Όταν μετά το 1974 άρχισε τις μεγάλες κρατικοποιήσεις ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και κυρίως στη συνέχεια μετά το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Αριστερά στο σύνολό της δεν διαμαρτυρόταν, καθόσον καλόβλεπε την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής που έκανε το ΠΑΣΟΚ,
τόσο γιατί ταίριαζε με την ιδεολογία της, όσο και γιατί θεωρούσε ότι με τον τρόπο αυτό ετοιμάζεται το κατάλληλο έδαφος για μια εύκολη επικράτηση αργότερα του κομμουνισμού στη χώρα μας.
Έτσι, όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τον τρόπο της κρατικοποίησης των διαφόρων επιχειρήσεων, αλλά κυρίως δεν αξίωσε ποτέ αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, ώστε να έχει έστω κάποια προοπτική επιτυχίας αυτό το εγχείρημα των κρατικοποιήσεων, αν υποθέσουμε ότι πίστευε σ’ αυτό. Αντίθετα, άφησε….
το πολιτικό σύστημα της κληρονομικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας να κάνει ένα νόθο ιδεολογικά παιχνίδι, με αποτέλεσμα το θέριεμα της εκλογικής πελατείας και της ανταλλαγής της ψήφου με διορισμούς στις επιχειρήσεις που κρατικοποιούνταν και συντηρούνταν με δανεικά.
Αυτό λοιπόν το σύστημα μέσα στο οποίο ενσωματώθηκε πλήρως και η Αριστερά, χωρίς ποτέ να το καταγγείλει ή να αξιώσει την αλλαγή του, αφενός περιθωριοποίησε την ίδια, αφετέρου απέτυχε και μας οδήγησε στην σημερινή χρεοκοπία.
Τώρα λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία κάνει το ίδιο λάθος, που έκανε και η Αριστερά, από την αντίθετη όμως κατεύθυνση. Παρά τις φραστικές επιθέσεις εναντίον του ΠΑΣΟΚ, στο βάθος, το παλιό πολιτικό κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας, επιθυμεί την αποκρατικοποίηση των μέσων παραγωγής που επιχειρούν ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την Τρόϊκα. Καλοβλέπει και η Νέα Δημοκρατία την αποκρατικοποίηση (αυτή τη φορά) των μέσων παραγωγής και ίσως επιχαίρει που χρεώνεται το ΠΑΣΟΚ το πολιτικό κόστος, θεωρώντας ότι ετοιμάζεται το κατάλληλο έδαφος για την επικράτηση του φιλελευθερισμού και της πολυετούς «βασιλείας» της Δεξιάς.
Όμως, όπως και η Αριστερά, έτσι και το παλιάς νοοτροπίας πολιτικό κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας, κάνει το ίδιο λάθος. Ουδόλως ενδιαφέρεται για την αλλαγή και τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος (του κεντρικού δηλαδή προβλήματος όλης της μεταπελευθερωτικής Ελλάδας), ούτε για τον τρόπο των αποκρατικοποιήσεων. Αφήνει αλώβητη την οικογενειοκρατική κοινοβουλευτική ολιγαρχία να δράσει, χωρίς να αξιώνει νέους δημοκρατικούς και διαφανείς κανόνες στο πολιτικό παιχνίδι.
Τόσο όμως η Αριστερά, όσο και η Νέα Δημοκρατία λογάριαζαν και λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο και αυτός δεν είναι άλλος από τον κυρίαρχο του ισχύοντος πολιτικού συστήματος, δηλαδή, αυτό που αποκάλεσε ο Κ. Καραμανλής ” Σύστημα ΠΑΣΟΚ”. Ο κ. Παπανδρέου, μαζί με την ολιγαρχία του ΠΑΣΟΚ και το ευρύτερο κρατικοδίαιτο οικονομικό σύστημα της διαπλοκής που το στηρίζει, δεν είναι πολιτικά αφελείς, γι’ αυτό και ενωμένοι όλοι μαζί, επιτίθενται ενσυνείδητα με τόση σκληρότητα στην κοινωνία. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Πολύ φοβόμαστε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν το έχει αντιληφθεί.
Το “Σύστημα ΠΑΣΟΚ”, αντιλαμβανόμενο αμέσως ότι δεν το παίρνει άλλο να συνεχίσει την ίδια πολιτική, της εξαγοράς συνειδήσεων με δανεικά χρήματα, αποφάσισε, από την πρώτη στιγμή, να μηδενίσει απότομα το κοντέρ της οικονομίας, να διαλύσει τη μεσαία τάξη, που αποτελείται από έναν μεγάλο αριθμό επαγγελματιών, την οποία και στοχεύει να μετατρέψει σε εξαθλιωμένη μάζα, μαζί με τους υπόλοιπους εξαθλιωμένους Έλληνες, ώστε να μπορεί μόνο αυτό, με την κοινωνική ιδεολογία που διαθέτει (έστω στα λόγια) και την προπαγανδιστική ικανότητα που έχει, να κερδίζει και πάλι πολιτικά στο μέλλον, εκμεταλλευόμενο την ανάγκη και την ανέχεια του κόσμου, που το ίδιο θα έχει προκαλέσει. Απλά θα αφήσει τη Νέα Δημοκρατία στο φιλελευθερισμό της, να ονειρεύεται αναπτύξεις και μια κοινωνία παραδεισένιας ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όμως κάτω από τους μεγαλονταβατζήδες του συστήματος, που απομυζούν ότι κινείται από δημόσιο χρήμα και τους ξένους άρπαγες της δημόσιας περιουσίας και της εργασίας των Ελλήνων. Αν είναι δυνατόν!!!
Αν καταφέρει ο κ. Παπανδρέου, να καβατζάρει το 2011, τότε η κατάσταση θα παγιωθεί και το ΠΑΣΟΚ θα είναι το απόλυτο αφεντικό του πολιτικού παιχνιδιού και φυσικά και του δημοσίου χρήματος. Ότι γίνει πρέπει να γίνει μέσα στο 2011.
Θα πρέπει λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς, να μην παρασυρθεί από το παλαιοκομματικό στη νοοτροπία κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας και να αντιληφθεί άμεσα ότι πρέπει να κόψει τη γέφυρα που επιχειρεί να αφήσει αλώβητη το ΠΑΣΟΚ για να περάσει το ίδιο με ασφάλεια και αυτή δεν είναι άλλη από το ισχύον πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Να ανοίξει αμέσως τώρα (ίσως και χθες ακόμα), τη δημοκρατία και να βάλει τους πολίτες στο πολιτικό παιχνίδι. Να αναλάβουν οι ίδιοι οι πολίτες το βάρος των αποφάσεων και να βρουν οι ίδιοι τα νέα σημεία κοινωνικής ισορροπίας.
Αυτό και μόνο αυτό περιμένουμε από τον Αντώνη Σαμαρά.
Εκδημοκρατισμό και διαφάνεια. Τα υπόλοιπα είναι απλή διαχείριση του συστήματος των νταβατζήδων που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ και το οποίο φυσικά δεν μπορεί να διαχειριστεί η Νέα Δημοκρατία.
Αν δεν το πράξει αυτό, η Δεξιά δεν θα έχει μέλλον για την επόμενη 20ετία στη χώρα μας.
Να το θυμάστε που το έχετε διαβάσει αυτό…
