Η Ναταλία Γερμανού μιλάει στο περιοδικό People για τα παιδικά της χρόνια και τα συναισθήματα της ως παιδί χωρισμένων γονιών.
Είναι μία γυναίκα η οποία μεγάλωσε με τη γιαγιά της και όχι με τους γονείς της. ”Ουσιαστικά με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Δεν μεγάλωσα με κανέναν από τους δύο μου γονείς γιατί κανένας τους δεν ήταν σε θέση να με μεγαλώσει. Και οι δύο είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις, είχαν την καριέρα τους δεν θα μπορούσαν να αφοσιωθούν σε ένα παιδί. Όταν η γονείς μου χώρισαν, η μαμά μου ήταν μόλις 22 ετών, πολύ πιτσιρίκα, είχε ήδη ξεκινήσει να ασχολείται με τη διαφήμιση, ήταν πολύ ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη. Αυτό που μου εξήγησε η μαμά μου ήταν ότι όταν γνώρισε τον μπαμπά μου τα πράγματα φάνταζαν πιο ρόδινα. Τότε δεν υπήρχε η προοπτική παιδιού και οικογένειας, υπήρχε μόνο η προοπτική μιας υπέροχης ερωτικής σχέσης” δηλώνει.
Και συνεχίζει: ”Από 2 χρονών, όταν πια ο γάμος φαινόταν ότι οδηγείται σε χωρισμό και σε διαζύγιο, η μαμά μου του είπε: Φρεντούλη μου, εγώ τώρα είμαι 22 χρόνων, αυτό το μωρό εσύ το ήθελες πάρα πολύ, νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να το μεγαλώσεις κιόλας. Ο μπαμπάς μου είπε: Εγώ είμαι άντρας δεν ξέρω να μεγαλώνω ένα παιδί, η μαμά μου απάντησε: Ναι αλλά κι εγώ τώρα πρέπει να ζήσω όλα αυτά που ήθελα πάντα να ζήσω. Κάποια στιγμή απ’ό,τι μου διηγήθηκαν, έπεσε στο τραπέζι και η λύση: Ποιο καλό σχολείο υπάρχει στην Ελβετία, για να στείλουμε εκεί το μωρό; και εκεί επενέβη η γιαγιά η οποία τους είπε : Ηρεμήστε, δεν υπάρχει λόγος να τρελαίνεστε, ζήστε ο καθένας τη ζωή που θέλει και θα μεγαλώσω εγώ το παιδί”.
Η Ναταλία ένιωσε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένα παιδάκι σε τέτοιες περιπτώσεις όπως απόρριψη, θλίψη θυμό αλλά όχι σε υπερθετικό βαθμό. Έδειξε κατανόηση. ”Οι γονείς μου ήταν παρόντες ουσιαστικά, δεν ήταν γονείς του σαββατοκύριακου. Η γιαγιά μου έπαιξε το ρόλο του μπαμπά, της μαμάς, του προστάτη, του φύλακα – άγγελου και της καλύτερης φίλης, με τέτοιον τρόπο που δεν υπάρχουν λόγια για να στο περιγράψω. Στις 22 Μαρτίου του 1991, όταν πέθανε η γιαγιά μου, ένιωσα τον πιο δυνατό πόνο που έχω αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου. Όταν πέθανε η γιαγιά μου, ορφάνεψα. Εγώ τότε ένιωσα ορφανή”.
Μικρή δεν ζητούσε να μένει με τη μητέρα της: Με τη μαμά μου ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε όταν έγινα 23 χρόνων. Αργήσαμε πάρα πολύ”, λέει χαρακτηριστικά. Πλέον, μαμά και κόρη περνούν πολύ χρόνο μαζί κάνοντας πράγματα που τις διασκεδάζουν.
