Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι το μητσοτακέικο αποτυπώνει πιο ακραία και καταχρηστικά, αλλά και πιο μοχθηρά την παρακμή και τη σήψη των αστικών κοινοβουλευτικών θεσμών, όλη την αχρειότητα του αστικού κόσμου και των θεσμών του.
Ένα «σύμβολο», βεβαίως της καθεστωτικής μοχθηρίας, του αμοραλισμού και του δωσιλογισμού, όταν ολόκληρο το κυβερνητικό οικοδόμημα είναι «μητσοτακισμός» (η αυθάδεια τους ψεύδους, του αμοραλισμού και του δωσιλογισμού), επιβιώνει και φυτοζωεί από το νόμο της αδράνειας, αλλά ποτέ δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τα ισχυρά κέντρα εξουσίας δεν «επενδύουν» στα καμένα χαρτιά, στις…
μελανές καθεστωτικές κηλίδες. Τις συντηρούν, όσο μπορούν υπογείως, αλλά αναζητούν το «μητσοτακισμό» σε νέα πρόσωπα που μπορεί να εξαπατήσουν.
Από αυτή την άποψη το κόμμα της Ντόρας είναι καταδικασμένο. Δεν μπορεί να περπατήσει και να παίξει κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά μόνο ρόλο «κομπάρσου»: «Τσόντα» των κυβερνητικών ανδρεικέλων.
Η φαιδρότητα αυτής της μητσοτακικής καρικατούρας είναι ότι αυτό-ονομάζεται πολιτικό κίνημα και όχι κόμμα. Σφετερίζονται όλοι τη λέξη «Κίνημα» όταν το μόνο «κίνημα» που γεννάει αυτά τα εκτρωματικά κατασκευάσματα είναι το «κίνημα» της σήψης και αποσύνθεσής τους, το ΚΙΝΗΜΑ της συντριπτικής λαϊκής απόρριψής τους που εκφράστηκε και πριν από λίγες μέρες με τα γιγαντιαία και ιστορικά ποσοστά της αποχής.
Όμως η νέα αυτή κατασκευή της Ντόρας (καρικατούρα «μητσοτακισμού») δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: το τραγικό αδιέξοδο του καθεστώτος και των «νταβάδων» του.
Είναι τέτοια τα αδιέξοδα του καθεστώτος και των ισχυρών κέντρων εξουσίας (διεθνών και εγχώριων) που δεν έχουν καλύτερες λύσεις. Δεν μπορούν να βρουν τρόπους αναπαλαίωσης του σάπιου καθεστώτος τους, ούτε ΑΜΕΣΑ αξιόπιστες πολιτικές λύσεις εξαπάτησης.
Είναι αναγκασμένα λοιπόν τα κέντρα και τα παράκεντρα της εξουσίας να δουλέψουν με το υλικό που έχουν. Οι καταστάσεις είναι δραματικά εκρηκτικές και τα «συμβόλαια θανάτου» που πρέπει ακόμα να εκτελεστούν είναι ανελαστικά και ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ.
Τα νέα σχήματα με τις νέες ετικέτες και τα νέα πρόσωπα, με «έντιμους» και «άριστους», δεν βγαίνουν από τη μία μέρα στην άλλη.
Ούτε η κυβέρνηση αυτή των ξεφωνημένων ανδρεικέλων μπορεί να αντέξει πολύ. Λίγα είναι τα ψωμιά της.
Μπαίνει, συνεπώς, άμεσα και επιτακτικά η ανάγκη δημιουργίας ενός πλατύτερου κύκλου από «τσόντες»: «Οικουμενικά» υποστυλώματα του κυβερνητικού δωσιλογισμού.
Αυτή την άμεση και επιτακτική ανάγκη του κυβερνητικού δωσιλογισμού έρχεται να καλύψει το κόμμα της Ντόρας.
Την ίδια ανάγκη που καλύπτει και η άλλη καρικατούρα, ο Καρατζαφέρης.
Την ίδια ανάγκη που «γέννησε» και τη νέα κυβερνητική «τσόντα»: Κουβέλης.
Με όλους αυτούς και άλλους «ανεξάρτητους» θα κατασκευάσουν ένα κάποιο οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα βραχείας διάρκειας, μέχρι να «γεννήσουν» (κατασκευάσουν) και άλλα νέα παρδαλά σχήματα «αρίστων» ή «αριστερών» χρωμάτων (κινήματα θα τα πούνε και αυτά): Ήδη υπάρχουν πολλές πυρετικές ζυμώσεις σε πολλά επίπεδα.
Αγωνίζονται οι «φουκαράδες» οι καπιταλιστές και οι μήτρες των «νταβάδων» (με τα πολύχρωμα παπαγαλάκια τους) να βρουν τρόπους για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και «κανάλια» διοχέτευσης και χειραγώγησης της εκρηκτικής λαϊκής οργής.
Θα αποτύχουν, έστω και αν κατορθώσουν προσωρινά να εξαπατήσουν κάποιους.
Η κρίση και η σήψη τους είναι βαθιά και αθεράπευτη. Η πολιτική ιατρική δεν προβλέπει κανενός είδους αυτό-θεραπεία.
Και η λαϊκή ΟΡΓΗ θα είναι ΣΑΡΩΤΙΚΗ.
