Στα τέλη του 18ου αιώνα, τα χρόνια που οι Αμερικανοί έδιναν τη μάχη τους εναντίον της Βρετανικής κυριαρχίας, μερικοί κάτοικοι της αχανούς “νέας Γης” δεν ενδιαφέρονταν για το αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Ήταν οι δούλοι που είχαν μεταφερθεί άρον άρον από την Αφρική για να
“τονώσουν” με την άμισθη εργασία τους την οικονομία του έθνους που πάλευε για την ανεξαρτησία του. Μόνο για τη δική του ανεξαρτησία, εννοείται…
Η ζωή των μαύρων τότε είχε επιδεινωθεί. Η νομοθεσία που προέβλεπε κάποια στοιχειώδη δικαιώματα επιδεινώθηκε. Οι άτυχοι εργάτες-δεσμώτες είχαν μετατραπεί με έκτακτες νομοθετικές ρυθμίσεις σε δούλους “υπό πλήρη εξάρτηση” από τους ιδιοκτήτες τους. Ο αφέντης απέκτησε δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω τους.
Το τυπικό τέλος αυτής της κτηνώδους νομοθεσίας ήρθε με το πέρας του εμφυλίου πολέμου Βορείων – Νοτίων και την επικράτηση των πρώτων. Το ουσιαστικό τέλος αργεί.
Στην Ελλάδα, όσο σκληρό κι αν φαίνεται, αυτό το καθεστώς που επικρατούσε επί χιλιετίες στον πλανήτη και επί αιώνες στις ΗΠΑ, επιστρέφει! Όχι απότομα, αλλά γρήγορα. Όχι με εξώφθαλμη επιθετικότητα αλλά με πρόσχημα την πολιτικά ορθή επίκληση της “αναγκαιότητας”.
Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου διατείνεται ότι δίνει μάχες υπέρ των εργαζομένων, έχοντας τάχα αντίπαλο την τρόικα και τις επιταγές του Μνημονίου. Ο αντίπαλος, όμως, σύμφωνα με τον κ. Πάγκαλο είναι “ευλογία”. Σωστός ο χαρακτηρισμός του αντιπροέδρου της κυβέρνησης αν αλλάξεις τον τονισμό της λέξης: Ευλογιά!
Η πολιτική που ακολουθείται είναι μια μάστιγα, πανώλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων που μεταδίδεται με “επιχειρησιακές συμβάσεις” και “ειδικές συνθήκες”. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε καλύβα του μπαρμπα Θωμά και το ρολόι των δικαιωμάτων του λαού γυρίζει πίσω στον 18ο αιώνα του αμερικανικού Νότου. Από την Αλαμάνα στην Αλαμπάμα είναι ένα ΠΑΣΟΚ δρόμος…
