Εξαφανισμένος είναι το τελευταίο διάστημα ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός.
Η απουσία του ως ηγέτη, είναι αισθητή και στη διάρκεια των δήθεν κρίσιμων υπουργικών συμβουλίων, όπου οι υπουργοί ούτε που δίνουν σημασία στις οδηγίες –εντολές του.
Ανίκανοι να προχωρήσουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, αλλά και αδιάφοροι μια και οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα λομπίστες των επαγγελματικών κλάδων τους-βλέπε δικηγόροι κλπ-και με τίποτε δεν θα ήθελαν να πειραχθούν τα επαγγελματικά προνόμια της (κάθε) κλειστής κάστας τους.
Έτσι άβουλοι και αιχμάλωτοι του κάθε Λουράντου, αρκούνται στο ν αρμέγουν τους πολλούς, την εξαθλιωμένη μάζα.
Σου λένε, έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα ξαναγυρίσουμε στη δικηγορία-βλέπε μεγαλοδικηγόρος πλέον Δημ. Τσοβόλας-.
Σ αυτό το κλίμα του ωχαδελφισμού και παρότι η χώρα καίγεται, το μόνο για το οποίο κόπτονται είναι το πολιτικό τους μέλλον.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος για παράδειγμα, που αντιλαμβάνεται ότι δύσκολα η κυβέρνησή του θα κερδίσει το στοίχημα απειλεί να παραιτηθεί το Μάρτιο-τότε που παίζεται η περίφημη τέταρτη δόση της πρέζας.
Ο Βενιζέλος πυκνώνει τις επικοινωνιακές εμφανίσεις του, επαναλαμβάνοντας κοινοτυπίες, αλλά οι τηλεοράσεις τον παίζουν.
Οι πλέον σοβαροί από τους υπουργούς κάθονται στα μετόπισθεν, μάλλον απογοητευμένοι, από την ηγετική ανυπαρξία του πρωθυπουργού που δύσκολα θα φτάσει στον ΟΗΕ, όποιο άθλημα κι αν επιλέξει-Μαραθώνιο, ποδηλασία, κωπηλασία.
Τον βλέπουμε κι αυτόν να καταντάει σαν τον Καραμανλή και να εισπράττει την εθνική οργή από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο.
H xώρα που βουλιάζει και προσεύχεται στη γενικευμένη χρεοκοπία του ευρώ, ώστε οι Γερμανοί να επιστρέψουν στο μάρκο κι εμείς στη δραχμή, για να μπορούν οι υπουργοί Οικονομικών να κόβουν τις νύχτες πληθωριστικές δραχμές και να τις δίνουν στους νταβατζήδες.
