Το ΔΝΤ γενικεύει την αντιπαράθεση με τη Γερμανία όσον αφορά το «μοντέλο» διαχείρισης κρίσεων χρέους στην Ευρωζώνη. Αφού αρχικά παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος εκτιμήσεις για τους περιβόητους πολλαπλασιαστές (δηλαδή την επίπτωση που θα είχαν τα μέτρα λιτότητας στη μείωση των ρυθμών ανάπτυξης) και αφού στη συνέχεια άνοιξε «κόντρα» με τους Γερμανούς για την αναγκαιότητα «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, τώρα προβάλλει ένα συνολικά διαφορετικό μοντέλο για τη διάσωση χωρών που πέφτουν θύματα της κρίσης χρέους – σύμφωνα με δημοσίευμα των NYT. Προτείνει δηλαδή εξαρχής και χωρίς χρονοτριβή το «κούρεμα» του χρέους, σε συνδυασμό με πιο ήπια προγράμματα λιτότητας.
Πρέπει σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι την ίδια πρόταση για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους είχαν κάνει στελέχη του ΔΝΤ και το 2010, αλλά τότε απορρίφτηκε τόσο από το ίδιο το ΔΝΤ (που «φλεγόταν» από την επιθυμία να τα βρει με τη Γερμανία για να «βάλει πόδι» στη διαχείριση των ευρωπαϊκών κρίσεων χρέους) όσο από… την ελληνική κυβέρνηση, που περιδεής ούσα δεν διαπραγματεύτηκε το παραμικρό…
Την ίδια πρόταση υπερασπίστηκε πρόσφατα (κατόπιν εορτής…) ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο οποίος είχε τοποθετηθεί στο ΔΝΤ από τον κ. Παπανδρέου…
Μόνο ο κ. Βενιζέλος «είχε την τιμή» να υλοποιήσει το «κούρεμα» των ομολόγων, αλλά πότε και πώς; Στα τέλη του 2011, όταν η ελληνική οικονομία άρχισε να βουλιάζει και το κοινωνικό κράτος να καταρρέει και αφού πρώτα δόθηκε ο χρόνος ώστε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να «ξαλαφρώσει» από τα ελληνικά ομόλογα τις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες. Αποτέλεσμα; Το «κούρεμα», πέρα από το ότι ήρθε αργά και συνοδεύτηκε από ακόμη βαθύτερη ύφεση και σκληρότερη λιτότητα, έπληξε κατά κύριο λόγο τις ελληνικές τράπεζες (που η ΕΚΤ φρόντισε να… μην «ξαλαφρώσει» από τα ελληνικά ομόλογα), τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία (που έχασαν το 50% των αποθεματικών τους) και άλλους φορείς του ελληνικού ευρύτερου δημόσιου τομέα (όπως τα πανεπιστήμια). Επειδή η χασούρα των τραπεζών αντισταθμίστηκε με τα 50 δισ. ευρώ δάνειο του δεύτερου χρηματοδοτικού προγράμματος, και επειδή το «κούρεμα» έφερε μεγαλύτερη ύφεση, τα οφέλη στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους ήταν ελάχιστα – υπολογίζονται σε «καθαρά» περίπου 15 δισ. ευρώ…
Το Mea Culpa του ΔΝΤ, λοιπόν, ήρθε κάπως αργά… Αφού πρώτα συναίνεσε στην καταστροφή της Ελλάδας, της Πορτογαλίας κ.λπ. και δεν κατάφερε με τη συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα να ανακόψει το γερμανικό ιμπέριουμ… Τώρα το σχέδιο αλλάζει, αλλά οι στόχοι παραμένουν ίδιοι – και καμία σχέση δεν έχουν με κάποιου είδους «συμπάθεια» για τα θύματα της λιτότητας…ΡΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
