Όταν ο Γιώργος ήταν… Γιωργάκης, είχε δίπλα του ελάχιστα πρόσωπα εμπιστοσύνης που τον καθοδηγούσαν, τον συμβούλευαν ή του έκαναν τις δουλειές. Πρόσωπα που του διαμόρφωσαν την πολιτική εικόνα και τον βοηθούσαν να αντιλαμβάνεται σε βάθος τις εξελίξεις.
Το σημαντικότερο ανάμεσα σ’ αυτά ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος με τη σχέση που ανέπτυξε δίπλα στον ΓΑΠ στο Υπουργείο Εξωτερικών απέκτησε την πολιτική οντότητα που έχασε όταν αποχώρησε από το ΚΚΕ διαφωνώντας με την κυβέρνηση Τζανετάκη. Σήμερα ο Ν. Κοτζιάς έχει καταστήσει σαφές ότι με τον Γ. Παπανδρέου τον συνδέει μόνο το παρελθόν. Δύο είναι τα κύρια σημεία της κριτικής του: α) το ΠΑΣΟΚ έχει υιοθετήσει σε απόλυτο βαθμό το νεοφιλελευθερισμό και β) η κυβέρνηση δεν προασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παραίτηση από την ΑΟΖ και την άσκηση δικαιωμάτων που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο). Ο Ν. Κοτζιάς στρέφει την προσοχή του στις εξελίξεις στην Αριστερά και εκτιμά τις ενωτικές προσπάθειες που κάνει ο Αλ. Τσίπρας.
Δίπλα στον Ν. Κοτζιά ήταν ο βουλευτής Βαγγέλης Παπαχρήστου, που τον ακολούθησε από το 1989. Και αυτός σήμερα είναι εκτός ΠΑΣΟΚ. Διαγράφηκε από την ΚΟ και ακολουθεί μονήρη πορεία παρακολουθώντας τις εξελίξεις.
Ο Β. Παπαχρήστου ακολούθησε με καθυστέρηση την πορεία της Σ. Σακοράφα – πιθανότατα γιατί πίστευε περισσότερο «στο πρόσωπο του Γιώργου» με τον οποίο είχε συνεργαστεί και είχε δεθεί. Η Σ. Σακοράφα ακολουθεί αυτόνομη πολιτική πορεία στο χώρο της αριστεράς εδώ και ένα χρόνο, όταν δεν ψήφισε το μνημόνιο. Πρότεινε να συσταθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους – ιδέα που προωθείται σε όλη την Ελλάδα – και συμμετέχει σε περιφερειακές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο (όπως φάνηκε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές) δεν είναι ορατό το ενδεχόμενο αυτές να μετασχηματιστούν σε πολιτική συμπόρευση.
Στο ΚΚΕ ο Ν. Κοτζιάς ήταν από τα πρόσωπα που το σημάδευσαν την μεταπολιτευτική περίοδο. Ήταν πίσω από τον Χαρίλαο – από την αριστερή πλευρά εκείνος, από την δεξιά πλευρά ο Ανδρουλάκης. Ο Ανδρουλάκης μοιάζει να είναι ο τελευταίος του ΚΚΕ που είναι ακόμη στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά οι αποστάσεις όλο και μεγαλώνουν. «Δείχνει σαν να βρίσκεται σε δημόσια διαπραγμάτευση ακόμα και με υφισταμένους του που φούσκωσαν απότομα», λέει και τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους (πρόταση που έχει κάνει εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ…).
Ακόμη και η Δαμανάκη, στις ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις της στην Ελλάδα, κάνει κριτική στον ΓΑΠ για τα κοινοτικά κονδύλια που αφήνει αναξιοποίητα.
Για τα στελέχη που έκαναν την (μεγάλη ή μικρή) διαδρομή τους στο ΚΚΕ και βρέθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, ο καθένας μπορεί να πει πολλά και να αποτιμήσει διαφορετικά την πορεία τους. Δεν μπορεί όμως να αμφισβητήσει ότι έχουν τρόπο σκέψης και ανάλυσης της κοινωνικής πραγματικότητας, ότι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό βλέπουν πιο μακριά από τα στελέχη που διαμορφώθηκαν εντός του ΠΑΣΟΚ με τον ατομικισμό και τον οπορτουνισμό που διακρίνει αυτό τον χώρο. Επίσης είναι άγνωστο αν ακόμη διαθέτουν αξιοσημείωτο ειδικό εκλογικό βάρος.
Σίγουρα όμως η «αποχώρησή» τους από το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ αποτελεί πλήγμα για την κυβέρνηση. Και σε κάθε περίπτωση δίνει ενδιαφέρον και πολιτικό περιεχόμενο στην προσπάθεια ανασύνταξης της Αριστεράς έναντι του ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες άλωσε τον χώρο της.
