Όταν μιλάμε για πελατειακό κράτος, εννοούμε αποκλειστικά τους ρουσφετολογικούς διορισμούς στο δημόσιο. Ως εδώ καλώς.
Δεν περνάει όμως από το μυαλό κανενός ότι υπάρχει και μια αντίστοιχη πελατειακή σχέση η οποία τροφοδοτείται από τους ίδιους ρουσφετολόγους πολιτικούς, και η οποία φύεται στον καλό και αγνό ιδιωτικό τομέα, εν είδη λύτρων που πληρώνει ο καλός και αγνός αλλά κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας για να κάνει τις business as usual με το κράτος, δηλαδή να παίρνει δάνεια, να παίρνει δουλειές, να τις υπερκοστολογεί και να αυγατίζει τα κέρδη του εις βάρος των φορολογουμένων και των εργαζομένων.
Τέτοια παραδείγματα θα βρει κανείς στις μεγάλες επιχειρήσεις, στα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια και στις μεγάλες ιδιωτικές εφημερίδες, ώστε σε κάποιες από αυτές να καθίσταται αδύνατον να διαχωρίσεις αν οι εργαζόμενοι είναι ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι.
Ακόμα κι αν παραδεχτούμε ότι το κράτος υπερδιογκώθηκε, αυτό συνέβη γιατί ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε. Όχι γιατί τον έφαγε το κράτος, αλλά γιατί ο ίδιος το βρήκε προσφορότερο να ζει ασφαλώς από προσόδους, τόκους και εμπορεία έργων τέχνης, παρά από το να επενδύει και να ρισκάρει.
Μέχρι το ’80 ήταν εντελώς ασύμφορο το να δουλεύει κάποιος στο δημόσιο, μιας και ο ιδιωτικός τομέας προσέφερε πιο ελκυστικές και καλοπληρωμένες δουλειές. Από κει και μετά τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ο ιδιωτικός τομές άρχισε τότε να στρέφεται στα χρηματιστήρια, τα παράγωγα και τα λοιπά, και ο πληθυσμός που αυξανόταν και ήθελε να βρει μια δουλειά για να ζήσει, πήγαινε στο δημόσιο.
Ας μάς πει κάποιος, αν μπορεί, πόσες ήταν οι επιχειρήσεις που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, πόσες ήταν οι παραγωγικές επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα τις τελευταίες δυο δεκαετίες, και με ποιο ποσοστό αυξάνονταν με το χρόνο.
e-cynical.blogspot.com
