Σκέψεις για το «Ζάππειο-2»
Ένα χρόνο σχεδόν μετά το Μνημόνιο και με την ελληνική οικονομία να φλερτάρει με την πλήρη κατάρρευση, ο Σαμαράς καλείται να δώσει στο λαό ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης.
Ακόμη περισσότερο: Καλείται να δώσει στο λαό απτό όραμα εξόδου από την κρίση. Κι αυτό είναι απείρως δυσκολότερο. Διότι δεν θα είναι δύσκολο να μας βγάλει ο Αντώνης από την κρίση, μόλις αναλάβει την εξουσία. Το ζητούμενο είναι όμως, να πείσει τον κόσμο ότι μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.
«Φταίει ο Καραμανλής»;
Πρόκειται για το πρώτο και μεγαλύτερο ψέμα του συστήματος ΓΑΠ-ΔΝΤ. Και για το αποτελεσματικότερο.
Αν το ΠΑΣΟΚ συγκρατεί μέχρι σήμερα έναν πυρήνα οπαδών του, και μάλιστα διατηρεί, μετά τα όσα αδιανόητα έχει διαπράξει, την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις, αυτό οφείλεται στο ότι κατάφερε να πείσει μια σημαντική μερίδα του κόσμου ότι «η κατάσταση που κληρονόμησε ήταν τόσο δύσκολη, που δεν γινόταν αλλιώς».
Η αποχώρηση Καραμανλή αμέσως μετά την ήττα του Οκτωβρίου 2009 ήταν τόσο συνολική, που κατέλαβε ακόμη και την αυτονόητη, για κάθε ηγέτη, διάθεση να υπερασπιστεί την υστεροφημία του. Από την άλλη μεριά, η επίμονη προσπάθεια επιβολής της «συναίνεσης» στη ΝΔ αποτελούσε και αποτελεί μέρος του σχεδίου υποταγής της χώρας στηριζόμενη στην παγίδευση της ΝΔ με την διαρκή ενοχοποίησή της για το παρελθόν. Η παγίδευση της ΝΔ από το σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ διευκολύνεται, βέβαια, και από τη σφοδρή απογοήτευση που άφησε πίσω της η διακυβέρνηση Καραμανλή.
Ωστόσο, υλικό για αποδόμηση της κυβερνητικής προπαγάνδας υπάρχει άφθονο. Επιγραμματικά:
– Τα πραγματικά στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή
– Οι μηδέποτε απαντηθείσες, συντριπτικές καταγγελίες Κοντοπυράκη για την πολιτική κατασκευή υψηλού ελλείμματος στις πρώτες ημέρες ΓΑΠ.
– Τα ανύπαρκτα, όπως αποδείχθηκε τελικά, «Greek Statistics». Ο κόσμος συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Καραμανλής έδιδε «ψευδή στοιχεία» για το έλλειμμα, ενώ η πραγματική απάτη είναι οι συκοφαντίες της κυβέρνησης ΓΑΠ για τα διαβόητα Greek Statistics που μας κάνουν ρεζίλι μέχρι σήμερα!
«Η κατάσταση δεν σώζεται με τίποτα»
Αν η αλήθεια σε σχέση με τις δήθεν ευθύνες Καραμανλή είναι ήδη τεκμηριωμένη, ο βασικότερος πολιτικός εχθρός του Σαμαρά – αλλά και της χώρας – είναι η πεποίθηση ότι «δεν γίνεται τίποτα» και η νοοτροπία «άσε το Σαμαρά να λέει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα».
Πρόκειται βέβαια για θεμελιωδώς εσφαλμένη, αλλά και πολύ βολική στάση. Η καταστροφολογία είναι ελκυστική, ο υπερφίαλος εξυπνακισμός των μαζών, που με ύφος ειδήμονα αποφαίνονται με χαρά και περηφάνια ότι «καταστρεφόμαστε», ακόμη περισσότερο. Από την άλλη, η στάση αυτή διευκολύνει στον υπερθετικό βαθμό την υποταγή μας στο ΔΝΤ.
Πώς να έρθει τώρα ο Σαμαράς σχεδόν μόνος του να πει ότι «όχι, αντιθέτως, η κατάσταση σώζεται»; Και, μάλιστα, χωρίς άρνηση πληρωμής του χρέους, χωρίς καταστροφική αναδιάρθρωση, χωρίς ξεπούλημα της χώρας;
Κι όμως η σωτηρία της χώρας είναι παραπάνω από εφικτή και ο Σαμαράς καλείται να πείσει τον κόσμο.
