Του Γιώργου Χαρβαλιά*
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ στα 37 χρόνια της Μεταπολίτευσης κυβέρνηση εκλεγμένη με ισχυρή πλειοψηφία να απειλείται με πτώση, πριν από το μέσον της θητείας της, κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και μιας διαφαινόμενης κοινοβουλευτικής ανταρσίας.
Και δεν μιλάμε για απλή πτώση. Ούτε για απρόβλεπτο γκρεμοτσάκισμα. Μιλάμε για συθέμελη κατάρρευση ο πάταγος της οποίας θα ακουστεί και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου, με την ίδια ευκολία που κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό, κοροϊδεύει και τους ξένους.
ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ στην Ευρώπη ο κατ’ όνομα πρωθυπουργός και υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, λες και διατηρεί τον έλεγχο της εξουσίας στην Ελλάδα. Κάνει πως δεν βλέπει τι συμβαίνει μέσα στο κόμμα και την κυβέρνησή του, αποστρέφει το βλέμμα από τους πολίτες που καθημερινά κατασκηνώνουν σε απόσταση ανάσας από το Κοινοβούλιο και αποδίδει τις εκδηλώσεις λαϊκής οργής σε πολιτική υποκίνηση.
ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ο Γ. Παπανδρέου μεταδίδει μια εικόνα μαγική. Μόνο η έλλειψη συναίνεσης από την αξιωματική αντιπολίτευση τον εμποδίζει να… μεγαλουργήσει! Αλλά και χωρίς αυτήν έχει τις λύσεις για να ικανοποιήσει τους εντολείς του. Προκειμένου να μη σκάσει η βόμβα της χρεοκοπίας στα χέρια του, υπόσχεται να περάσει ένα δεύτερο Μνημόνιο, ακόμη πιο επαχθές από το προηγούμενο. Γιατί, εκτός από απολύσεις, διάλυση του κράτους πρόνοιας και τυφλή φορολόγηση, περιέχει ένα καινούργιο στοιχείο: το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας.
ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΑ ο Γ. Παπανδρέου για να παρατείνει τη δανειακή ομηρία της Ελλάδας και μαζί μ’ αυτήν τη δική του πρωθυπουργική θητεία. Στην πράξη, έχει παραμυθιάσει τους Ευρωπαίους ότι μπορεί να επιβάλει την πολιτική που του υπαγορεύουν. Να περάσει το μεσοπρόθεσμο συμβόλαιο εθνικής υποτέλειας αβρόχοις ποσί. Σαν ένα χάπι που το δίνουμε στον ασθενή με εντολή γιατρού. Έτσι απλά…
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΛΟ, στις ακραίες συνθήκες που ζούμε, καθίσταται σύνθετο. Γιατί, είτε το πουν «Μνημόνιο 2» είτε «μεσοπρόθεσμο» είτε αναγκαστική δημοσιονομική προσαρμογή για να μη γυρίσουμε στη δραχμή, το νέο χάπι της Τρόικας δεν έχει τύχη. Ο ασθενής προτιμά να πεθάνει…
ΙΣΩΣ ΛΟΙΠΟΝ θα ήταν πιο τίμιο και ειλικρινές, αλλά και πιο υπεύθυνο εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου, να παραδεχόταν εκ των προτέρων την αδυναμία του. Και να οδηγήσει μια ώρα αρχύτερα τη χώρα σε εκλογές. Συντεταγμένα. Όχι κάτω από προϋποθέσεις εκτροπής. Όχι κάτω από την αποδοκιμασία των βουλευτών του και τη βοή ενός πλήθους εκατοντάδων χιλιάδων αγανακτισμένων.
Η ΑΓΑΡΜΠΗ ΠΤΩΣΗ του Γ. Παπανδρέου δεν είναι απλή υπόθεση. Θα έχει σοβαρές συνέπειες στο εξωτερικό, καθώς οι μέχρι πρότινος καθησυχασμένοι πιστωτές θα τρίβουν τα μάτια τους, τα κοράκια των αγορών θα πανηγυρίζουν και τα spreads στην κυριολεξία θα απογειώνονται.
ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ, αγανακτισμένοι «δύο ταχυτήτων» δεν υπάρχουν. Ο κόσμος είναι στα όριά του και τα έχει κυρίως με αυτούς που τον έφεραν στη σημερινή κατάντια του. Για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να ομολογήσει ευθέως, χωρίς δημοψηφίσματα, λαγούς και θεσμικά στραμπουλήγματα, την αδυναμία του να κυβερνήσει. Μόνο έτσι θα γλιτώσουμε περίεργους καλοκαιρινούς εφιάλτες που έχουν ζήσει παλαιότερες γενιές Ελλήνων…
*δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής
