Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, τόσο τη νεολαία όσο και οικογένειες με παιδιά, ενώ καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες πολλών περιστατικών, ακόμη και ακραίων.
«Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η οποία γίνεται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας αυξάνει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια στους νέους κυρίως ανθρώπους, στους οποίους ουσιαστικά η κρίση έχει να κάνει με την απώλεια της ταυτότητας τους, ενώ ακουμπά και στο νόημα της ζωής τους», δήλωσε ο ψυχολόγος, κ. Γιώργος Σαββίδης, επισημαίνοντας παράλληλα ότι τα ποσοστά έχουν να κάνουν κυρίως με νέους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια παραγωγική φάση της ζωής τους και αισθάνονται ότι δε μπορούν να προσφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητες τους.
Το ποσοστό να αποτελέσει σήμα κίνδυνου
«Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, 8 στους 100 Ελληνες, ένα ποσοστά 8,2% πληρούν τα κριτήρια της κατάθλιψης που χρίζει ψυχολογικής και ψυχιατρικής φροντίδας. Θα πρέπει αυτό το ποσοστό να αποτελέσει σήμα κίνδυνου, διότι το αντίστοιχο ποσοστό του 2009 ήταν 6,8%» ενημέρωσε ο επιστήμονας.
Έλλειψη σε δομές
Δυστυχώς και στη χώρα μας, σύμφωνα πάντα με τον κ. Σαββίδη, η επένδυση στην ψυχική υγεία των νέων είναι μικρότερη της ψυχικής υγείας ενηλίκων και αυτής της γενικής υγείας. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από την προ έτους αξιολόγηση του Εθνικού Σχεδίου Δράσης «Ψυχαργώς» για την περίοδο 2000-2009. Η ομάδα Ευρωπαίων αξιολογητών κατέληξε, μεταξύ άλλων, ότι τα ποσοστά επίτευξης είναι αρκετά μικρά για υπηρεσίες και δομές, όπως π.χ. ιατροπαιδαγωγικά κέντρα.
«Οι επιπτώσεις ψυχοκοινωνικών αντιξοοτήτων, όπως π.χ. η φτώχεια στα παιδιά, μπορεί να είναι έμμεσες και άμεσες. Πιο συγκεκριμένα, η φτώχεια μπορεί να οδηγήσει σε σκληρή και τιμωρητική στάση των γονέων (άμεση επίδραση) και τελικά σε αντικοινωνική συμπεριφορά δήλωσε ο κ. Σαββίδης, για να καταλήξει:
«Η περίοδος της λιτότητας που ζούμε είναι ακριβώς η πιο ακατάλληλη περίοδος για περικοπές στη ψυχική υγεία. Οι συνέπειες των περικοπών σήμερα είναι πολύ πιθανό ότι θα φέρουν πόνο στο μέλλον, αφού η μη θεραπεία των προβλημάτων ψυχικής υγείας των νέων κοστίζει σε πολλούς τομείς περισσότερο από τη θεραπεία τους. Αντίθετα, αυτή είναι η κατάλληλη περίοδος για επένδυση σε επιστημονικά τεκμηριωμένες παρεμβάσεις πρόληψης, έγκαιρης παρέμβασης και θεραπείας ψυχικών διαταραχών, που μπορεί να έχουν οικονομικό όφελος και σε τομείς εκτός της υγείας».
Η ανάγκη για οικονομία σήμερα στη χώρα μας, εντός και εκτός του Εθνικού Συστήματος Υγείας, είναι προφανής. Δεν θα πρέπει, όμως να αποτελέσει το πράσινο φως για περικοπές στον πολύ ευαίσθητο τομέα της ψυχικής υγείας, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, και μάλιστα σε περίοδο που οι απαιτήσεις για τέτοιου είδους υπηρεσίες αυξάνουν και οι υπάρχουσες υπηρεσίες είναι ήδη ανεπαρκείς σε αριθμό (ή και εξειδίκευση), υποστελεχωμένες ή/και με προσωπικό υπό αποχώρηση και συχνά με χαμηλό ηθικό.
Τα παιδιά που εγκαταλείπονται στα παιδιατρικά νοσοκομεία, επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν ολοένα και πληθαίνουν και ο κίνδυνος παλινδρόμησης των ιδρυμάτων στην Ελλάδα είναι πλέον ορατός. Ολοένα και συχνότερες είναι επίσης οι περιπτώσεις παιδιών που παραπέμπονται στην Πανεπιστημιακή Παιδοψυχιατρική Κλινική μετά από αυτοκτονία του γονέα τους, ως απόρροια της κρίσης.
