μπλόγκερ είμαι, δεν απεργώ…
Το “μνημόνιο” της ζειμπεκιάςΌλοι απεργούν στη χώρα του μνημονίου εκτός από τη ζειμπεκιά
που μνημονεύει με φωτογραφίες τον αβάσταχτο αναστεναγμό-νταλκά της φτώχειας, απο τον οποίο αντλούσαν και αντλούν το κέφι τους οι Έλληνες… Ακόμη και οι ευκατάστατοι αστοί, οι εύποροι, οι κονομημένοι από χορηγίες, μίζες υποβρυχίων και γενικώς πολεμικού υλικού και δημοσίων εργολαβιών… Μερακλώνουν, σκορπάνε γαρδένιες, σπάνε πιάτα, γαμπρίζουν… Καλλιτέχνες, επιστήμονες, βιομήχανοι,πολιτικοί, μόλις πιούν ένα ποτηράκι παραπάνω, χαλαρώνουν τη γραβάτα, ξεκουμπώνουν το σακάκι, πετάγονται στη πίστα και ρίχνουν τις ζειμπεκιές τους, είδε ο γύφτος τη γενιά του και αγάλλιασε η καρδιά του…
Άνθρωποι είναι κι΄αυτοί… Όπως, πρωθυπουργοί – από παππού, γιό, ως εγγονό… Φωτό και βίντεο της ζειμπεκιάς, μερακλώματα σε υπόγες και μεζονέτες, ανώνυμοι κι΄επώνυμοι στο αποκορύφωμα της σωματικής τσαλιμιάς και πνευματικής απογείωσής τους…
Όλοι τους χόρευαν ζειμπέκικο…
(και έγιναν πρωθυπουργοί)
Δύο φορές τη βδομάδα ο παππούς, 2 ο γιός, 2 ο εγγονός
(ακόμα και 2 η μάμυ) μας κάνουν 888…
Τυχαίο; Δεν νομίζω…
o Πατέρας…
o Γιός…
Γιέ μου, γιέ μου, ήμουν αητός κι΄είχα φτερά, αλλά σε σένα κόψανε και την ουρά… Και κοίταξε εκεί ψηλά, είχες παππού χορευταρά… Και πιό κάτω, δες τη μάμυ σου στη ζειμπεκιά…
o Εγγονός…
και η Μάμυ…
