Ἂν καὶ περίμενα, μετὰ τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις, ὅτι οἱ κάργες (ἀπὸ πρετεντέρη ὣς πάσχο κι ἀπὸ σαμαρὰ ὣς μπίστη) θὰ χτυπιοῦνταν στοὺς μαύρους πολιτικοὺς διαδρόμους καὶ στὰ κίτρινα μήντια, δὲν φανταζόμουν οὔτε ὅτι τὰ ἄθλια νέα θὰ ἔφταναν σὲ τέτοιο ἐπίπεδο χυδαιότητας οὔτε ὅτι σύσσωμοι οἱ πολιτικοὶ τῶν κομμάτων τῆς ἀναξιοπρέπειας καὶ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ (ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τῆς δημὰρ) θὰ διαλαλοῦσαν μὲ τόση σοβαρότητα, τόση ἐπίφαση ὑπευθυνότητας, τόση βεβαιότητα, σὰν νὰ δήλωναν ἁπλῶς τὰ αὐτονόητα, ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ, λόγῳ ἀνωριμότητας, ἀλαζονείας, ψηφοθηρίας, καὶ τὰ τέτοια, μᾶς σέρνει σὲ ἐκλογές, ἐνῶ ὤφειλε νὰ ἔχει ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του (καὶ δὴ τὶς εὐθύνες ποὺ … ὁ λαὸς μὲ τὴν ψῆφο του τοῦ ἀνέθεσε) καὶ ὤφειλε νὰ ἔχει ἤδη, ἐνώπιον τῆς ἐπείγουσας ἐθνικῆς ἀνάγκης, συμπράξει στὴν συνέχιση τῆς πολιτικῆς τῶν μνημονίων, ἀντάμα μὲ τὸ πασόκ, τὴ νέα δημοκρατία, τὴ δημὰρ καί, πιθανότατα, τὸν θλιβερὸ καμμένο!
Ἡ ἀλήθεια, βέβαια, εἶναι ὅτι οἱ ψηφοφόροι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι, κατὰ τεκμήριο, ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύουν ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεῖται νὰ συμπράξει σὲ μιὰ τέτοια κυβέρνηση (ἀναξιοπρέπειας καὶ ἐξανδραποδισμοῦ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε) καὶ ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὀρθῶς ἀρνεῖται νὰ συμπράξει, ἂν μή τι ἄλλο, ἐπειδὴ εἶναι ὑπεύθυνος, δηλαδὴ ὑπόλογος στοὺς ψηφοφόρους του.
Ἀλήθεια εἶναι ἐπίσης ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σύμπραξη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ νὰ σχηματισθεῖ ἡ κυβέρνηση ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ δυνάμεις τῆς ἀναξιοπρέπειας καὶ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ: ἡ σύμπραξη τῆς “ὑπεύθυνης” ψευδοαριστερᾶς ἀρκεῖ, κι ἂν δὲν ἀρκέσει, ὑπάρχει πάντα καὶ ὁ καμμένος, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι ἀνοίγει ἤδη παραθυράκια.
Κατὰ τὴν προβαλλόμενη ἀντίληψη, ἐντούτοις, δὲν ἔχουν καμιὰ σημασία οἱ θέσεις τὶς ὁποῖες ὑποστήριζε προεκλογικὰ ὁ ΣΥΡΙΖΑ (καὶ τὶς ὁποῖες ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποστηρίζει)˙ δὲν ἔχει καμιὰ σημασία γιὰ ποιούς λόγους ψηφίστηκε ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἀπὸ ποιούς ψηφίστηκε˙ σημασία ἔχει ὅτι εἶναι πλέον δεύτερο κόμμα, δηλαδὴκόμμα ἐξουσίας, ἑπομένως, κατὰ τὰ εἰωθότα (δηλαδὴ τὰ δικά τους εἰωθότα) δὲν εἶναι πλέον ὑπόλογος στοὺς ψηφοφόρους του, εἶναι ἁπλῶς ὑποχρεωμένος νὰ ἀναλάβει καὶ νὰ διαχειρισθεῖ τὴν ἐξουσία μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὅλα τὰ κόμματα ἐξουσίας διαχειρίζονται τὴν ἐξουσία: μὲ τὴν αὐτονόητη γιὰ τέτοιου εἴδους πολιτικοὺς σχηματισμοὺς λογικὴ τοῦ ἄλλα λέγαμε κι ἄλλα κάνουμε, μὲ τὴναὐτονόητη παραδοχὴ (γιὰ νὰ μὴν πῶ προϋπόθεση) ὄτι ὁ λαὸς δὲν ξέρει ποιό εἶναι τὸ συμφέρον του, ἐφόσον ὅμως μᾶς ψήφισε μαζικά, θὰ πράξουμε ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ θὰ πράτταμε οὕτως ἢ ἄλλως καὶ θὰ τὸν πείσουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ συμφέρον του!
Ὅσο ἀφορᾶ τὶς δυνάμεις τῆς ἀναξιοπρέπειας καὶ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ, εἶναι ἀδιανόητο ὅτι μπορεῖ ἕνα κόμμα ποὺ δὲν εἶναι (πιὰ) μικρὸ νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ προτάσσει τὴν πολιτικὴ ἠθικὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ὅταν τοῦ προσφέρεται ἡ ὁποιαδήποτε, μὲ ὁποιουσδήποτε ὅρους, ἐξουσία˙ εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ μιλᾶ γιὰ ἀρχές, γιὰ προγράμματα, γιὰ ἰδεολογία, καίτοι τοῦ προσφέρεται ὄχι μόνον ἡ δυνατότητα νὰ κυβερνήσει (!) ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὀ ἄλλοθι ὅτι μόνον ἔτσι θὰ σωθεῖ τὸ ἔθνος.
Καὶ τελικά, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐκπλήσσει ἡ εἰλικρινὴς αὐτή, γιὰ τὰ δεδομένα τους, στάση τῶν δυνάμεων τῆς ἀναξιοπρέπειας καὶ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ:πραγματικὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν, δὲν χωράει τὸ μυαλό τους, τὸ ἐνδεχόμενο τῆς πολιτικῆς ἠθικῆς.
