Ένας πρωθυπουργός που δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Αμήχανος, όπως ο προκατοχός του Καραμανλής, στα τελευταία του.
Τον είδαμε να εγκαινιάζει θεατρικά δρώμενα με τον Γερουλάνο στη παραλιακή. (Άσχετο.)
Να μιλάει στο εβραικό λόμπυ- εδώ υπάρχει κάποια συνέπεια.
Τον είδαμε να απειλεί ότι θα διασώσει τη δημοκρατία στην Αίγυπτο, με το παρ’ ολίγο ταξίδι του.
Τελικά ο Μουμπάρακ θα έλθει να τον συναντήσει στο Καστρί.
Τον βλέπουμε να ικετεύει μια συνομιλία με τον Σαρκοζί στα Ευρωπαικά Συμβούλια, ένα βλέμμα της Μέρκελ.
Χωρίς αποτέλεσμα. Φωτοβολίδες οι δηλώσεις του για ευρωομόλογα και μηχανισμούς στήριξης. Τζίφος.
Η χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η κυβέρνησή του “υπάρχει” μέσα από το δελτία της ΝΕΤ και του Mega.
H Kερατέα όσο περνάει ο καιρός γίνεται σημείο αναφοράς της αντίστασης ενάντια στη χουντική διακυβέρνησή του.
Το δικό του Πολυτεχνείο.
Όπου νάναι θα τον εγκαταλείψουν και οι πιο πιστοί υπουργοί του-όσοι διαθέτουν λίγη τσίπα και δεν θέλουν να εξευτελίζονται.
Οι εκλογές τώρα είναι η μόνη λύση.
Η άλλη, είναι να γίνει Μουμπάρακ…
