Η υπόθεση της προσωποκράτησης για χρέη προς το Δημόσιο, παραπέμφθηκε στο ΑΕΔ λόγω των αντίθετων αποφάσεων που εξέδωσαν για το ζήτημα αυτό οι Ολομέλειες του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της
Επικρατείας.
Συγκεκριμένα, η Ολομέλεια του ΑΠ είχε κρίνει ότι είναι συνταγματική, ενώ αντίθετα, η Ολομέλεια του ΣτΕ, με συντριπτική πλειοψηφία 24 προς 3 έκρινε ότι σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται η επιβολή του επαχθούς μέτρου, ακόμη κι όταν ο οφειλέτης του Δημοσίου έχει τη δυνατότητα να καταβάλει τα χρέη του και δεν τα αποπληρώνει. Ειδικότερα, κρίθηκε από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ότι είναι «συνταγματικώς ανεπίτρεπτο» το μέτρο της προσωποκράτησης, καθώς είναι αντίθετο στις επιταγές των άρθρων 2 και 5 του Συντάγματος που προβλέπουν ότι ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, όπως και ότι η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη.
Ένα βήμα πιο πέρα προχώρησαν πέντε σύμβουλοι Επικρατείας, κατά τη γνώμη των οποίων το μέτρο της προσωποκράτησης παραβιάζει και το άρθρο 7 του Συντάγματος, που ορίζει ότι το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μέσον για την επίτευξη σκοπού, έστω και δημόσιου συμφέροντος. Της απόφασης αυτής είχε προηγηθεί το 2003 η ομόφωνη κρίση του ΣτΕ για την αντισυνταγματικότητα της προσωπικής κράτησης για ληξιπρόθεσμα χρέη προς το ΙΚΑ και τα ΝΠΔΔ.economist
