέρα, στις βροχές και στις σκόνες. Αν κάνετε μια βόλτα στο οικόπεδο τον χειμώνα, θα δείτε λιμνάζοντα ύδατα. Αυτά τα νερά, κάποια στιγμή απορροφώνται και έρχονται προς την σκάλα της εκκλησίας. Η σκάλα βρίσκονταν μέσα στην υγρασία, υπήρχε θέμα στατικότητας. Η όλη διαδικασία δεν ξεκίνησε χτες… Έχει ξεκινήσει εδώ και  χρόνια, δειλά – δειλά από την πίσω πλευρά, την πλευρά της οδού Θάσου και μέσα σε προοπτική τετραετίας έγιναν και τα υπόλοιπα.

Ο Σύλλογος είχε την τύχη να βοηθηθεί σημαντικά, στο κομμάτι της σκάλας, από κάποιον δωρητή. Ο άνθρωπος αυτός ξέρει την ενορία μας, το έργο μας, έτυχε να βρίσκεται μπροστά σε μια συζήτηση με τους μηχανικούς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο για το θέμα της σκάλας, ευαισθητοποιήθηκε και ανακοίνωσε την πρόθεσή του, να προσφέρει αυτός την σκάλα. Και αυτό έπραξε. Έτσι καταφέραμε να κλείσουμε αυτό το μείζον για εμάς θέμα. Βλέπετε πως με την βοήθεια του Θεού, τα θαύματα γίνονται ακόμα και στις μέρες μας. Πριν όμως, ο λογισμός μας προχωρήσει στην ανθρώπινη ερώτηση ότι “αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δώσει αυτά τα χρήματα στο συσσίτιο και τα δίνει στη σκάλα”, προτρέχω να απαντήσω σε αυτό το εύλογο ερώτημα ότι αυτός ο άνθρωπος δίνει την ίδια βοήθεια και στο κομμάτι της σιτίσεως. Χωρίς να ζητήσει καμία αναγνώριση και κανέναν έπαινο.

Πάντως το θέμα του οικοπέδου είναι δυσεπίλυτο, αφού πρόκειται για ιδιωτικό χώρο.

Αυτό που πονά εμάς και όλο το οικοδομικό τετράγωνο της Αγ. Κωνσταντίνου και των παραπλεύρων οδών, αφορά το οικόπεδο που λιμνάζει και δημιουργεί προβλήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν από την Εκκλησία να μπει μπροστάρης στον αγώνα, αλλά εγώ πάντα ρίχνω τα πνεύματα. Έχουμε στο παρελθόν όχληση και από τις σχολικές μονάδες της γειτονιάς μας, γιατί αποτελεί εστία μόλυνσης το λιμνάζον νερό. Αποτελεί εστία έλους, κουνουπιών. Είναι άσχημη εικόνα προς τη γειτονιά, γιατί το καλοκαίρι αντιμετωπίζουμε τη σκόνη και τον χειμώνα τα νερά. Η γειτονιά ζητά από τον Δήμο, γιατί στην αρμοδιότητα του Δήμου έγκειται να αναλάβει πρωτοβουλία.

Να καθίσουνε,  επιτέλους σοβαρά με τους ιδιοκτήτες του οικοπέδου και να συζητήσουν τι μπορεί να γίνει. Στο παρελθόν υπήρξαν ωραίες προτάσεις. Μια τέτοια πρόταση ήταν, το κομμάτι που συνορεύει με την εκκλησία, να δοθεί από τους ιδιοκτήτες του οικοπέδου, ως χώρος πρασίνου. Απ’ ό, τι γνωρίζω και οι ίδιοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο κομμάτι της διαμόρφωσης, αλλά υπό κάποιους όρους που έθεσαν στον Δήμο. Είναι λοιπόν καιρός να γίνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Πρέπει κάποια στιγμή η Δημοτική Αρχή να  το δει σοβαρά. Επιθυμούμε να καταστεί η περιοχή μας βιοσιμότερη για τον κόσμο που την περιβάλλει. Αυτή η εικόνα πρέπει να σταματήσει να υπάρχει. Θέλω να πιστεύω ότι εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν ακόμη να βοηθήσουν και δεν λησμόνησαν αυτά που υποσχέθηκαν, με την βοήθεια όλων μας και με γόνιμο διάλογο και αλληλουποχώρηση με τους ιδιοκτήτες, μπορούν πολλά να γίνουν.

Υπάρχουν άλλες κατασκευαστικές εκκρεμότητες για τον ναό;

Εκκρεμεί το δεύτερο μισό της προσόψεως του ναού, στο καμπαναριό, το οποίο δεν είναι της παρούσης. Μένουν να αγιογραφηθούν τα ταβάνια που έχουν μεγαλύτερη επιφάνεια και μεγαλύτερο κόστος. Δεν μας αγχώνει αυτό, δεν μας προβληματίζει, το έχουμε μεταθέσει για καλύτερες εποχές, αν και εφόσον τα πράγματα μας το επιτρέψουν. Γι’ αυτό είπα παραπάνω ότι είμαστε σε ικανοποιητικό βαθμό.

