Προ ημερών, ενώ στεκόμουν στο φανάρι είδα το παρακάτω σκηνικό: μία κοπέλα, όταν άνοιξε το πράσινο για τους πεζούς, περνά το δρόμο, αφού τον πέρασε και απομακρύνθηκε λίγο, γυρίζει, κάνει τη γνωστή χειρονομία και βρίζει με το γνωστό στους έλληνες ουσιαστικό ένανμοτοσυκλετιστή, γιατί είχε πατήσει τη γραμμή της διάβασης. Και εμένα μου έχει τύχει με αυτοκίνητο κάτι αντίστοιχο και ρώτησα ευγενικά τον κύριο και εγώ από που να περάσω, καθώς είχε κλείσει το δρόμο και μου ζήτησε συγνώμη. Άλλο αυτό. Όταν είδα τη συγκεκριμένη σκηνή, το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ντροπή.
Όχι μόνο έχασε το δίκιο της, ταυτόχρονα πιο αποκρουστικό θέαμα από το να κάνει μία γυναίκα τέτοιου είδους χειρονομίες δεν υπάρχει. Επιπροσθέτως, ήταν και θρασύδειλη, γιατί αφού τον έβρισε και του έκανε τη χειρονομία, ύπουλα πλησίασε κάποιους αστυνομικούς που ήταν πιο κάτω, για να είναι σίγουρη ότι ο μοτοσυκλετιστής δε θα κατέβει να την αρπάξει από τα μαλλιά.
Η μέρα της γυναίκας σήμερα και με όλα αυτά που βλέπω κατά καιρούς θα πω: να μας χαιρόμαστε. Μη ρωτάτε και απορείτε γιατί είμαστε μόνες, μη φωνασκείτε γιατί οι άνδρες είναι γαϊδούρια, τη στιγμή που το στόμα μας μετατρέπεται σε βρωμόστομα και στην τελική κανείς άνδρας δε θα ήθελε έναν άλλον άνδρα δίπλα του, με γυναικεία όμως φιγούρα. Πρόσφατα εξίσου, συνάντησα τυχαία μία φίλη της μάνας μου. Μου είπε πως δεν υπήρχε άνθρωπος που να μη την αγαπά, επειδή ήταν υπομονετική και μειλήχια. Δεν είχε εξάρσεις ξεσπασμάτων, αντιμετώπιζε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους με γλυκήτητα, πραγματικά δε , δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη τη θυμάται.
Πως αγριέψαμε έτσι; Μορφωθήκαμε, πήραμε τη ζωή στα χέρια μας για να γίνουμε πιο άγριες και πιο επιθετικές από τον οποιονδήποτε άνδρα; Για να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας με το υβρεολόγιο και με τη θρασυδειλία; Για να βρίζουμε τον άνδρα μας, από το πρωί ως το βράδυ στις φίλες μας; Για να νιώσουμε περήφανες που έχουμε το σκυλάκι δίπλα μας που το διατάζουμε; Η απελευθέρωση έχει να κάνει και με απελευθέρωση συμπεριφοράς που άπτεται της προσβολής και της βωμολοχίας; Μάθαμε τις κόρες μας να μιλούν σαν λιμενεργάτες, έχετε ακούσει πιτσιρίκι να μιλά;
Γυναίκες, με πάθος φωνάζουμε για τα δικαιώματά μας. Πώς; Καταπατώντας την αξιοπρέπεια του άνδρα; Χτυπώντας τον αλύπητα; Για αυτό γεμίσαμε γυναίκες μόνες. Γυναίκες που κλειδαμπαρώνουν το σπίτι τους, ανασφαλείς, επειδή πιστέψαμε πως αφού έχουμε τα χρήματά μας, τη δουλειά μας και την υπόστασή μας, ο άνδρας αποτελεί διακοσμητικό αντικείμενο, ένα αντικείμενο που μπορούμε να του συμπεριφερόμαστε με κάκιστο τρόπο, ένα αντικείμενο που συχνά τρομάζει, όταν μας βλέπει.
Μας αρέσει ο George Cloouney, ο οποίος είναι το πρότυπο του μη σταθερού άνδρα αλλά, αν μας έκανε τα αντίστοιχα ο δικος μας φίλος, θα τον εξοντώναμε ψυχικά . Παίρνουμε τις φίλες μας τηλέφωνο, για να βρίσουμε το αγόρι μας, να ετοιμάσουμε σχέδιο εξόντωσης, επειδή τόλμησε να πάει στο γήπεδο, αντί να καθήσει μαζί μας. Ξέρετε μεγαλύτερος μύθος από το ότι όλοι οι άνδρες είναι φαλλοκρατικά γουρούνια δεν υπάρχει. Ούτε ο μύθος: άνδρες δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν και βρίσκονται εκεί έξω, αρκεί να ξεκαθαρίσουμε το μυαλό μας και να δούμε τί θέλουμε πραγματικά. Να παρουμε βαθιές ανάσες και να αντιμετωπίσουμε τους άνδρες, όχι σαν άνδρες αλλά σαν ανθρώπους.
Ανθρώπους σαν και εμάς.
Και για κάθε αποτυχημένη σχέση πάνω από όλα έχουμε την υποχρέωση να διδασκόμαστε το απλό, ότι ο άλλος απλά δεν ήταν για εμάς, δεν ήταν σωστή επιλογή.
Κλείνοντας θα έλεγα τούτο: σίγουρα τα μέσα και τα περιοδικά μας έχουν τρελάνει εξίσου. Αρχικά, τονίζαν πως μόνο αν είναι κάποια αδύνατη, ξανθιά και σε στυλ barbie έχει ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή. Τώρα μας λένε έλα όπως είσαι., και δεν πειράζει.
Εγώ θα πω έλα στην καλύτερή σου εκδοχή, με αυτήν που κρύβεις μέσα σου.
Καιρός να την ανακαλύψεις και εσύ!
