Άμα ξανακούσω αυτή την έκφραση, θα δείρω άνθρωπο, μα την αλήθεια !

Έρχεται επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και σου λέει ο άλλος από οποιοδήποτε άμβωνα κι αν μιλάει….
“το μήνυμα του όχι είναι πιο επίκαιρο σήμερα για να πούμε τα δικά μας όχι στο φασισμό και στους επίδοξους πάσης φύσεως κατακτητές”!

Έρχεται επέτειος 25ης Μαρτίου και λέει πάλι ο ίδιος “το μήνυμα της εθνικής ενότητας και της εθνεγερσίας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα που καλούμαστε να δώσουμε εθνικές μάχες”

Έρχεται επέτειος 17ης Νοεμβρίου και ξαναλέει “το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα όπως και το αίτημα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία”.

Έρχεται επέτειος του Γοργοποτάμου και ξαναματαλέει “το μήνυμα της ανατίναξης της γέφυρας κατόπιν εθνικής συνεννόησης και εκεχειρίας είναι πιο επικαιρο από ποτέ σήμερα, που πρέπει να συνθέσουμε τις δικές μας εκεχειρίες προς όφελος των ανώτερων εθνικών σκοπών. Αμήν!”

Έρχεται εέτειος του Γουέμπλεϊ και σου λέει “το μήνυμα της σημερινής επετείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα, που ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αλλάξει δυο πάσες”..

Έρχεται επέτειος του γάμου του και λέει στη γυναίκα του “το μήνυμα της σημερινής ημέρας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ για να πάψεις να μου ζαλίζεις τα @@@@!

(και πάει λέγοντας…)

Για κάθε επέτειο έχει ο καθένας την … “παραρδέλα” του να πει.

Γιατί, ρε φίλε, είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ το μήνυμα της τάδε σπουδαίας πράξης;

Το μήνυμα της κάθε πράξης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ τη στιγμή που πραγματοποιείται.

Εκείνη τη στιγμή έχει πραγματικά αξία το μήνυμα που στέλνουν οι άνθρωποι που παίζουν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα σε εκείνους που κάνουν τις πάπιες την ίδια στιγμή.

Μετά Χριστόν προφήτες, μετά Πολυτεχνείον επαναστάτες και μετά Κατοχήν αντάρτες έγιναν πολλοί.
Το μήνυμα είναι εκείνη την ώρα από τους λίγους που βάζουν τα στήθια τους μπροστά στους πολλούς που βάζουν τον κώλο τους στην πολυθρόνα του ζεστού τους σαλονιού.

Kαι εμείς ΅Ελλαναρά μου, καλό είναι να αποσυνδεθούμε από τη συνεχή επίκληση του παρελθόντος.

Με την ίδια φρασεολογία, με τα ίδια συνθήματα, με τις ίδιες ιδέες, με τα ίδια τραγούδια, δεν δίνεις μάχες, αλλά μάλλον κάνεις… “αφιερώματα”!

Δε μας ανήκει το παρελθόν.
Το παρελθόν ανήκει σ’ εκείνους που το ζήσαν σαν παρόν.
Εμείς είμαστε απλοί μελετητές των επιτευγμάτων τους.
Το μόνο που μας ανήκει είναι το παρόν.
Και το παρόν δεν είναι και ιδιαίτερα τιμητικό για μας…Καθόλου θα έλεγα.

Δεμ προτείνω να σταματήσουμε να τιμούμε τις εθνικές γιορτές και τις άλλες επετείους, αλλά να μη νομίζουμε πως -επειδή κρατάμε ένα σημαιάκι ή κατεβαίνουμε στην παρέλαση ή στην εθιμοτυπική διαδήλωση (ναι, για του Πολυτεχνείου λέω)- κάνουμε κάτι ή παίρνουμε κάτι απ’τη δόξα των αγωνιστών εκείων των ημερών. Αυτοί την πήραν τη δόξα όλη μόνοι τους και μαγκιά τους. ( οσοι την πήραν -γαιτί κάποιοι απλά την εξαργύρωσαν σαν επιταγή! )

Ασε που να κατέβεις σήμερα στο Πολυτεχνείο είναι σαν να πας σε κακόγουστη εμποροπανήγυρη!

Αυτό που το βάζεις.

 paganeli