Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε. Θα μου πείτε. Και ίσως κάποιοι να έχουν δίκιο. Είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε τον Γιάννη Μπουτάρη, το νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης.
Ο άνθρωπος δεν πρόλαβε ακόμα να καθίσει στη δερμάτινη, αναπαυτική καρέκλα στο γραφείο του στο νέο Δημαρχείο και να απολαύσει μερικές τζούρες από τα αγαπημένα του τσιγάρα και εμείς αρχίζουμε την κριτική. Μια κριτική, που αν δεν είχαμε ακούσει και διαβάσει κάποιες περίεργες απόψεις στις τηλεοπτικές εκπομπές και τις εφημερίδες θα ήταν άδικη και μίζερη. Οι δήμαρχοι, όπως όλοι μας, κρίνονται από τις πράξεις τους, όχι από τα λόγια τους, ούτε από τις προθέσεις τους. Έτσι λοιπόν και ο Γιάννης Μπουτάρης έχει μπροστά του τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια να αποδείξει ότι είναι ικανός, αποφασιστικός, προοδευτικός.
Για το τελευταίο βέβαια κάποιοι θα πουν πως το έχει ήδη αποδείξει. Με τη στάση του, με τις πράξεις του, με τις συγκρούσεις και της ρήξεις του, με τις ιδέες του. Με τις ιδέες του; Συγγνώμη αν τον αδικώ, αλλά ποιες ιδέες του; Δε λέω, μπορεί ο άνθρωπος, όλα αυτά τα χρόνια, στο δημοτικό συμβούλιο να έχει καταθέσει έξυπνες προτάσεις ή καινοτόμες ιδέες και να μην εισακούστηκε. Μπορεί. Αλλά δυστυχώς, δε θυμάμαι κάποια προοδευτική πρόταση τουλάχιστον κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο. Γράφω δε θυμάμαι γιατί πολύ απλά δε θέλω να είμαι άδικος. Ίσως πάλι την όποια πρόταση να την επισκίασε η «ζώνη πορνό στην TV100» ή η «red-light district», όπως στο Άμστερνταμ – αυτή η πόλη έχει γενικά την τιμητική της μετά και την τηλεοπτική εξομολόγηση περί χρήσης ναρκωτικών.
Ίσως η σεξουαλική απελευθέρωση, η χρήση ουσιών, τα τατουάζ, τα σκουλαρίκια και όλο το υπόλοιπο πακετάκι να ήταν «προοδευτικά» τις δεκαετίες το ’60 και του ’70, σήμερα όμως δεν είναι. Σήμερα προοδευτικό είναι να ξεφεύγεις από αγκυλώσεις, και ειδικά από τις προσωπικές σου αγκυλώσεις. Και ιδιαίτερα προοδευτικό θα είναι αυτή η πόλη, η Θεσσαλονίκη, να ξεφύγει από την εσωστρέφεια, τις τοπικές έριδες και τις προσωπικές κόντρες και όχι να συνεχίσει να τρέφεται με αυτές.
Σήμερα που η εικόνα γίνεται όλο και πιο γκρίζα, πιο μουντή, με τα λουκέτα και τους απολυμένους, με την ανεργία και τις ουρές στα γραφεία του ΟΑΕΔ, με τα μεγάλα έργα που έχουν παγώσει, χρειάζεται ρεαλισμός, σχέδιο, συνεννόηση, όχι σαχλαμάρες και ατάκες για να περνάει η ώρα.
Στους επαγγελματίες που βλέπουν το τζίρο τους να πέφτει από τα μέτρα του μνημονίου και έχουν ταυτόχρονα ενταφιαστεί από την κατάληψη δρόμων και πεζοδρομίων για τα εργοτάξια του Μετρό η πρόταση είναι το αποτεφρωτήριο;
Στα νέα παιδιά, σ’ αυτούς που τώρα μπαίνουν στην αγορά εργασίας και δεν μπορούν να βρουν δουλειά καθώς δεν έρχονται επενδύσεις σε μια πόλη που τις λείπουν, ακόμα και σήμερα, βασικές υποδομές η πρόταση είναι η κατασκευή μνημείων;
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από μνημεία, έχει ανάγκη από ανθρώπους με μεράκι και όρεξη που θα συνεργαστούν και θα δουλέψουν σοβαρά και με σχέδιο. Για να μην καταλήξει η ίδια μνημείο.
Όπως είπαμε όμως, τα πάντα κρίνονται στην πράξη. Και αν ήδη είμαστε κάπως μουδιασμένοι ας περιμένουμε. Ελπίζω μόνο να μην θυμηθούμε στο τέλος το «τι έχεις Γιάννη… τι είχα πάντα».
