Πάντα στην Ιστορία συγκρούονταν δύο αντίρροπες δυνάμεις. Έτσι και τώρα. Από την μια μεριά έχουμε το λαό με τους κομμένους μισθούς, τις τσεκουρωμένες συντάξεις, τα απλήρωτα δάνεια και τα λουκέτα στα μαγαζιά και από την άλλη εκείνους που ευθύνονται για την κρίση, εκείνους που την προκάλεσαν.
Που δεν είναι μόνο οι διεθνείς τοκογλύφοι, το ΔΝΤ, η Αμερική και το ευρωπαϊκό κατεστημένο, το ΠΑΣΟΚ και ο ΓΑΠ. Είναι και το κρατικοδίαιτο σύστημα διαπλοκής εργολάβων – προμηθευτών – εκδοτών που λυμαίνονται αυτόν τον τόπο από εποχής Ανδρέα Παπανδρέου; Όλοι εκείνοι που δίνουν από τα παλάτια τους στην Εκάλη εντολές στήριξης με κάθε τρόπο του Γιωργάκη που έγινε Γιώργος, στους ελεγχόμενους από αυτούς πάμπλουτους δημοσιογράφους των καναλιών και των εφημερίδων.
Όπως γράφουμε στο Να γιατί θα γίνουν πρόωρες εκλογές και εξηγούμε στο μειώνουν το εργατικό κόστος με πρόσχημα το Μνημόνιο η προσαρμογή στο Μνημόνιο έγινε πιο αντιλαϊκή και πιο αντεργατική με σκοπό να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα των οποίων ο στόχος είναι η αναδιανομή της πίτας στην χώρα.
Αυτά λοιπόν τα συμφέροντα που συνεχίζουν να ελέγχουν την χώρα, αλληλοεξυπηρετούμενα με το καθεστώς ΔΝΤ, ποτέ δεν τον «πήγαν» τον Σαμαρά. Και ποτέ δεν θα τον «πάνε». Προτιμάνε οποιονδήποτε άλλον στο Μαξίμου παρά αυτόν.
Γι αυτό και τώρα που βλέπουν ότι ο Γιώργος είναι κατώτερος των απαιτήσεών τους ετοιμάζονται να του φορέσουν και συμμάχους. Γι’ αυτό ενισχύθηκε ο Καρατζαφέρης, προωθείται η αποστασία του Ντοροκόμματος, ετοιμάζεται ο Δημαράς και οργανώθηκε ο Κουβέλης.
Γι αυτό και ο Σαμαράς πρέπει να απευθύνεται και να δίνει λογαριασμό μόνο στο λαό (όπως έκανε στην πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία)- επειδή ο λαός είναι το στήριγμά του.
Γι αυτό και πρέπει να φέρει τα πάνω κάτω στη Νέα Δημοκρατία. Γιατί με ένα κόμμα που διακρίθηκε στο παρελθόν ως το δεξί εξάρτημα της διαπλοκής δεν μπορεί να καταφέρει και πολλά πράγματα.
Το πρόβλημα για τον Σαμαρά δεν είναι να πεισθούν οι τεχνοκράτες ότι αυτά που λέει είναι σωστά. Το πρόβλημα είναι να ξαναβάλει τον δυσαρεστημένο και απογοητευμένο κόσμο στην πολιτική. Να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή της πολιτικής σε ένα λαό που διψάει να αποκτήσει ηγέτες οραματιστές.
Στρατηγική ελπίδας ενάντια στον ευρωραγιαδισμό
Παράδειγμα γι αυτά που λέμε η χθεσινή ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Εξαιρετική. Δύσκολα θα υπάρξει τεχνοκράτης και επιχειρηματίας (μικρός ή μεγάλος) που να μην πειστεί από το οικονομικό της σκέλος. Όμως… το πρόβλημα δεν είναι να πειστούν μόνο οι τεχνοκράτες, ούτε οι επιχειρηματίες (μικροί και μεγάλοι). Το πρόβλημα είναι να πειστεί η κοινωνία.
Όμως, το – καθ’ όλα σωστό – αίτημα του Σαμαρά για «άλλο μίγμα οικονομικής πολιτικής» και οι άλλες οικονομικές προτάσεις του δεν αρκούν για να δώσουν ελπίδα και όραμα στο λαό για έξοδο από την αγωνία του Μνημονίου. Για να γίνει αυτό ο αγώνας κατά του Μνημονίου πρέπει να γίνει ιδεολογικός αγώνας, αγώνας για την διάσωση του Ελληνισμού.
Γι αυτό το Μνημόνιο πρέπει να αντιμετωπισθεί ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα: η επιτομή και το απαύγασμα της ιδεολογίας του ευρωλιγουρισμού και του ευρωραγιαδισμού.Το αποκορύφωμα της ιδεολογίας που επέβαλαν από το 1825 οι κοτζαμπάσηδες: «Δεν μπορείτε Έλληνες να κυβερνηθείτε και να κρατήσετε το κράτος μόνοι σας, χρειάζεστε τους ξένους για να σας κυβερνήσουν». Η επιτομή της υποταγής στα δόγματα του ανανισμού, του ενδοτισμού και του αφελληνισμού.
Γι αυτό και η σχετική αναφορά στην χθεσινή ομιλία του Σαμαρά ήταν απο τις σημαντικότερες του κειμένου: “Κάποιοι στο παρελθόν προσπαθούσαν να μας πείσουν –το θυμάστε- ότι το αλήστου μνήμης Σχέδιο Ανάν ήταν «μονόδρομος σωτηρίας» για την Κύπρο. Πήραν, τότε, την απάντηση που έπρεπε. Πώς τα έφερε η μοίρα και είναι οι ίδιοι που σπεύδουν σήμερα σε μια «συμμαχία προθύμων» γύρω από την πολιτική του Μνημονίου…”
Η ψευδαίσθηση κάθε ανεξαρτησίας, λήγει με το Μνημόνιο. Όπως λήγει και η όποια εντύπωση είχε απομείνει, ότι οι «προστάτιδες» δυνάμεις του ελληνικού κράτους επιθυμούν την πρόοδο και την ευημερία του ελληνικού κράτους και του ελληνικού έθνους.
Απέναντι στο σκοτάδι και την απελπισία του Μνημονίου, απέναντι στην ισοπεδωτική, αυτομαστιγωτική αντίληψη περί συνολικής χρεοκοπίας της ελληνικής κοινωνίας, που υποβάλλουν στον ελληνικό λαό οι εμπνευστές του Μνημονίου, η απάντησή του Αντώνη Σαμαρά, δεν μπορεί να είναι μια απλώς «καλύτερη» οικονομική πολιτική.
Πρέπει να είναι αυτό που ο ίδιος διατύπωσε ως η στρατηγική της ελπίδας.
Και στρατηγική της ελπίδας, είναι να απευθύνεται μόνο στο λαό, να μπει μπροστάρης στους πόθους του και να δώσει τη λύση που τόσο έχει ανάγκη στην υπαρξιακή αγωνία του σήμερα.
Και για να γίνει αυτό, δεν είναι ανάγκη να γίνεις «λαϊκιστής».
Αρκεί, πολύ απλά, να είναι ο εαυτός του!
