Η Άννα Πέπα, ένα από τα ’’θύματα’’ του αγγίγματος της στρεβλής κατάστασης στον κρατικό φορέα
Πριν δέκα, περίπου, ημέρες, επισκέφθηκα το αγαπημένο μου χωριό, τη Λιθιά, από όπου μετά από 2-3 ώρες επέστρεψα, κουβαλώντας, ωστόσο, στο μυαλό μου δύο αντιφατικές εικόνες, που μου προκάλεσαν θλίψη από τη μία και, από την άλλη, προβληματισμό…
Εικόνα 1: Σε ένα από τα χωράφια όπου ανέτρεξα για να συναντήσω τα ξαδέλφια μου, Κώστα και Γρηγόρη, μία ευπαρουσίαστη κυρία, ηλικίας περίπου 35 ετών, καταπιάνονταν με τα φυτά (πατάτες, ντομάτες, φασόλια κ.α.) αγγίζοντάς τα από τη ρίζα έως την κορυφή τους, ενώ, ταυτόχρονα, σκάλιζε με το τσαπί της το χώμα, έχοντας, ωστόσο, ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπό της και δείχνοντας πως αυτό που κάνει την ικανοποιεί.
Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου, η πρώτη υπόθεση που έκανα, ήταν πως πρόκειται για κάποια γεωπόνο που προσκλήθηκε από τους συγγενείς μου για να τους προσφέρει τη γνώση και την εμπειρία της για μια καλή σοδειά. Γρήγορα, όμως, και από δημοσιογραφική και συνάμα ζωηρή περιέργεια, πήρα την πληροφόρηση από τα ξαδέλφια μου ότι πρόκειται για μια περίπτωση εξόχως εξαιρετική, ενώ μου επέτρεψαν να την απασχολήσω για λίγο, πράγμα που έκανα ευθύς αμέσως.
Μόλις πλησίασα σε μικρή απόσταση, η ευπαρουσίαστη κυρία με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και πρόθυμη να μου μιλήσει, όντας σφύζουσα από ευγένεια, κάτι που έδιωξε κάθε επιφύλαξή μου ως προς το πώς θα με αντιμετωπίσει.
Μη γνωρίζοντας, εντούτοις, εγώ για το ρόλο που επιτελούσε στο χωράφι, το πρώτο που έκανα, ήταν να τη ρωτήσω αν είναι γεωπόνος ή κάτι παρεμφερές. «Όχι, είμαι απολυμένη από την ΕΡΤ και εργάζομαι εδώ για να ζήσω», μου απάντησε, αφήνοντάς με άφωνο. «Μην εκπλήσσεστε»,είπε και συνέχισε: «Στην Αθήνα πιάσαμε πάτο, ενώ δεν είμαι η πρώτη που ανέτρεξα για εργασία στην επαρχία και στην ύπαιθρο. Υπάρχουν και άλλοι».
Και πάνω που τόλμησα να κάνω τη δεύτερη ερώτησή μου, αυτή τη φορά αναφορικά με την ενασχόλησή της στην ΕΡΤ και το μορφωτικό της επίπεδο, η χαμογελαστή κυρία με «αφόπλισε» με την εξής απάντηση: «Δεν ξέρετε ότι 7 στους 10 νέους επιστήμονες είναι άνεργοι; Δεν έχετε ακούσει ότι καραβάνια από εμάς ξενιτεύονται για επαγγελματική αποκατάσταση στη Γερμανία, τη Σουηδία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στον αραβικό κόσμο και στην Αφρική; Εγώ, ωστόσο, αντίθετα, έχοντας την οικογένειά μου στην Αθήνα, απευθύνθηκα στους συγγενείς μου στην ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας μου, τη Λιθιά, προκειμένου να ζητήσω δουλειά, έστω και στους αγρούς, για να …κολυμπήσω σε μια αέναη τροχιά πάλης για την επιβίωση. Και αισθάνομαι ευτυχής, που σχεδόν αμέσως, βρήκα να κάνω κάτι που θα μου χαρίσει το μεροκάματο, όσο δύσκολο κι επίπονο και αν είναι».
Ειλικρινά, έμεινα «σύξυλος» από το σχόλιό της.
