Όταν ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, γνωστός τηλεοπτικός αστέρας τον απεκάλεσε «Κομένος– Καμένος ή κάπως έτσι». Μπέρδευε επίτηδες δηλαδή το
όνομα του για να καταλάβουμε όλοι ότι ο νέος υποψήφιος δεν είναι καλοδεχούμενος στο κυρίαρχο πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα. Και δεν ήταν βεβαίως η πρώτη φορά που ένας πρωτοεμφανιζόμενος εισέπραττε αυτή τη συμπεριφορά.
Τα ίδια συνέβησαν και με τον Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που έδωσαν προεκλογικά περισσότερο χρόνο στον Άνθιμο (!) πάρα στον ίδιο τον Μπουτάρη. Δεν σας ξέρουμε δηλαδή και – πολύ περισσότερο – δεν θέλουμε να σας μάθουμε. Κάνουμε μόνο αστειάκια με το όνομα σας, το παρελθόν σας, τις προτάσεις σας. Κυρίως με τις προτάσεις σας. Οι νέες ατζέντες δεν είναι καλοδεχούμενες από τους παλιούς υπηρέτες του συστήματος, είτε γιατί δεν τις γνωρίζουν και βαριούνται να τις μάθουν είτε γιατί ταρακουνούν εξουσίες και θέσφατα.
Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να πανηγύρισε χθες βράδυ τις νίκες του Καμίνη και του Μπουτάρη αλλά αυτό δεν διαγράφει το γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αδιαφόρησε, για να μη πω σαμπόταρε, τις υποψηφιότητες τους. Άλλωστε στη Θεσσαλονίκη οι Πασόκοι είχαν από παλιά ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Μπουτάρη. Πριν τέσσερα χρόνια απέρριψαν την υποψηφιότητα του, κατέβασαν δικό τους κομματικό υποψήφιο, κατατροπώθηκαν και φέτος που ο Παπανδρέου ανακοίνωσε Μπουτάρη … ξίνισαν τα μούτρα τους.
Παρ’ όλα αυτά όμως ο Καμίνης και ο Μπουτάρης τα κατάφεραν. Και πού; Ο Καμίνης στην πόλη που έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση και ο Μπουτάρης στο … προπύργιο των συντηρητικών ιδεών. Η νίκη τους κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και όλα τα κατεστημένα είναι τεράστια. Αντιστοίχως, στον Πειραιά και την Πάτρα – παραδοσιακά πράσινα κάστρα – οι αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ δεν τα κατάφεραν.
Και αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρει ο Γιώργος Παπανδρέου (αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς). Η κοινωνία θέλει να περιοριστεί η εξουσία των κομμάτων. Οι πολίτες έχουν βαρεθεί τους κομματικούς ινστρούχτορες. Η κρίση θέλει Μπουτάρηδες και Καμίνηδες. Κι αν δεν μπορούν οι ίδιοι να τους ανακαλύψουν τουλάχιστον να μη το εμποδίσουν να συμβεί. Γιατί θα συμβεί. Συμβαίνει ήδη δηλαδή.
