Ποιόν να πείσω ότι αυτό που έχουμε δεν είναι δημοκρατία… Όποτε το διανοούμαι, τρομάζω με τα γέλια που ρίχνω για τον εαυτό μου. Με βλέπω σαν τον Συλβέστερ Σταλόνε να υποδύεται τον Ράμπο: ολομόναχος αυτός στη μέση μιας στέπας, μακιγιαρισμένος για να δείχνει μπαρουτοκαπνισμένος, βλέπει να έχει απέναντί του μια ολόκληρη στρατιά –πεζικάριους που επελαύνουν, τεθωρακισμένα, συστοιχίες από οπλικά συστήματα, ό,τι κυκλοφορεί στον πλανήτη σε πυρίτιδα και τρινιτροτολουόλη. Τους ζυγίζει για μια στιγμή, μόλις για μια στιγμή με το…
σκοτεινό αλλά σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας. Έπειτα λέει «F@ck ‘em!”, και σε μια πλημμυρίδα ανόητης αυτοπεποίθησης οπλίζει το υπερόπλο του. Τι γελοίο θέαμα…
Εγώ απέναντί μου έχω: Εκείνους που πιστεύουν ότι είμαι υπερβολικός ή λαϊκιστής· και με εγκαλούν, διότι δεν ξέρω, λέει, τι πάει να πει να μην έχεις δημοκρατία. Εκείνους που πιστεύουν ότι έτσι κι αλλιώς δημοκρατία δεν είχαμε ποτέ. Εκείνους, ανάμεσά τους, που πιστεύουν ότι ούτε και είναι δυνατόν να έχουμε ποτέ. Εκείνους που θέλουν πρώτα να συζητήσουμε τι είναι Δημοκρατία. Εκείνους που θέλουν προηγουμένως να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις για να το συζητήσουμε. Εκείνους που πιστεύουν ότι, και που δεν έχουμε δημοκρατία, δεν τρέχει και τίποτε. Εκείνους που μου υπενθυμίζουν ότι στις 21 Απριλίου, κόσμος αμέριμνος και αδιάφορος έπινε τα ουισκάκια του στην Πλατεία Βικτωρίας, ενώ στο δρόμο δίπλα περνούσαν τα τανκς που έμελλε να παραμείνουν στους δρόμους για επτά χρόνια. Να περιμένω δηλαδή κι εγώ να σωθούν τα λεφτά, να μην υπάρχει πια δεκάρα για να τελειώσουν και τα ουισκάκια, μπας και ξημερώσει άσπρη μέρα!
Έχω κι άλλους. Εκείνους που με υποπτεύονται για χρυσαυγίτη, όταν δεν δέχομαι να τυλίγεται ένας άνθρωπος σε μια κόλλα χαρτί και να οδηγείται στον ανακριτή, επειδή βρέθηκαν στο σπίτι του ως ενοχοποιητικά στοιχεία ένα πιστόλι ρέπλικα (δηλαδή απομίμηση), ένας σουγιάς έξη εκατοστών κι ένα βιβλίο με σκίτσα από πολεμικές τέχνες. Φοβάμαι για έναν εξάδελφό μου που, για κάποιο λόγο, του αρέσουν τα σπαθιά και αξιώθηκε σ’ ένα ταξίδι του να αποκτήσει ένα ιστορικό ξίφος των Σαμουράι –άστε που είναι και αριστερός.
Έχω κι εκείνους που θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν. Σαν να μην έφθαναν όλοι τους, έχω απέναντί μου και τον Σαμαρά. Λέει στ’ Αμερικανάκια ότι «το νενομισμένο είναι πως κανονικά μια δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει τέτοιο σοκ», σαν κι αυτό που υφίσταται η Ελλάδα κοντά τέσσερα χρόνια τώρα. Και προσθέτει: «Το διαψεύσαμε!» Ποιο άραγε; Το «νενομισμένο» ή το «κανονικά»;
Ρωτώ, επειδή πιστεύω ότι κανονικά μια δημοκρατία μπορεί να αντέξει τα πάντα. Και μπορεί τα πάντα να ανατρέψει. Ειδικά όταν κινδυνεύει ο λαός της, αυτός τον οποίον η δημοκρατία υπηρετεί και μόνο –το λαό, όχι φραστικές ντρίπλες, στάχτη στα μάτια, νενομισμένα και νομίσματα.
Άρα, έχω απέναντί μου κι εκείνους που με κοροϊδεύουν κατά πρόσωπο.
Έχω βέβαια κι εκείνους που δεν περιμένουν από εμένα. Τα ξέρουν αυτοί αυτά και τους κουράζω. Να, που δεν είμαι μόνος τελικά… Όχι… Είμαστε, τάχα, εμείς μαζί –ο καθένας μόνος του. Γι αυτό σας λέω. Δεν έχουμε δημοκρατία. «Μαζί, ο καθένας μόνος του» δεν είναι δημοκρατία. Είναι δύσπιστος στρατός των ατάκτων. Ποιόν να πείσω, λοιπόν…
Το νου σας, άτακτοι! Έρχονται νέα μέτρα. Δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
