Και τώρα που η καρδιά μας πήγε στη θέση της (για όσο τέλος πάντων), οι πολυέλαιοι έσβησαν, Πρωθυπουργό εξασφαλίσαμε καθώς και 48 (!) με τίτλους που θ΄ ασχολούνται για τη σωτηρία μας σε μια αποτελεσματική κυβέρνηση (λέμε και καμιά μ…), λέω να συζητήσουμε για ράσα. Αυτά που δεν κάνουν τον παπά αλλά επιβάλλουν την παρουσία του στην ορκωμοσία. Γέμισε ο τόπος πετραχήλια. Αν και μεταξύ μας στις τέσσερις ημέρες που ψάχναμε Πρωθυπουργό υμνήσαμε κυρίως τους Ολύμπιους Θεούς (και το σουρεαλισμό), με guest star τον «από μηχανής» στο τελευταίο λεπτό της παράστασης.
Μήπως, λέω μήπως ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε την πολιτική σκηνή του τόπου μας από την εκκλησιαστική; Μήπως όλο αυτό το θέαμα αν το δεις με έντιμη αποστασιοποιημένη ματιά μοιάζει ν΄αντιπροσωπεύει θεοκρατικά στυγνά και καθόλου δημοκρατικά συστήματα που δεν έχουν σχέση με την ελληνική μας ψυχοσύνθεση και πραγματικότητα; Μήπως η σχεδόν «θορυβώδης» παρουσία αντί να υμνεί την Ορθοδοξία τη γελοιοποιεί; Γιατί αυτή την ελευθερία, τη σχεδόν αναρχική, που αποτυπώνει ακόμα και η παρουσία του πιστού στη Κυριακάτικη δοξολογία. Ότι ώρα θέλεις μπαίνεις, βγαίνεις, ανάβεις το κερί σου, κάθεσαι, σηκώνεσαι. Γιατί τη «συστήνουμε» με τρόπο διαφορετικό; Γιατί δικαιούνται οι ρασοφόροι να «εκσυγχρονίσουν» τα του οίκου τους, κατά το συμφέρον τους, όπως το ν΄αναλάβει τη μισθοδοσία τους το κράτος ή να λειτουργούν τις εκκλησίες με ωράριο τεμπέλη, αλλά έντρομοι δαιμονοποιούν τον εκσυγχρονισμό της σε τομείς που την απαγκιστρώνουν από αλισβερίσια με το κράτος;
Η πρόσφατη ορκωμοσία μου πρόσφερε σημειολογικά μεγάλη ευχαρίστηση. Έμοιαζε να καταγράφει σχεδόν σαν ευαίσθητος σεισμογράφος κλυδωνισμούς πάλης του παλιού με το νέο. Έριχνε σπορά για το επόμενο κεφάλαιο. Αποτύπωνε όσα στο μέλλον θα σβήσουν, αλλά και όσα θα «γράψουν». Για ξαναθυμηθείτε σκηνές. Όλα εκείνα τα κεφαλάκια που σπρώχνονταν όχι κάτω από την ταμπέλα ενός και μόνο κόμματος. Έρχεται στη μνήμη μου ως τραυματική η φράση «Έλαβαν το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» απορρίπτοντας με θράσος από το μέτρημα τους ψηφοφόρους της ΝΔ. Η παρουσία του ΛΑΟΣ, κι ας λέτε ότι θέλετε, δεν με τρομάζει καθόλου και θεωρώ έως και ύποπτες τις ανησυχίες που εκφράζονται. Πιο πολύ από έναν λύκο, με τρομάζει ένας μεταμφιεσμένος σε αυτοαποκαλούμενο «δημοκρατικές δυνάμεις» λύκο. Την καθοδηγητική κατεύθυνση τρέμω ανέκαθεν. Για σκεφτείτε το! Δεν είναι εξαγνιστικό το ότι στις μέρες μας ξεχαρβαλώνεται μέρα τη μέρα το πανηγύρι και η μασκαράτα; Το ότι αναγκάζονται, έστω και με βαριά καρδιά, τα πολιτικά μας ανθρωπάκια να «χωρέσουν», να «ανοίξουν»;
Δεν είναι υγιές ότι μετά από πολύ, πολύ καιρό έστω και με αντανακλαστικό επιβίωσης, βουλευτές αποφάσισαν να παρέμβουν και να ενεργήσουν δυναμικά; Δεν είναι σαν δροσερό αεράκι ότι ακόμα και η προσωπικότητα και η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας κρίνεται; Δεν είναι αστείο το πόσα λιγούρια εξουσίας στριμώχτηκαν σε ένα «αποτελεσματικό» σχήμα; Πώς μετράνε τα νούμερα οι πολιτικοί. Δεν είναι ανακουφιστικό ότι η παρουσία της εκκλησίας, τέτοιες ώρες που δεν έχουν καμιά σχέση με θρησκευτικότητα, αρχίζει να ενοχλεί τα μάτια μας; Γυρίζουμε σελίδα. Όπως έλεγε η λατρεμένη μου Φωτεινή Τσαλίκογλου. Το μέλλον ανήκει στην έκπληξη. Και μα τον όποιο Θεό, νιώθω ευλογημένη που έχω εισιτήριο για την παράσταση. Κι ας είναι Προσεχώς το έργο. Όποτε είναι το προσεχώς. Αρκεί που αρχίσαμε γυρίσματα.
