Νέα γενιά… Εξυπνάδες έναντι των ισχυρών τούς αρέσει να λένε, αλλά δεν δέχονται εξυπνάδες, που να αφορούν τους ίδιους.

Έσπασαν τις βιτρίνες και πήραν τον “λόγο”. Έστω και έτσι απέσπασαν την προσοχή μας. Τους ακούμε. Έχουν λύσεις; Όχι βέβαια. Αυτοί θέλουν να ζήσουν αυτό το οποίο “δεν υπάρχει”. Σπούδασαν με χαρτζιλίκι του μπαμπά ό,τι τους βόλευε από πλευράς ευκολίας και θέλουν τώρα να “υιοθετηθούν” από το κράτος σε κάποια δημόσια θέση. Θέλουν το 2009 να ζήσουν ως προνομιούχοι “επιστήμονες” σε συνθήκες 1960. Τότε, που με ένα πτυχίο ήταν ανοιχτές όλες οι “πόρτες” και στην κυριολεξία διάλεγες πού θέλεις να δουλέψεις. Θέλουν να διορίζονται με τα πτυχία, χωρίς να βλέπουν τον “πληθωρισμό” στην εκπαίδευση. Την “υπεροχή” των παιδιών του συστήματος την αμφισβητούν, αλλά τη δική τους “υπεροχή” έναντι των συνομήλικών τους χωρίς πτυχία δεν τη διαπραγματεύονται. Εξυπνάδες έναντι των ισχυρών τους αρέσει να λένε, αλλά δεν δέχονται εξυπνάδες, που να αφορούν τους ίδιους.

Σ’ αυτό ευθύνεται η δική μας γενιά, γιατί έτσι τους εκπαιδεύσαμε. Τους μάθαμε να τα ζητάνε όλα και να μην τους αρνούμαστε τίποτε. Άλλοι, εξαιτίας μιας ανόητης άποψης περί αγάπης και άλλοι για να τους “ξεφορτωθούν”, δεν τους εκπαίδευσαν. Είτε από καλό είτε από κακό, όλοι αυτοί οι “οργισμένοι” νέοι είναι ανεκπαίδευτοι και αυτό είναι κακό πρωτίστως για τους ίδιους. Γιατί; Διότι μπαίνουν σε συνθήκες άγνωστες και επικίνδυνες χωρίς καθόλου γνώσεις άμυνας. Σήμερα, που ετοιμάζονται να μπουν στην πραγματική ζωή, νομίζουν ότι και το σύστημα είναι σαν τους γονείς τους. Νομίζουν ότι, αν “κλάψεις” ή αν “γκρινιάξεις”, θα σου δώσει αυτό το οποίο θέλεις. Νομίζουν ότι, αν σπάσεις και καμία βιτρίνα θα το τρομάξεις. Λάθος. Στην πραγματική ζωή γίνεται πόλεμος. Πραγματικός πόλεμος με πραγματικά θύματα, όπως είναι ο Αλέξης.

Σ’ αυτήν την πραγματική ζωή, για να πάρεις κάτι, πρέπει να πολεμήσεις. Nα το πάρεις από αυτόν που το έχει και δεν το δίνει με τίποτε. Να πολεμήσεις αυτόν που είναι έτοιμος ακόμα και να σκοτώσει, για να διατηρήσει αυτά τα οποία θεωρεί κεκτημένα του. Όμως, για να πολεμήσεις, χρειάζεται γνώσεις. Γνώσεις άμυνας και γνώσεις επίθεσης. Αν δεν μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου σε μια σκληρή και αποδεδειγμένα – μέσα στον ιστορικό χρόνο – ανθρωποκτόνα μάχη, καλύτερα να μην πολεμήσεις καθόλου. Καλύτερα να μην δοκιμάσεις ποτέ την επίθεση απέναντι σε ένα σύστημα τρομερά έμπειρο, φοβερά επικίνδυνο και ανενδοίαστα δολοφονικό. Καλύτερα πάρε ό,τι σου δίνει, για να σώσεις τουλάχιστον τη ζωή σου.

