Μια μέρα μετά το σοκ που υποστήκαμε όλοι στο άκουσμα της ανακοίνωσης Βενιζέλου από τη Θεσσαλονίκη περί της επιβολής νέων έκτακτων μέτρων περιορισμού του ελλείμματος,ας προχωρήσουμε σε μερικές παρατηρήσεις:
Πρώτον, η κυβέρνηση για μία ακόμη φορά, γελοιοποιήθηκε.
Μόλις πριν λίγες μέρες μίλαγε για κόκκινες γραμμές σε… νέα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα, επειδή επιτείνουν την ύφεση. Την επομένη κιόλας ανέκρουσε πρύμνα και την Κυριακή ο κ. Βενιζέλος θα πρέπει να ευχόταν να είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Θα πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε: όσο η Ελλάδα δεν έχει πρωτογενές πλεόνασμα, δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της και στο τέλος, θα κάνει πάντα ό,τι της ζητάει η Τρόικα. Οπότε, καλό είναι να μην γελοιοποιούνται οι υπουργοί με λεονταρισμούς και κόκκινες γραμμές. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο παρελθόν, χρειαζόμαστε υπουργούς με κύρος. Οι δικοί μας, κάνουν ό,τι μπορούν για να καταναλώσουν και τα τελευταία ψίχουλα αξιοπιστίας και κύρους που τους έχουν απομείνει.
Δεύτερον, η Τρόικα μας ζητάει να πετύχουμε συγκεκριμένους ποσοτικούς στόχους και να υλοποιήσουμε συγκεκριμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Το πώς θα το κάνουμε, είναι δική μας ευθύνη. Είμαι σίγουρος, για παράδειγμα, ότι η περαίωση ήταν δική μας ιδέα. Επομένως, η πολιτική που συνοψίζεται στο δίπτυχο «έμμεσοι φόροι, έκτακτες εισφορές» είναι η τακτική που ακολουθεί με αποκλειστικά δική της ευθύνη η κυβέρνηση, διότι είναι ανίκανη να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Τρίτον, η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι μεν πολύ σημαντική, αλλά δεν μπορεί να προβάλλεται ως εθνικός στόχος. Είναι λογιστικός στόχος και μέσο για την επίτευξη των εθνικών μας στόχων. Αυτοί οι τελευταίοι ειλικρινά δεν έχουν αποσαφηνιστεί, ούτε καν συζητηθεί από την κυβέρνηση ή και την μείζονα αντιπολίτευση. Στο δε επίπεδο της κοινωνίας, ο μόνος σαφής εθνικός στόχος που φαίνεται να έχουμε είναι η επιστροφή στην προηγούμενη τάξη πραγμάτων. Ο στόχος αυτός δεν είναι υλοποιήσιμος, είτε με, είτε χωρίς μνημόνιο, διότι η προηγούμενη τάξη πραγμάτων συντηρούνταν με δανεικά και δανεικά ούτε υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν για πολλά χρόνια ακόμη.
Τέταρτον, αν δεν προσδιοριστεί κάποιος εθνικός στόχος, ένα σχέδιο ανάπτυξης στο οποίο θα επικεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες, η ύφεση θα συνεχιστεί. Και αυτό γιατί μία οικονομία που βασίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική κατανάλωση, όπως η δική μας, δεν είναι πλέον βιώσιμη, λόγω των ριζικών αλλαγών στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Αυτό το σχέδιο ανάπτυξης, δεν μπορεί να συνταχθεί, ούτε να υλοποιηθεί μόνο από το κράτος ή κάποια κυβέρνηση. Την πρωτοβουλία οφείλει να την πάρει ο ιδιωτικός τομέας και στη συνέχεια να εξαναγκάσει το κράτος να συνδράμει στην προσπάθεια.
Πέμπτον, κάθε μέρα που περνάει η απαισιοδοξία μεγαλώνει…. Μας βαρέθηκαν οι Ευρωπαίοι και θέλουν να μας πετάξουν εκτός ευρώ, κάτι που θα έχει ως συνέπεια ύφεση περίπου 50% τον πρώτο χρόνο, υποβάθμιση της χώρας από τον ανεπτυγμένο στον αναπτυσσόμενο κόσμο και απρόβλεπτες διπλωματικές και πολιτικές εξελίξεις (αυταρχικές λύσεις, κλπ.), οι οποίες ήδη συζητούνται, όχι από λούμπεν και περιθωριακούς μεγαλομανείς, αλλά από τη λεγόμενη ελίτ της χώρας μας. Εν ολίγοις, δίνουμε την εικόνα μιας κοινωνίας που έχει ήδη ηττηθεί..Σ/Α.