Πώς κρίνετε την παρουσία των δημοτικών αρχόντων στις εκδηλώσεις της εκκλησίας; Ιερέας άλλη ενορίας είχε κατηγορήσει δημοτικούς συμβούλους ότι πάνε στην εκκλησία μόνο στις γιορτές.

Θεωρώ ότι πλέον στις μέρες μας, η επίπλαστη εικόνα των πολιτικών αρχόντων στις εκδηλώσεις των ενοριών και στις μεγάλες γιορτές των Ναών όπου και μαζεύεται πολύς κόσμος, όλο δηλαδή αυτό το concept, είναι πλέον παρωχημένο. Ο κόσμος έχει αντιληφθεί τι γίνεται σ’αυτές τις εκδηλώσεις. Ούτε εμένα, αλλά ούτε και το εκκλησίασμα μπορούν να πείσουν. Δεν εκκλησιάζονται κατ’ουσίαν, απλώς παρίστανται στην Εκκλησία. Αυτό, ως εικόνα, έχει τελειώσει. Ή λοιπόν θα πρέπει να εμφανίζονται στην εκκλησία πιο “χαμηλόφωνα”, πιο μετρημένα και νωρίτερα, πρίν το καθορισμένο ραντεβού της ώρας ή θα πρέπει πλέον κι αυτοί ως χριστιανοί που είναι, να έρχονται και αυτοί στην εκκλησία κατά την Θεία Λειτουργία των Κυριακών.

Είναι αλήθεια ότι αρνείστε να τελέσετε γάμο και βάφτιση την ίδια μέρα;

Δεν ισχύει αυτό στη συγκεκριμένη ενορία. Ουδέποτε αρνήθηκα εγώ προσωπικά, την τέλεση θρησκευτικού γάμου και βαφτίσεως. Τα οικονομικά και πρακτικά θέματα ενός ζευγαριού στη σημερινή εποχή, δυστυχώς,  οδηγούν στην συγκεκριμένη κατεύθυνση. Υπάρχει όμως ένα “αλλά”: Πάντοτε οι άνθρωποι κοιτούν να κάνουν τη δουλειά τους σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι δύσκολη η ταυτόχρονη τέλεση δύο μυστηρίων που διαφέρουν μεταξύ τους. Και στο στήσιμο και στη τελετουργία. Αλλιώς είναι να έρθει ένα ζευγάρι με το νυφικό του, να στεφανώνεται και αλλιώς είναι να πρέπει να τραβηχτούν τα τραπέζια, να φέρουμε μια κολυμβήθρα, να ετοιμάσουμε το παιδάκι. Μπαίνουν πρακτικής φύσεως ζητήματα, τα οποία δημιουργούν μικροπροβλήματα και μικροεντάσεις που προσπαθούμε να ξεπερνούμε.

Γι’ αυτό η Εκκλησία προτρέπει, αλλά δεν επιβάλλει, να γίνονται τα μυστήρια σε μια διαφορετική ώρα. Έίχα μια περίπτωση, στο παρελθόν, από ίδιο ζευγάρι, της τελέσεως του γάμου τους μια Κυριακή και της τελέσεως βαπτίσεως του παιδιού τους την επόμενη Κυριακή. Αυτό μου το ζήτησαν οι ίδιοι. Ήθελαν να υπάρχει αυτή η διαφορά της εβδομάδας. Όταν τους ρώτησα γιατί, μου απάντησαν ότι ήθελαν να αισθανθούν και να καταλάβουν και τα δύο μυστήρια, χωρίς το άγχος και την πίεση.

Άρα πρέπει να αναρωτηθούμε κατά πόσο οι άνθρωποι αισθάνονται τα μυστήρια και κατά πόσο οι πρακτικές λεπτομέρειες τους επιτρέπουν να τα αισθάνονται. Γιατί η νύφη, μετά το “Δι’ Ευχών”, καλείται να παίξει τον ρόλο της μαμάς. Να κάνει στην άκρη και τον πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον, να τον παίξει το παιδί της.