Μια γενιά, που βγαίνει στους δρόμους και ζητάει ό,τι “προκύψει”, δεν θα πάει “μακριά”. Δεν μπορεί να πάει “μακριά”. Θα κάνει το λάθος, το οποίο θα δώσει το “άλλοθι” στην εξουσία να τη σακατέψει. Μια γενιά, που δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας, δεν μπορεί να επιβιώσει. Μια γενιά, που είναι παιδιά ταλαίπωρων γονέων, οι οποίοι εργάζονται για κάποια 20 ευρώ την ημέρα και φορούν παπούτσια αξίας δέκα ημερομισθίων, θα έχει πρόβλημα. Μια γενιά, που οι γονείς της κάνουν δύο και τρεις και δουλειές για να επιβιώσουν και “απαιτεί” κινητό αξίας ενός μηνιαίου μισθού, θα έχει πρόβλημα. Μια γενιά, που έχει φάει μια περιουσία, για να “εκπαιδευτεί” στη “διοίκηση” επιχειρήσεων και στην πραγματικότητα το μόνο μεροκάματο που μπορεί να βγάλει είναι αυτό του ανειδίκευτου σερβιτόρου, θα έχει πρόβλημα. Πρόβλημα μεγάλο, που μπορεί να την οδηγήσει στον όλεθρο.

Η σημερινή γενιά δεν είναι μόνον η γενιά η οποία – σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα – κινδυνεύει να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Η σημερινή γενιά κινδυνεύει με την απόλυτη καταστροφή της επιστροφής στον εργασιακό “Μεσαίωνα”, γιατί είναι παντελώς απροετοίμαστη να μπει στην “πάλη” της ζωής. Είναι μια γενιά “Καλομοίρα” χωρίς καμία γνώση, χωρίς καμία επαγγελματική εξειδίκευση, χωρίς εργατικότητα και η οποία μιλάει μια ακατανόητη ελληνοαγγλική διάλεκτο. Μια αφελής “Καλομοίρα”, που νομίζει ότι, αν “πουλάει” τρελίτσα και συμπάθεια, “δικαιούται” όχι μόνον να διακριθεί, αλλά και να ζήσει πλούσια.

Αυτή η γενιά νομίζει ότι το σύστημα είναι μια μορφή “Θείας Πρόνοιας”, η οποία επιλύει μόνη της τα προβλήματα των άλλων. Νομίζει πως, όταν δεν φτάνουν οι “ομορφιές” της, αρκεί να “γκρινιάξει” ή να κάνει “φασαρία” και θα ικανοποιηθεί το κάθε αίτημά της. Νομίζει ότι, αν σπάσει μερικές τζαμαρίες, κάνει αγώνα, επειδή την “προσέχει” το σύστημα. Δεν ξέρει ότι το σύστημα είναι επικίνδυνο. Δεν ξέρει ότι το σύστημα σε ανέχεται μέχρι ένα σημείο. Μετά παίρνει μια “μάνικα” βίας και σε ξεφορτώνεται – όταν ποζάρεις “συμβολικά” με τα εσώρουχά σου – , όπως ξεφορτώνεται με μια μάνικα ένας οδοκαθαριστής τα χαρτόνια από τα πεζοδρόμια.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που σ’ αυτό το κείμενο κάναμε τη φαινομενικά άσχετη ανάλυση περί διαπαιδαγώγησης; Φρόντισε το σύστημα να διαπαιδαγωγήσει μια γενιά με εκείνα τα χαρακτηριστικά, που θα την έκαναν εύκολη λεία για το ίδιο. Την έκανε εγωιστική, ανταγωνιστική, ανασφαλή και άσχετη, για να μπορεί να την απειλεί με απλή βία. Γνωρίζει ότι μπορεί να τη διχάζει ανά πάσα στιγμή, εφόσον δεν διακρίνεται ούτε από τα χαρακτηριστικά τής γνώσης ούτε από αυτά της αλληλεγγύης. Καμία φορά δεν θα τη βρει ενωμένη απέναντί του. Κάθε φορά που θα υπόσχεται σε κάποιες μερίδες της κάποιο (ανούσιο) προνόμιο, θα τις αφαιρεί από το γενικό μπλοκ (των αιτούντων) . Θα τη διαλύσει και κατόπιν θα τη συντρίψει.

Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι η γενιά αυτή δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Βρίσκεται κάπου “χαμένη” μεταξύ της τηλεοπτικής ψευδο­πραγματικότητας και του ίντερνετ. Γνωρίζει τα πάντα για τα γιώτ, τα καμπριολέ και τις επαύλεις και δεν έχει πέντε ευρώ στην τσέπη της. Έχει χιλιάδες “φίλους” στο facebook και ούτε έναν πραγματικό, για να βγει να πιει έναν καφέ. Θαυμάζει την Πάρις Χίλτον και γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή της, αλλά ο Πλάτωνας νομίζει ότι είναι πλατεία. Γνωρίζει τους γάμους και τα διαζύγια του διεθνούς τζέτ-σετ, αλλά ένα ιστορικό γεγονός δεν μπορεί να θυμηθεί. Δικαιολογεί τον πλούτο της διαπλοκής και τη θεωρεί “μαγκιά”, ευχόμενη να είχε τη θέση της εξουσίας, να την κάνει και η ίδια. Δικαιολογεί την τηλεοπτική “επιτυχία” τής κάθε βίζιτας και τη θεωρεί επίσης “μαγκιά”, ευχόμενη να είχε το στήθος της, να το κάνει και η ίδια.

Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Μια γενιά εκτός κάθε πραγματικότητας. Είναι σε θέση να πάνε και να γράψουν σε έναν τοίχο …”μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι” και αν τους επιτεθεί ο ιδιοκτήτης του τοίχου – ο οποίος θίγεται από την “αντίστασή” τους – , να φέρουν την αστυνομία. Μιλάμε για “Αμερικανάκια”, όπως αντιλαμβάνονται τον όρο οι παλαιότερες γενιές. Όταν με αυτόν τον όρο περιέγραφαν ανθρώπους αφελείς, οι οποίοι εμπιστεύονταν απόλυτα την “αλήθεια” των κέντρων που είχαν εκπαιδευτεί να πιστεύουν. Ανθρώπους, οι οποίοι εμπιστεύονταν απόλυτα τα συμφέροντά τους και το μέλλον τους στη διαχείριση του συστήματος. Η γενιά η οποία αποδεικνύει ότι ο αγγλοσαξονισμός της Νέας Τάξης Πραγμάτων έχει επιβληθεί παγκοσμίως.

Ακόμα και το “στίγμα”, που της έχουν προσδώσει, για να την χαρακτηρίσουν, είναι ψευδές και μάλλον έχει κολακευτικό στόχο. Αυτή η γενιά δεν είναι η γενιά του ίντερνετ. Μπορεί να είναι η γενιά που κινδυνεύει να “χαθεί” στο ίντερνετ, αλλά σίγουρα δεν είναι η γενιά του ίντερνετ. Γιατί; Διότι οι γενιές χαρακτηρίζονται από αυτά τα οποία δημιουργούν οι ίδιες και όχι από αυτά τα οποία χρησιμοποιούν. Η γενιά του αυτοκινήτου είναι αυτή η οποία το δημιούργησε – ακόμα κι αν δεν γνώριζε η ίδια να οδηγεί άριστα – και όχι αυτή που της δόθηκε από τους γονείς της και έμαθε να κάνει περίτεχνες “βόλτες” μ’ αυτό. Η γενιά του ηλεκτρισμού είναι αυτή που τον εφεύρε. Όλες οι επόμενες γενιές θα τον χρησιμοποιούν, αλλά μόνον αυτή που τον εφεύρε θα φέρει αυτόν τον τίτλο, γιατί απλούστατα αυτή έδωσε το “στίγμα” της μέσω αυτού.

Τα ίδια ισχύουν σε όλα τα πράγματα. Η γενιά του ίντερνετ είναι η προηγούμενη γενιά. Η γενιά των πατέρων αυτής της γενιάς. Η γενιά που το φαντάστηκε και το δημιούργησε. Η γενιά που, με τη δική της ξεχωριστή από τις άλλες γενιές ευφυΐα, έδωσε μαγικές ιδιότητες στη σιλικόνη. Η σημερινή νέα γενιά δεν είναι η γενιά του ίντερνετ, επειδή απλά έμαθε να το χρησιμοποιεί. Αλίμονό της όμως αν είναι η γενιά που χάθηκε μέσα σ’ αυτό, γιατί αυτοί οι οποίοι το δημιούργησαν δεν “χάθηκαν” σ’ αυτό. Αλίμονό της αν “χαθεί” μέσα στον virtual κόσμο του, γιατί σε ελάχιστο χρόνο θα πάψουν να είναι παιδιά, έχοντας πραγματικές ανάγκες να εξυπηρετήσουν και δεν θα μπορούν να το κάνουν.