Εικόνα 2: Μετά από μία ώρα περίπου, κοντά στις 4 μ.μ., έχοντας ολοκληρώσει τη συζήτηση με την ευγενέστατη κυρία, ανηφόρισα προς την πλατεία της Λιθιάς, ώστε να συναντήσω κανέναν φίλο και να δροσιστώ πίνοντας έναν χυμό στο καφενείο του φίλτατου Μίλτου. Κόσμος, όπως ήταν αναμενόμενο, εκεί δεν υπήρχε, καθότι αυτή την εποχή οι αγροτικές δουλειές είναι σε έξαρση. Αποφάσισε, εντούτοις, να καθίσω, και ζήτησα από τον φίλο μου Μίλτο να ανοίξει την τηλεόραση. Ως λάτρης, ωστόσο, των ενημερωτικών εκπομπών, επέλεξα το κανάλι ΣΚΑΪ, για να παρακολουθήσω την εκπομπή της Εύας Αντωνοπούλου, πέφτοντας πάνω σε ένα πάνελ σοβαροφανών, περισπούδαστων, «μαχητικών», ακαδημαϊκών δασκάλων, αξιωματούχων πανεπιστημίου και κυβερνητικών βουλευτών, που συζητούσαν για την τεράστια ανεργία στη χώρα – κύρια των νέων – και οι οποίοι επιχαίρουν πλούσιου βιογραφικού, έχοντας στη …φαρέτρα τους πτυχία ανωτάτων σχολών, μεταπτυχιακά και διδακτορικές διατριβές.
Όλοι – λίγο – πολύ – οι συνομιλούντες συμφωνούσαν στο γεγονός ότι η ανεργία στους νέους μαστίζει τη χώρα και ότι τα πανεπιστήμιά μας παράγουν – εδώ και πολλά χρόνια – υπεραρκετούς πτυχιούχους, οι οποίοι – εκ των πραγμάτων – μένουν οι περισσότεροι άνεργοι, ένεκα της αναδουλειάς που υπάρχει, στρέφοντας το ενδιαφέρον τους για …άλλη γη, άλλα μέρη, προκειμένου να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Μετά από κάποιο σημείο, ωστόσο, η συζήτηση άρχισε να με κουράζει, με αποτέλεσμα να πάψω να την ακούω, ενώ η σκέψη μου επικεντρώθηκε και πάλι στην υπερήφανη κυρία, που …ξεριζώθηκε από την Αθήνα για να έρθει στο χωριό μου προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αυξημένες υποχρεώσεις της ζωής της και της οικογένειάς της.
Έτσι, εξ’ ανάγκης, μπήκα στον προβληματισμό για το ποιος φταίει που η νεολαία μας σήμερα πληρώνει τη… νύφη. Αναμφίβολα, θα συνηγορήσετε κι εσείς, το χρεοκοπημένο κράτος μας, που στην «ερώτηση» πού θα δουλέψουν οι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων μας, καθώς και οι απολυμένοι από την ΕΡΤ, «απαντά» στους αγρούς, στις καφετέριες γκαρσόνια, στο εξωτερικό, τέλος πάντων, και όχι στην πατρίδα μας, η οποία, κατά πως φαίνεται «τρώει τα παιδιά της…»
Υποταγή στα θελήματα της Τρόικα
Οφείλοντας, όμως, να επανέλθω στο τι επιπλέον ειπώθηκε στη συζήτηση – κύρια από τους ταγούς του Έθνους μας – κανείς τους δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτό το μέγα ζήτημα της πατρίδας μας. Γι’ αυτούς, εξάλλου, τα αιτήματα των νέων για δουλειά είναι κάτι που ναι μεν τους …κοστίζει, αλλά η υποταγή στα θελήματα της Τρόικα, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι κάτι ανώτερο, ενώ τα επιχειρήματά τους που έχουν να κάνουν με αδυναμία τους να αλλάξουν τον ρου των πραγμάτων δεν πείθουν κανέναν, πόσο, μάλλον, την εξ’ ανάγκης να ζήσει ευπρεπώς κυρία Άννα Πέπα, καθώς και τις «στρατιές» ανέργων που παράγουν τα πανεπιστήμιά μας.
Εν προκειμένω, κλείνοντας, θα ήθελα να συγχαρώ την κ. Πέπα για τη δύναμη της ψυχής της και του σώματός της να ανταπεξέλθει σε ένα δύσκολο κι επίπονο επάγγελμα, όπως είναι αυτό του αγρότη.
Ένα τεράστιο, λοιπόν, «μπράβο» στην Άννα, ίσως, να είναι λίγο…
Δαμιανός Δέλλιος ΣΕΝΤΡΑ
