Βγήκε ο κ. Παπανδρέου με άκρατη αλαζονεία και χαρακτήρισε εθνικό σκοπό τη σωτηρία της χώρας. Έκανε λόγο για αναγκαίες θυσίες που έγιναν από όλους για να
σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία προσθέτοντας ότι η προσπάθεια αυτή άρχισε να πιάνει τόπο και λέγοντας ότι η επόμενη χρονιά θα είναι αυτή των μεγάλων αλλαγών για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της.
Μα είναι δυνατόν να πιστεύει έστω κι ένας από αυτούς που ψήφισαν Καμίνη, ή Μπουτάρη, ή ακόμη και Μιχαλολιάκο ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες του λαού; Μπορεί να πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για εθνικό σκοπό η σωτηρία της πατρίδας όταν μόνο η κοινωνία υφίσταται τις πληγές του Μνημονίου;
Ο κ. Πρωθυπουργός, όπως είπε, πήρε το μήνυμα για “συνέχιση της πορείας, οι πολίτες επέλεξαν τη σταθερότητα και απέρριψαν τις σειρήνες της αποσταθεροποίησης».
Μα ο ίδιος δεν προσπάθησε να αποσταθεροποιήσει τη χώρα με το εκβιαστικό δίλημμά του;
Απηύθυνε, επίσης, κάλεσμα συμμετοχής σε όσους απείχαν σημειώνοντας ότι δεν περισσεύει κανείς. «Καλώ κάθε πολιτική δύναμη του τόπου να αναλογιστεί τις ευθύνες της, να παραδειγματιστούν από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη… Αυτή τη μάχη της σωτηρίας θα την κερδίσουμε γιατί είναι στόχος ζωής».
Αυτό κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ κι όχι ότι ο κόσμος έδωσε ψήφο ανοχής διότι είναι παγιδευμένος στο δίλημμα που του έχουν βάλει;
Ο ελληνικός λαός θέλει να απαλλαγεί το ταχύτερο δυνατό από το Μνημόνιο, αλλά πάνω από όλα θέλει να πιάσουν τόπο οι θυσίες του, πράγμα που πολύ αμφιβάλλουμε.