Όση ώρα διαρκεί αυτή η κουβέντα, βλέπω έναν άνθρωπο μοντέρνο, με μια φρέσκια και αντικειμενική ματιά. Με το χέρι στην καρδιά: Είναι βάσιμη η κριτική που γίνεται στην Εκκλησία;

Δέχομαι τον χαρακτηρισμό “μοντέρνος” που μου αποδίδετε, γιατί έτσι αισθάνομαι. Θέλω να αισθάνομαι άνθρωπος και κληρικός του σήμερα. Αυτή η εικόνα των κληρικών αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπα των περισσοτέρων  νέων συναδέλφων μου που εισέρχονται στην ιεροσύνη. Ένα μεγάλο μέρος αυτών αντιμετωπίζουν τα πράγματα με άλλη ματιά, πιο μοντέρνα, όπως λέτε, πιο προχωρημένα και με ουσιαστική διάθεση για προσφορά στην κοινωνία.

Η κριτική που γινόταν στο παρελθόν στην Εκκλησία υπήρξε εν πολλοίς βάσιμη. Νομίζω, όμως, ότι αδικείται ένα μεγάλο μέρος της Εκκλησίας. Η Εκκλησία έχει παρεξηγηθεί στο παρελθόν και θα παρεξηγηθεί ίσως και στο μέλλον. Η Εκκλησία, όμως είναι θεανθρώπινος οργανισμός. Έχει το στοιχεία του ιδρυτή της, του Χριστού, αλλά έχει και το ανθρώπινο στοιχείο. Ως άνθρωποι κάποια στιγμή σφάλλουμε. Το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι κάναμε λάθος, να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε ουσιαστική δουλειά και για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη, ξανά, των ανθρώπων.

Η Εκκλησία παράγει έργο ουσιαστικό με τα συσσίτιά της, με τα Ιδρύματά της, με τις επεμβάσεις της στην κοινωνία και θα πρέπει κάποιος, αν έχει αντίθετη γνώμη, να την διατυπώσει βεβαίως, αλλά να πει πού ακριβώς είναι αντίθετος. Όχι να καταργεί με μια αόριστη αντίθεση του, το έργο και την προφορά ανά τους αιώνες της Εκκλησίας. Είμαστε άνθρωποι νέοι και συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους της ηλικίας μας, αυτό που με αναπαύει και επιδιώκω είναι να μπορώ να μιλάω “χύμα”, αλλά ξεκάθαρα στις καρδιές τον ανθρώπων. Θέλω οι άνθρωποι να βλέπουν σε μένα έναν συνάνθρωπό τους,  που έχει τη διάθεση να βοηθήσει, όχι έναν βολεμένο ρασοφόρο δημόσιο υπάλληλο.

Νωρίτερα στην κουβέντα μας, μιλήσατε για θαύματα. Τελικά, πόσο μεγάλο θαύμα χρειάζεται για να σωθεί η Ελλάδα;

Αυτό που θα πω, μπορεί να ακουστεί ντεμοντέ, αλλά εγώ έτσι διαβλέπω τα πράγματα: Αν μελετήσουμε την ιστορία της Ελλάδας, από την ίδρυση της ως κράτος μέχρι και σήμερα, θα δούμε ότι στις μεγάλες εκείνες πτώσεις μας, σε όλες εκείνες τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε ο Έλληνας, πάντοτε έφταιγε αυτός και μόνον αυτός. Γιατί απομακρύνθηκε από τον Θεό, από την αιτία της ύπαρξής του. Διάλεξε τον δικό του δρόμο. Ο Θεός μας αφήνει ελεύθερους, γιατί σέβεται την αυτόβουλη ύπαρξή μας. Για τα λάθη μας φταίμε εμείς.

Για να το θέσω πιο πρακτικά: Ακούμε την καμπάνα το πρωί της Κυριακής και μας ενοχλεί η καμπάνα. Βρίζουμε μέσα από το πάπλωμά μας και γυρίζουμε πλευρό. Εάν  θέλουμε να γίνει το “θαύμα” και η “αλλαγή” στη ζωή μας, θα πρέπει εκείνη την ώρα να σκεφτούμε ότι ο Θεός, και όχι ο παπάς, μας καλεί να επικοινωνήσουμε μαζί του. Όσο μειώνεται ο αριθμός των ανθρώπων στα καθίσματα της Εκκλησίας, τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που θα προσφεύγουν στα συσσίτια. Όταν επιλέγουμε να προσπεράσουμε τον Θεό, ας μην περιμένουμε προκοπή. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με τον Θεό, διαφορετικά δεν θα υπάρξει πρόοδος, ανάπτυξη, και θαύμα. Πρέπει να αναλάβουμε δράση, να τα βρούμε με τον Θεό. Αυτή είναι η δική μου άποψη.

Πατέρα Παρθένιε, σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας και ευχόμαστε να συνεχίσετε το έργο προσφοράς που επιτελείτε με την ίδια διάθεση.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι επιτυχίες και στις δικές σας αναζητήσεις, μέσα από τις συχνότητες του διαδικτύου και κάθε καλό προσωπικά σ’εσας και την οικογένειά σας.

moschatotavros.gr