Διαμαρτύρονται κατά της Πολιτείας, τη στιγμή κατά την οποία δεν υπάρχει γενιά, που να έχει μεγαλώσει πιο προνομιακά εξαιτίας της ίδιας της Πολιτείας. Η Πολιτεία έκανε στο ακέραιο το καθήκον της απέναντί τους. Τους προστάτευσε από την εκμετάλλευση. Δεν είδαμε ανήλικους στα εργοστάσια ή στα λατομεία αυτής της χώρας, όπως συνέβαινε με τα παιδιά προηγούμενων γενιών. Η Πολιτεία νομοθέτησε εγκαίρως και σκληρά για την προστασία της εκμετάλλευσης ανηλίκων. Η Πολιτεία τους προστάτευσε από τις αρρώστιες. Δεν είδαμε “βλογιοκομμένους” ή “σακάτηδες” να υποφέρουν από τις συνέπειες ανθρώπινων ασθενειών, εξαιτίας της έλλειψης υγειονομικών υποδομών. Η Πολιτεία φρόντισε να τους έχει όλους “εμβολιασμένους” απέναντι σε κάθε πιθανή ή απίθανη απειλή της υγείας τους.

Η σημερινή νέα γενιά, εξαιτίας της Πολιτείας, είναι με μεγάλη διαφορά η πιο όμορφη και υγιής γενιά Ελλήνων από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε ο ελληνισμός σ’ αυτόν τον Πλανήτη. Αυτά όμως τα προσόντα δεν αρκούν για την πραγματική ζωή. Μπορεί να αρκούν για κάποιον να παριστάνει τη “γλάστρα” σε κάποιο πρωϊνάδικο, αλλά δεν αρκούν σε μια γενιά, η οποία θέλει να ζήσει και να ευημερήσει. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι η σημερινή γενιά είναι τοποθετημένη λάθος απέναντι στη ζωή. Αντιλαμβάνονται το σύστημα σαν ένα “πρωϊνάδικο”, το οποίο υποχρεούται να τους προσλάβει, γιατί έχουν τα “προσόντα”.

“Δικαιούμαστε” λένε. Όχι… δεν δικαιούσαι τίποτε, γιατί, αν το κάνεις, παύεις να είσαι νέος. Δικαιούται αυτός ο οποίος ήδη εργάστηκε και πολέμησε και άρα δεν είναι πια νέος. Όταν μπαίνεις σε μια μάχη, δεν λες στον απέναντί σου …κάτσε να σε χτυπήσω, γιατί το δικαιούμαι. Εφόσον θεωρείς ότι ο κόσμος στον οποίο μπαίνεις μέσα δεν σου αρέσει, προσπαθείς να τον αλλάξεις. Συγκρούεσαι μ’ αυτόν που τον ελέγχει. Το πόσο προετοιμασμένος είσαι για μια τέτοια μάχη, είναι δικό σου πρόβλημα. Να “σκοτώσεις” θέλεις και άρα αναγνωρίζεις και στον απέναντί σου το δικαίωμα να κάνει το ίδιο. Να αλλάξεις τον κόσμο θέλεις και απέναντί σου θα έχεις αυτούς, οι οποίοι βολεύονται από τον κόσμο όπως αυτός είναι.

Γι’ αυτόν τον λόγο ο νέος δεν δικαιούται τίποτε απολύτως. Ακόμα κι αυτά τα οποία απολαμβάνεις, δεν τα απολαμβάνεις επειδή τα δικαιούσαι εσύ ο ίδιος. Τα δικαιούνται ο πατέρας σου και τα διεκδικεί για σένα, επειδή σε αγαπάει. Αυτός εργάστηκε και αυτός φορολογήθηκε, για να έχεις εσύ σχολείο ή γυμναστήριο ή παιδική χαρά. Αυτός αγωνίστηκε και αυτός θυσιάστηκε, για να “δικαιούται” ο ίδιος να έχει το δικό του παιδί ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά των υπολοίπων. Το αν κατάφερε ή δεν κατάφερε να σου προσφέρει αυτά τα οποία εσύ σήμερα κρίνεις ικανοποιητικά ή όχι, είναι κάτι που αφορά τον ίδιο και όχι εσένα απευθείας. Αν θεωρείς ότι ως παιδί δεν πήρες αρκετά, φρόντισε, όταν θα γίνεις γονέας, να προσφέρεις στα δικά σου παιδιά περισσότερα. Αυτοί τόσα μπορούσαν και τόσα έδωσαν. Σε έκαναν όμως άνθρωπο και άρα σου έδωσαν την υπόσταση να συνεχίσεις τον αγώνα των ανθρώπων.
Βλέποντας κάποιος τη σφοδρή επίθεσή μας στη σημερινή νέα γενιά, θα μας θεωρούσε άδικους. Δεν συμβαίνει αυτό. Η επίθεσή μας δεν έχει στόχο τα παιδιά. Στόχο έχει τους γονείς τους. Στη σημερινή νέα γενιά, όπως και στην κάθε νέα γενιά που εμφανίζεται, δεν έχει νόημα να της επιτεθείς. Είναι σαν να πετάς πέτρες στον ουρανό. Θα επιστρέψουν σε εσένα. Εντοπίζοντας τις δικές της αδυναμίες, στην ουσία κάνουμε την αυτοκριτική μας, εφόσον εμείς τις προκαλέσαμε. Εμείς αποτύχαμε ως γονείς και αντιλαμβανόμαστε τα θλιβερά φαινόμενα τα οποία βλέπουμε.

