Τον τελευταίο καιρό ακούμε από τα δελτία ειδήσεων για επιδρομές του Σ.Δ.Ο.Ε. σε ταβέρνες, κέντρα διασκέδασης, μαγαζιά και μπαρ, για «θερμή» υποδοχή των ελεγκτών από κάποιους μαγαζάτορες, για τσουχτερά πρόστιμα και σφράγιση επιχειρήσεων λόγω φορολογικών παραβάσεων. Θεωρώ ότι ο μέσος Έλληνας επαγγελματίας έχει φορολογική συνείδηση αλλά τον πνίγει το άδικο και «επαναστατεί», γιατί ενώ τον κυνηγάνε για λίγες χιλιάδες ευρώ αφήνουν ανενόχλητους μεγαλοφειλέτες εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων οι οποίοι δεν αποτελούν στόχο (λες και βρίσκονται στο απυρόβλητο) και τίποτα δεν ακούγεται για αυτούς.
Οι μικροεπαγγελματίες μοιάζουν με αφρόψαρα που πιάνονται σχετικά εύκολα στα δίχτυα ενώ οι μεγαλοφειλέτες μοιάζουν με επικίνδυνα σκυλόψαρα που δύσκολα πιάνονται και αν πιαστούν συχνά βρίσκουν τον τρόπο να διαφύγουν. Υπάρχουν ωστόσο και αρκετά «εγκλωβισμένα» σκυλόψαρα τα οποία εξακολουθούν φαίνεται να είναι επικίνδυνα αφού τα αποφεύγουν όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι επώνυμοι δημοσιογράφοι που εξυμνούν τις επιτυχίες της κυβέρνησης για την είσπραξη κάποιων χιλιάδων ευρώ (με τις επιδρομές του Σ.Δ.Ο.Ε.) αλλά αποσιωπούν τη σκανδαλώδη αδιαφορία για άμεση είσπραξη οφειλών δισεκατομμυρίων ευρώ τη στιγμή που συμπολίτες μας λιμοκτονούν, στραγγαλίζονται οικονομικά, απολύονται ή αυτοκτονούν, με την ανεργία στα ύψη και τα σχολεία κλειστά. Έτσι μιλούν, σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές, για τη λίστα των υπό απόλυση εργαζομένων (ασφαλώς λόγω και της επικαιρότητας του θέματος) αλλά όχι και για την πάντα επίκαιρη λίστα των μεγαλοφειλετών που δημοσιοποίησε τo Υπουργείο Οικονομικών (23/1/2012) με 4.152 ονόματα και ληξιπρόθεσμες οφειλές 14 δισ. ευρώ και 857 εκ. ευρώ.
Οι ανείσπραχτες οφειλές ξεπερνούν συνολικά τα 50 δισ. ευρώ (περίπου δηλ. το 1/6 του εθνικού χρέους), χωρίς να υπολογίζονται οι οφειλές των πατριωτών που «φυγάδευσαν» εκατομμύρια ευρώ σε τράπεζες της Ελβετίας (βλ. π.χ. την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ ). Για την απαράδεκτη συσσώρευση οφειλών λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης για την είσπραξή τους (βλ. τη δήλωση πρώην Υφυπουργού Οικονομικών ( 21/01/2011), από το βήμα της Βουλής, «Και όντως υπήρξε κατά καιρούς έλλειψη πολιτικής βούλησης προκειμένου να εισπραχθούν αυτά τα ανείσπραχτα χρέη») και άρα για τη στέρηση εσόδων με τη συνακόλουθη διόγκωση τού δημόσιου χρέους (που οδηγεί αναπόφευκτα στο δανεισμό), ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης (με τη συνευθύνη και συνενοχή της εκάστοτε αντιπολίτευσης).
Έτσι λοιπόν για να ανταπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις η κυβέρνηση κάνει αυτό που έκανε πάντα και ξέρει να κάνει πολύ καλά, να ξεζουμίζει μισθωτούς και συνταξιούχους και να προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Οι δανειστές φταίνε για τα εισπρακτικά μέτρα που εξαθλιώνουν τον κόσμο και τον εξωθούν στα άκρα ή εκείνοι που έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάλι; Ποιος δανείζει λεφτά και δεν τα ζητά πίσω με κάθε τρόπο και μέσο, πολύ περισσότερο όταν τα λεφτά αυτά είναι λεφτά φορολογούμενων, ασφαλισμένων και μετόχων στους οποίους οι δανειστές λογοδοτούν; Εδώ δε χωρούν συναισθηματισμοί. Με το να εκλιπαρείς σήμερα σαν καταχρεωμένη χώρα ταπεινώνεσαι και με το να απειλείς γελοιοποιείσαι.
Αν όμως η κυβέρνηση είναι δέσμια οικονομικών συμφερόντων και υπακούει στα κελεύσματα των «τοκογλύφων», όπως την κατηγορεί καθημερινά η αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα), τι κάνει η ίδια για να εισπραχθούν οι υπέρογκες οφειλές, ή τουλάχιστον ένα μέρος από αυτές, ώστε να εισρεύσει χρήμα στον άδειο κρατικό κορβανά; Γιατί δεν «στριμώχνουν» τους μεγαλοφειλέτες, αφήνοντας κατά μέρος την καιροσκοπική δημαγωγία για τη σωτηρία της χώρας και τις αερολογίες για ένα νέο Ελντοράντο; Η είσπραξη των μεγαλοφειλών δεν είναι μόνο υπόθεση της κυβέρνησης, αλλά και όλων όσων κάθονται στα έδρανα της Βουλής και αμείβονται από το υστέρημα των φορολογούμενων.
Η αντιπολίτευση δεν έχει πείσει ότι αποτελεί σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Για ποιους άραγε φιλοδοξούν να κυβερνήσουν; Για το λαό («τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο») για τον οποίο χύνουν κροκοδείλια δάκρυα αλλά για την τύχη του οποίου δε δίνουν δεκάρα, αφού δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να ελαφρύνουν τη θέση του οικονομικά, ή για τους μεγαλοφειλέτες (πέρα από τις όποιες προσωπικές φιλοδοξίες);
Ως αυριανή κυβέρνηση η σημερινή αντιπολίτευση θα κυνηγάει και εκείνη τα αφρόψαρα, που πιάνονται εύκολα (έχοντας μισθωτούς και συνταξιούχους στην τσέπη), και θα αφήνει τα σκυλόψαρα να απολαμβάνουν ανενόχλητα τη λεία τους. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες.
Η προεκλογική σημαία της όποιας ιδεολογίας και των όποιων εθνοσωτήριων οραμάτων θα υποσταλεί μόλις αλωθεί το κάστρο της εξουσίας με σύγχρονο δούρειο ίππο και θα κυριαρχήσει ξανά το «do ut des» των Ρωμαίων, δηλ. «δίνω για να δίνεις», ό, τι αποτυπώνει ωμά το σκοτεινό πολιτικό-οικονομικό αλισβερίσι. Το μεγάλο ζητούμενο είναι πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος.
Οδυσσέας Τσαγκαράκης
Ομότιμος καθηγητής κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
logiosermis