– Πρώτον και κυριότερο: τα νούμερα δεν είναι τόσο καταστροφικά όσο τα έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ. Όπως τα έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ καταστροφικά, έτσι και ξε-φτιάχονται σε πιο υποφερτά επίπεδα. Δεν μιλούμε καν για δημιουργική λογιστική, μιλούμε για αποκατάσταση της πραγματικής εικόνας.
– Δεύτερον και ακόμη σημαντικότερο: Η παρούσα κρίση είναι καθαρά τεχνητή. Ήρθε ο Παπανδρέου και άρχισε να φωνάζει για την «καταστροφή της χώρας» και Τιτανικούς, από κοντά οι «οίκοι αξιολόγησης», να σου και ο διεθνής οικονομικός τύπος καταστροφολογεί, να και η απίστευτη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων. Δεν είναι βέβαια το ίδιο εύκολο να ανορθωθεί η ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, όπως καταστράφηκε, αλλά πάντως η δυνατότητα ανόρθωσης υπάρχει και είναι δεδομένη.
– Τρίτον: Η συμμετοχή του κράτους στο προϊόν της οικονομίας, μετά τις τερατώδεις αυξήσεις των φόρων και τις τερατώδεις μειώσεις μισθών και συντάξεων, έχει αυξηθεί τόσο πολύ, που μόλις ξαναπάρει μπρος η οικονομία, το έλλειμμα όχι μόνον θα μηδενισθεί, αλλά και θα εμφανιστούν και πλεονάσματα. Αυτή η θέση, που είχε διατυπωθεί και στο «Ζάππειο-1», πρέπει όμως σήμερα να τεκμηριωθεί επιθετικά και απλοποιημένα και να προστατευθεί από το προπαγανδιστικό σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ. Ίσως να μην πρέπει καν να παρουσιαστεί ως «προεκλογική υπόσχεση» του Σαμαρά, αλλά ως αντίδοτο και αντιπληροφόρηση στην καθεστωτική προπαγάνδα.
Μεταξύ Νέας Τάξης και διαπλοκής
Ο εχθρός που έχει να αντιμετωπίσει ο Σαμαράς δεν είναι μόνον εσωτερικός. Είναι και διεθνής. Και είναι, εκτός από πανίσχυρος, και αδίστακτος.
Η υποταγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ χρησίμευσε πολλαπλά στη Νέα Τάξη. Χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός στην προσπάθεια να προστατευθεί το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμιμα και, κυρίως, να συνεχιστεί η τιμολόγηση του πετρελαίου σε δολάρια, που κινδύνευε μετά τη διεθνή κρίση του 2008-2009. Από την άλλη, αποτρέπονται οι Έλληνες από το να λειτουργήσουν σύμφωνα με τα εθνικά τους συμφέροντα και αντίθετα με τα συμφέροντα της Νέας Τάξης – π.χ., να κάνουν ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία. Ενώ παράλληλα, μεθοδεύεται η διαρκής υποταγή της χώρας, μέσω του ξεπουλήματος των υποδομών της, δήθεν «για να εξοφληθεί ένα (ασήμαντο) μέρος του χρέους».
Από την άλλη, η εγχώρια διαπλοκή παίζει τα ρέστα της: Έχει για πρώτη φορά απέναντί της κάποιον που θεωρεί ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει. Δεν πήγαν ποτέ το Σαμαρά. Η λυσσαλέα υπονόμευσή του δεν έχει προηγούμενο. Και ο Καραμανλής είχε υποστεί πόλεμο, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα με το Σαμαρά είναι, νομίζω, ανεπανάληπτο.
Κατά πόσο μπορεί να καταγγείλει ο Σαμαράς τη στάση της ελληνικής και διεθνούς διαπλοκής χωρίς να κατηγορηθεί ως συνωμοσιολόγος; Πόσο όμως μπορεί να συνεχίσει να δέχεται πόλεμο ταυτόχρονα από την Ελλάδα και το εξωτερικό, χωρίς να τον καταγγέλει ανοιχτά;
Είναι φανερό ότι ο Σαμαράς πρέπει εδώ να βρει μια χρυσή ισορροπία, που θα του επιτρέψει και να αμυνθεί στις προσπάθειες εξόντωσής του και να τον προστατέψει από συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που μετά βεβαιότητας θα επιχειρηθούν εις βάρος του.
Όραμα και ανάταση
Ποτέ δεν θα ανακάμψει η οικονομία αν δεν δοθεί αποτελεσματικό όραμα στον κόσμο: Αν δεν περάσει το μήνυμα ότι μπορούμε και να μην χρεωκοπήσουμε, και να βγούμε από το Μνημόνιο.
