[…]Είμαστε στην δεκαετία του ’60 σε μια κοινωνία συντηρητική και φοβισμένη, αφού μόλις μερικά χρόνια πριν είχε τελειώσει ο εμφύλιος σπαραγμός. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν του αφηγήματός μας ο Βασίλης, ήταν ένας νέος εύπορος, γοητευτικός, γυμνασιόπαιδο, με πολλές
κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο και πολύ γνωστός στην μικρή κοινωνία της Καστοριάς, όπου το επίκεντρο βρίσκονταν στο λεγόμενο ‘’Τσαρσί’’ για να μη ξεχνάμε και τα παλιά τοπωνύμια.
Η φήμη δε του μικρού τότε σε ηλικία καστοριανού καζανόβα ήταν γνωστή, ακόμη και στα κορίτσια του Ορφανοτροφείου η Oικοτροφείου, τα οποία… με τις γαλανόλευκες στολές τους πάντα εντυπωσίαζαν, όταν έβγαιναν κυρίως συντεταγμένες για να εκκλησιασθούν ή να συμμετάσχουν σε κάποια εκδήλωση. Οι πληροφορίες μας λεν ότι κάποιοι ενδιαφέρθηκαν να εκδώσουν ακόμη και βιβλίο για την ζωή του συμπολίτη μας, αλλά δεν έδωσε την συγκατάθεσή του ο ίδιος.
Κάποια μέρα λοιπόν την συντεταγμένη αυτή έξοδο των νεαρών κοριτσιών του Ορφανοτροφείου θηλέων, παρακολούθησε και ο Βασίλης από το μαγαζί του, ως ενήλικας πλέον, αφού τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο, χωρίς να πάρει το απολυτήριο του, λόγω ενός γεγονότος που συνέβη με υπαιτιότητα ενός πολύ αναγνωρίσιμου συμμαθητή του, χωρίς φυσικά να ευθύνεται αλλά ούτε και να είχε εμπλακεί ο ίδιος.
Αναστατώνονταν όλες οι κοπέλες του ιδρύματος, όταν τον έβλεπαν και δημιουργούνταν πρόβλημα στην διευθύντρια, το οποίο δεν ήταν σε θέση τότε να το αντιμετωπίσει. Αυτή ήταν λοιπόν η καταγγελία που έκανε στον τότε δεσπότη Καστοριάς, η υπεύθυνη του Ορφανοτροφείου. Και ο δέσποτας δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια(όπως έκανε με το γκρέμισμα του νεοκλασικού γυμνασίου) και κάλεσε τον ‘’Καζανόβα’’ της Καστοριάς στο γραφείο του να τον μιλήσει.
-Αναστατώνεις τις μαθήτριες του ορφανοτροφείο τέκνον μου και δεν θα ήθελα να κάνεις την εμφάνισή σου, όταν οι κοπέλες περνούν μπροστά από το μαγαζί σου.
Κάπως έτσι θα εκφράσθηκε ο μητροπολίτης τότε, μολονότι ήταν μεσούσης της δικτατορίας και είχε μεγάλη ισχύ να μιλήσει και διαφορετικά, όπως ήταν του χαρακτήρα του. Φυσικά δεν ήταν μόνο το γεγονός αυτό που ‘’βάραινε’’ το βαρύ επώνυμο (με την καλή έννοια) του συμπολίτη μας Βασίλη, αλλά ίσως το τελευταίο αυτό γεγονός ήταν η αφορμή.
Κάπως έτσι θα εκφράσθηκε ο μητροπολίτης τότε, μολονότι ήταν μεσούσης της δικτατορίας και είχε μεγάλη ισχύ να μιλήσει και διαφορετικά, όπως ήταν του χαρακτήρα του. Φυσικά δεν ήταν μόνο το γεγονός αυτό που ‘’βάραινε’’ το βαρύ επώνυμο (με την καλή έννοια) του συμπολίτη μας Βασίλη, αλλά ίσως το τελευταίο αυτό γεγονός ήταν η αφορμή.
Δεν χάνει λοιπόν την ευκαιρία ο Βασίλης και σκάει το μυστικό στον δέσποτα, ότι δεν πήρε το απολυτήριο και εκείνος αμέσως ανέλαβε τη πρωτοβουλία να λύσει το πρόβλημα.
(Για την ιστορία θα πρέπει να πούμε ότι ο Βασίλης αποκλείστηκε από την δυνατότητα να πάρει το απολυτήριο, από τον τότε λυκειάρχη, λόγω κλοπής θεμάτων που έγινε από συμμαθητή του, αλλά συκοφαντήθηκε αυτός, όπως λέει ο ίδιος ).
