Το τελευταίο διάστημα αρχίσαμε να ακούμε τον όρο Ειδική Οικονομική Ζώνη ( ΕΟΖ).
Ένας όρος που εισήχθη από τον υπουργό και διακινήθηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ διόλου τυχαία. Αντιληφθήκαμε όλοι πωςαυτός θα είναι ο νέος λαγός που θα προσπαθήσουν οι μαθητευόμενοι μάγοι να βγάλουν από το καπέλο τους για να αντιμετωπίσουν δήθεν την κρίση. Βέβαια, ο στόχος τους για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν είναι άλλος από το να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση από τον εργαζόμενο και άνεργο λαό, καθώς και από τη νεολαία αυτού του τόπου, ενώ παράλληλα θα διαφυλάσσουν και θα επεκτείνουν τα προνόμια του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.
Τι είναι, όμως, αυτές οι οικονομικές ζώνες;
Οι ΕΟΖ αποτελούν γεωγραφικές περιοχές, οι οποίες υπόκεινται σε διαφορετικό εργασιακό και φορολογικό καθεστώς, δημιουργώντας ουσιαστικά ζώνες με αυτόνομες εργασιακές σχέσεις και νόμιμη φοροαπαλλαγή. Η διεθνής πείρα –με παραδείγματα χωρών, όπως οι ανατολικές χώρες στον ευρωπαϊκό γεωγραφικό χώρο ή χώρες, όπως η Κίνα, η Καμπότζη, οι Φιλιππίνες ή το Μπαγκλαντές– αναδεικνύει την κατεύθυνση και τον στόχο που έχει επιλέξει η τρικομματική μνημονιακή συγκυβέρνηση και το κεφάλαιο για την χώρα μας. Υποτίμηση της εργατικής δύναμης, διάλυση εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών κατακτήσεων, φοροασυλία του κεφαλαίου και μετακύλιση του κόστους της κρίσης στα χέρια των αδυνάτων.
Οι επιχειρήσεις των ΕΟΖ χρησιμοποιούν εισαγόμενες πρώτες ύλες δίχως δασμούς, δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους και συναρτώνται ελάχιστα με την τοπική οικονομία. Επίσης, είτε φέρνουν εργαζόμενους από άλλες χώρες είτε χρησιμοποιούν εγχώριο ανθρώπινο δυναμικό με εργασιακούς όρους που ισχύουν στις χώρες προέλευσής τους. Αν και η κατάσταση που επιχειρείται να διαμορφωθεί στον ελλαδικό χώρο σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις, ίσως τους κάνει να μην χρειαστούν ανθρώπινο δυναμικό από άλλες χώρες, αφού και ο Έλληνας εργαζόμενος «θα την κάνει την δουλειά δίχως να ζητά πολλά» εξαιτίας της εξαθλίωσης που προκαλεί η τεράστια ανεργία, η συμπίεση των μισθών και η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων .
Οι δηλώσεις του προέδρου του συνδέσμου των Γερμανών βιομηχάνων, Hans Peter, ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα είδος ειδικής οικονομικής ζώνης εντός της ευρωζώνης, εξοπλισμένη με την απαραίτητη και θεμιτή οικονομική βοήθεια, αλλά και με προσωπικό από την Ε.Ε. […]. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να εκχωρήσει κυριαρχία, αλλά θα έπρεπε να δώσει σε όσους την στηρίζουν από την Ε.Ε. την ευκαιρία να συνδιαμορφώνουν επί τόπου τις μεταρρυθμίσεις», δείχνει ακριβώς τους σκοπούς του γερμανικού βιομηχανικού κεφαλαίου για την χώρα μας. Το νέο που προκύπτει είναι ότι υπάρχει η αίσθηση πως θα επιχειρήσουν να δημιουργήσουν θεματικές ζώνες (ή αλλιώς βιομηχανικά ή τεχνολογικά πάρκα), οι οποίες θα επεκτείνονται σε όλη την Ελλάδα, ανεξαρτήτως μήκους και πλάτους· παράδειγμα αποτελούν οι ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες.
Έτσι, ξεδιπλώνεται το σχέδιο και ουσιαστικά τεκμηριώνεται η άποψη πως η οικονομική κρίση παραμένει πάντα για το κεφάλαιο μία ευκαιρία διάλυσης των εργαζομένων και των εργασιακών συνθηκών, και κατ’ επέκταση, μια ευκαιρία που ως στόχο έχει να κερδίσουν περισσότερα οι λιγότεροι. Γι’ αυτό και όλος ο κόπος των τελευταίων κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων περί της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων στο έλεος του υπερκέρδους εγχώριων και πολυεθνικών συμφερόντων, προφασιζόμενοι από την μία την ανταγωνιστικότητα και από την άλλη τον εκβιασμό μέσω δανεικών από τους τοκογλύφους.
Η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει πως οι ΕΟΖ ή η Ελλάδα ως μία ενιαία ΕΟΖ θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Μια λέξη που μοιάζει με πλαστελίνη και ο καθένας της δίνει το σχήμα που τον βολεύει. Αν θέλουμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για ανάπτυξη θα πρέπει να μιλήσουμε και για το πώς τη φανταζόμαστε. Διότι η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται μέσω των ΕΟΖ κυβέρνηση και κεφάλαιο είναι μια ανάπτυξη για λίγους. Είναι μια ανάπτυξη που προσφέρει φορολογική ασυλία στους πολύ δυνατούς, ενώ ταυτόχρονα διαλύει την αξιοπρέπεια των αδυνάτων.
Έτσι, η συγκυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει πως αποτελούν ανάπτυξη οι κακοπληρωμένες και πιθανότατα ανασφάλιστες θέσεις εργασίας, η απόδοση των ελαχίστων στο δημόσιο ποντάροντας στην εξαθλίωση και στην τεράστια στρατιά εφεδρικών ανέργων. Όσο αυτά αποτελούν μέτρα για την ανάπτυξη με στόχο την κοινωνική ευημερία, άλλο τόσο μπορούμε να περιμένουμε τον ήλιο να ανατείλει από τη Δύση. Ο μόνος στόχος τους είναι η κοινωνική εξαθλίωση και η συμπίεση των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι θέμα χρόνου, όσο μένουμε σε απάθεια, όσο δεν οργανώνουμε τον συλλογικό μας αγώνα, όσο δεν οξύνουμε την κοινωνική σύγκρουση. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση που δεχόμαστε, σύμφωνα με τη “θεραπεία σοκ”, πρέπει να πάρει την απάντησή της. Όσο μένουμε στα χαρακώματα περιμένοντας το μοιραίο, τρέμοντας να βγούμε μπροστά εκεί που δίνεται η μάχη μήπως και ζήσουμε λίγες ώρες περισσότερης απάθειας, τόσο θα μένουμε σκλάβοι της ίδιας φυλακής.
Μονάχα ο κόσμος αναπτύσσοντας μαζικά κινήματα από τα κάτω και συμμετέχοντας ενεργά στους πολιτικούς αγώνες (μικρούς και μεγάλους), καθώς και στην δημιουργία ενός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που θα δρα ως ένα μεγάλο δημοκρατικό αριστερό μέτωπο, μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση και να δώσει τη μάχη για την πολιτική εξουσία, τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνική χειραφέτηση. Μια μάχη που θα στοχεύει σε αυτά, και όχι σε μια απλή κυβέρνηση διαχείρισης μιας ήδη «σαπισμένης» πολιτικής και οικονομικής κατάστασης.