Για να δοθεί όραμα, δεν αρκεί να γίνουν αλλαγές στο Μνημόνιο. Η θέση αυτή, πέραν του ότι δεν ακατάλληλη ως «όραμα», αποδέχεται στο υπόβαθρό της πλήρως την ουσία της προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ: αποδέχεται δηλαδή ότι το Μνημόνιο, ή έστω, «κάποιο» Μνημόνιο είναι δήθεν «απαραίτητο».
Ο Σαμαράς πολύ απλά πρέπει να διακηρύξει νέτα σκέτα ότι θα φύγει από το Μνημόνιο την επομένη που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν έχει άλλη επιλογή και πρέπει να το αντιληφθεί. Φτάνει πια με τις ισορροπίες, που προσφέρουν ζωτικό χώρο στους αντιπάλους του.
Οι προγραμματικοί άξονες της ΝΔ πρέπει κατά την γνώμη μου να είναι οι ακόλουθοι:
– Χρήματα θα βρεθούν από τις αγορές, που το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε σκόπιμα, αφού πρώτα σκόπιμα υπονόμευσε την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα.
– Τα επιτόκια θα πέσουν πολύ σύντομα μετά την επιστροφή μας στις αγορές. Αλλά κι αν δεν πέσουν, υπάρχει πάντοτε η λύση του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, που ακόμη και σήμερα, εν μέσω μηδενικής (ελέω ΓΑΠ) αξιοπιστίας της χώρας, δίνει επιτόκια χαμηλότερα από αυτά του Μνημονίου! Κάτω του 5%!
– Αν τα επιτόκια παραμένουν υψηλά είναι λόγω της καταστροφικής πεποίθησης που σκόπιμα έχει δημιουργήσει το ΠΑΣΟΚ στις αγορές ότι η αναδιάρθρωση (δηλαδή: το χάσιμο των χρημάτων των επενδυτών) είναι δήθεν «αναπόφευκτη».
– Στόχος δεν είναι η «αποπληρωμή του χρέους» της Ελλάδας, αφού είναι γνωστό ότι όλοι οι μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί βασίζονται σε μεγάλο και διαρκές χρέος (π.χ.: οι τράπεζες χρωστούν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων τους στους καταθέτες τους) που ποτέ δεν αποπληρώνεται, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες αυξομειώνεται. Στόχος είναι η ομαλή χρηματοδότηση του χρέους, που μπορεί να επιτευχθεί.
– Εν ανάγκη, η Ελλάδα διαθέτει και το υπερόπλο της επιστροφής στη δραχμή (ακόμη και χωρίς τη συναίνεση των εταίρων μας, αν χρειαστεί), διασφαλίζοντας και οικονομική επιβίωση, και έξοδο από την κρίση. Η παραμονή στο ευρώ είναι μεν προτιμότερη, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός.
– Η οικονομία θα ξαναπάρει μπρος μόλις το κράτος σταματήσει να είναι ο μεγάλος μπαταχτσής και ξοφλήσει τα χρέη του, και μόλις η κυβέρνηση της χώρας σταματήσει να επενδύει στο φόβο που παραλύει κάθε οικονομική δραστηριότητα.
– Στην πραγματικότητα το δίλημμα είναι: Ελλάδα που να στέκεται στα πόδια της ή Ελλάδα διεθνής επαίτης. Η ΝΔ και ο Σαμαράς έχουν υποχρέωση να πάνε με την Ελλάδα που θέλει να στέκεται στα πόδια της. Αυτή είναι η Ελλάδα που ζητάει εκπροσώπηση από το Σαμαρά. Δεν έχει νόημα να μαλώνει αν αυτός πρώτος μίλησε για «ευρωομόλογο». Το ευρωομόλογο ας το χαρίσει στους οπαδούς του επαρχιώτικου «ευρωπαϊσμού», που δεν πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να σταθεί μόνη της στα πόδια της.
Αντώνη Σαμαρά, άκουσε τη φωνή του λαού: Δεν χρειάζονται αρχεία Excel, ούτε διαγράμματα, ούτε οικονομετρικά μοντέλα.
Όραμα χρειάζεται και να εμπνεύσεις ότι μπορείς να το υλοποιήσεις.
Απλά λόγια που να μιλούν στη λαϊκή ψυχή.
Να πείσεις ότι μπορείς και θέλεις να κυβερνήσεις!
Ότι μπορείς να φτιάξεις την Ελλάδα της Ελπίδας!
Ένα πραγματικά ανεξάρτητο ελληνικό εθνικό κράτος!