Σηκώνει λοιπόν ο δέσποτας το τηλέφωνο και καλεί τον λυκειάρχη. Μόνο προσοχές που δεν βαρούσε, ο συχωρεμένος λυκειάρχης στον απόλυτο άρχοντα της πόλης, που ετοιμάζονταν για αρχιεπίσκοπος αλλά η δικτατορία Ιωαννίδη του χάλασε τα σχέδια.
(Για την ιστορία θα πρέπει να πούμε ότι ο Βασίλης αποκλείστηκε από την δυνατότητα να πάρει το απολυτήριο, από τον τότε λυκειάρχη, λόγω κλοπής θεμάτων που έγινε από συμμαθητή του, αλλά συκοφαντήθηκε αυτός, όπως λέει ο ίδιος ).
Σηκώνει λοιπόν ο δέσποτας το τηλέφωνο και καλεί τον λυκειάρχη. Μόνο προσοχές που δεν βαρούσε, ο συχωρεμένος λυκειάρχης στον απόλυτο άρχοντα της πόλης, που ετοιμάζονταν για αρχιεπίσκοπος αλλά η δικτατορία Ιωαννίδη του χάλασε τα σχέδια.
Το απολυτήριο το πήρε ο Βασίλης και συνεμμορφώθη προς τα υποδείξεις. Η μικρός μας φυσικά ήρωας του αφηγήματος είχε και μια άλλη όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία αφού η παρέα του τις έφαγε κατά το κοινώς λεγόμενο, από ένα παιδί που ήταν και αυτός ένας από τα χιλιάδες ‘’θύματα’’ του εμφυλίου σπαραγμού.
Ο μικρός τότε Κυριάκος ήταν ένα μεγάλο παιδί, που ήρθε από τις λεγόμενες χώρες του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού ή του παραπετάσματος κατά την κρατούσα τότε έκφραση. Ήταν ένας αφανής αθλητικός τύπος, αφού είχε διδαχθεί την τέχνη της πυγμαχίας, στην χώρα που κατέληξε κατά το παιδομάζωμα και στην Καστοριά τον θυμάμαι να γυμνάζεται στην ημιτελή τότε αίθουσα του Ναυτικού Ομίλου.
Οι γηγενείς τότε νέοι, κάθε τέτοια παρουσία την αντιμετώπιζαν με ένα αφιλόξενο τρόπο αφού τα παιδιά αυτά τα έβλεπαν σαν ξένο σώμα, σε μια κοινωνία που προσπαθούσε τότε να επουλώσει τις πληγές, που άφησε ο εμφύλιος και οι σοβινιστικές αντιλήψεις. Ήταν λοιπόν η παρέα του Βασίλη η οποία πείραζε ενοχλούσε και προκαλούσε τον νεαρό τότε Κυριάκο, ο οποίος όμως όπως ήταν φυσικό να υπομένει αλλά και να τους προειδοποιεί ότι αν το παρακάνουν θα τους δείρει. Οι ένθερμοι νεαροί φυσικά ως αριθμητικά περισσότεροι και φαινομενικά ποιο εύρωστοι, δεν υπολόγισαν στην πυγμαχικές ικανότητες του μετρίου αναστήματος νεαρού, που ο σωματότυπός του δεν πρόδιδε τις ικανότητές του.
Σε κάποια στιγμή λοιπόν της παρενόχλησης και παρά τις προειδοποιήσεις του Κυριάκου, ο νεαρός πυγμάχος δεν άντεξε και ξυλοφόρτωσε όλη την παρέα του Βασίλη, αναγκάζοντας τους έτσι να μην τον ξαναενοχλήσουν. Έτσι αποδείχθηκε ότι ο νεαρός τότε Βασίλης μπορεί να είχε τον τρόπο να κυριεύει τις καρδιές των γυναικών δεν μπόρεσε όμως να δαμάσει τις γροθιές ενός μόνο ανδρός.
Αυτόν τον νεαρό, τότε θύμα του εμφυλίου και του παιδομαζώματος, που η κοινωνία δεν τον υποδέχθηκε έτσι όπως υποδέχονταν τα παιδιά που έρχονταν από την Αμερική, έμελε τώρα που βγήκε στην σύνταξη να τον ευνοήσει η θεά τύχη και να του αποκαταστήσει την κοινωνική αδικία που υπέστη από την προσφυγιά, με ένα πολύ ικανοποιητικό χρηματικό ποσό, που θα το ζήλευαν ακόμη και οι βαθύπλουτοι. Καλοφάγοτα Κυριάκο μου και να προσέχεις τους συγγενείς και φίλους, που τώρα όλοι θα λένε ότι σε αγαπούν και σε σκέφτονται.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ φύλλου 632
http://odos-kastoria.blogspot.gr
