Τι μπορεί λοιπόν να σε ρωτήσει ένα παιδί.
Ένα παιδί 17 ετών, προβληματισμένο, όπως όλα της γενιάς του…
Που θαυμάζει τον πατέρα του, και τον θεωρεί ήρωα, γιατί το 1973 πήγε στο Πολυτεχνείο να αγωνισθεί κατά του δικτατορικού καθεστώτος. Και τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, έφυγε από κεί με βαρύ τραυματισμό.
Με είχε λοιπόν καθηλώσει, το παιδί αυτό, με διάφορες σκέψεις του. Αλλά και με παρατηρήσεις, που κατέληγαν σε ερωτήματα…..
– Με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία, ο Πρωθυπουργός άνοιξε τις ¨ πόρτες¨ και μας παρέδωσε στο Δ.Ν.Τ. Σε μια φοβερή αιχμαλωσία δηλαδή….
Τον κοίταζα, προσπαθώντας να βρω μια αιτιολογία…..
– Προφανώς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο…..
– Μα είμαστε ένας λαός, που μάθαμε να…….. αμυνόμαστε, να αγωνιζόμαστε….Και όχι να παραδινόμαστε έτσι στην ψύχρα….
– Το προσπάθησε πιστεύω. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς…..
– Και το ’40, δεν γινόταν αλλιώς, αλλά ο λαός όρθωσε το ανάστημά του, επωμιζόμενος τα όποια βάρη….
– Άλλα τα χρόνια τότε. Και άλλες οι συνθήκες. Απάντησα αμήχανος.
– Σωστά, άλλες οι συνθήκες. Ίσως και διαφορετικής ποιότητας οι άνθρωποι. Αλήθεια, αν τότε εκείνο το βράδυ, απέναντι από τον Ιταλό Πρέσβη, δεν ήταν ο Μεταξάς, αλλά ο νυν Πρωθυπουργός μας, αυτός που παρέδωσε τη χώρα, στο Δ.Ν.Τ., τι θα απαντούσε στον Ιταλό κατακτητή; ΝΑΙ ή ΟΧΙ…..
Πήγα να δώσω μια βιαστική απάντηση, αλλά συγκρατήθηκα. Τον κοίταξα στα μάτια και σήκωσα τους ώμους….
Το παιδί αυτό, ανήκει σε προοδευτική οικογένεια. Και θα το επαναλάβω, ο πατέρας του, αντιστασιακός και τραυματίας…. Αλλά και εκείνος είναι βέβαιο, πως απάντηση στον προβληματισμό του Μιχαλάκη, δεν θα μπορούσε να δώσει…..
Όπως και κανένας άλλος. Πέρα από μια απλή, υποψία….. Που την έχω, αλλά δεν την εκφράζω.
Την κρατάω για τον εαυτό μου, μαζί με τόσα άλλα.