Εμείς τους παραδώσαμε στους “επαναστάτες” του Συνασπισμού. Σ’ αυτούς, που τους υποσχέθηκαν ότι, αν πάρουν ένα πτυχίο “ψιψιψίνας”, θα βρουν δουλειά ως “κοκοψόψαρα” και μετά θα ζήσουν αυτό που “δεν υπάρχει”.

Εμείς είμαστε αυτοί που αφήνουμε το ΠΑΜΕ της δικής μας γενιάς να οδηγεί αυτήν τη νέα γενιά στο “σφαγείο”, σαν να επρόκειτο για “πρόβατα”. Το ΠΑΜΕ των ομοίων μας, οι οποίοι “καπέλωσαν” τους δικούς μας αγώνες, έζησαν πλούσια εις βάρος μας και επιχειρούν σήμερα να κάνουν το ίδιο και εις βάρος των παιδιών μας. Το ΠΑΜΕ, το οποίο κακώς λέγεται ΠΑνεργατικόΜΕτωπο, εφόσον δεν αντιπροσωπεύει κανέναν εργάτη και άρα εκ των δεδομένων δεν μπορεί να συνθέσει κανένα εργατικό μέτωπο. Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες διαδηλωσάκηδες και προβοκάτορες, οι οποίοι εκτελούν “επαγγελματικά” τις εντολές του παρακράτους. ΠΑρακρατικοί Με Ένσημα διαδηλωσάκηδων, θα έπρεπε να ονομάζονται.

Αν αυτή η γενιά δεν προσέξει και ακολουθεί τον κάθε καραγκιόζη, θα μακαρίζει τον Αλέξη, που “έφυγε” νωρίς. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα, που καθιστά σχεδόν εγκληματικές τις δικές μας παραλείψεις και τα δικά μας σφάλματα. Εμείς τους ξεφορτωθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση, για να μεγαλώσουν με φτηνά πρότυπα στιγμιαίας επιτυχίας, όπως η “γυναίκα Μαραντόνα”. Εμείς τους κάναμε άφιλους, που αναζητούν συντροφιά μέσα στο ίντερνετ. Εμείς τους κάναμε “ψευδοπαζάρια” χατιριών και τώρα δεν ξέρουν να “παζαρέψουν” τα πραγματικά δικαιώματά τους.

Αν δεν μεριμνήσουμε εμείς για την επιβίωση αυτής της γενιάς, δεν μπορεί η ίδια να αγωνιστεί γι’ αυτήν. Έχει καθηλωθεί – εξαιτίας μας – στο επίπεδο του “ανηλίκου” και είναι εξαρτώμενη από τους “γονείς” της. Δεν έχει κανένα απολύτως εφόδιο. Το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι, όχι μόνον δεν είναι καλά εκπαιδευμένη, αλλά δεν είναι καν πονηρή. Δεν έχει καν τα προσόντα παλαιότερων γενιών Ελλήνων, οι οποίοι μπορεί να ήταν αγράμματοι, αλλά ήταν παμπόνηροι και δεν τους ξεγελούσες με τίποτε. Οι σημερινοί νέοι, είναι – εξαιτίας της Νέας Τάξης – πραγματικά “Αμερικανάκια”. Μιλάνε ως “Αμερικανάκια” και φέρονται ως τέτοια.

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού:
«ΑΛΕΞΗΣ… Η ΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ»