Μπορεί να συμφωνήσαμε όλοι ότι η Βουλή έχει το δικό της κράτος και ότι τον κ. Πετσάλνικο δεν τον σκιάζει δαπάνη καμιά, αλλά είναι δυνατόν την ώρα που δεν
ξέρουμε τι θα κάνουμε τους 40.000 πλεονάζοντες υπαλλήλους του Δημοσίου, η Βουλή να προκηρύσσει διαγωνισμό για την πρόσληψη δεκαοκτώ στενογράφων; Θα συμφωνήσουμε ότι μπορεί αυτοί που πλεονάζουν να μην κάνουν για τη δουλειά, αλλά πριν αποφανθούμε οριστικώς το έψαξε κανείς; Πώς προκηρύσσει ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Βουλής διαγωνισμό για προσλήψεις, όταν τόσες χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο;
Ας ξεχάσουμε ότι στην εποχή των υπολογιστών ή έστω των μαγνητοφώνων οι στενογράφοι είναι μία από τις παρωχημένες πολυτέλειες για την οποία μόνο το ελληνικό Δημόσιο δαπανά. Η ιστορία, όμως, δημιουργεί ένα ερώτημα: στους χίλιους υπαλλήλους που προστέθηκαν τα τελευταία 16 χρόνια στη Βουλή, δεν προσελήφθησαν 18 άτομα που να ξέρουν στενογραφία; Κι αν δεν υπάρχουν, δεν μπορούν να μετεκπαιδευτούν; Τι στην ευχή κάνουν 1.800 άτομα εκεί μέσα, όταν το 1994 η δουλειά γινόταν μόνο με οκτακόσιους;
Φυσικά, οι δεκαοχτώ προσλήψεις της Βουλής δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων που εμείς οι φορολογούμενοι πληρώνουμε. Αλλά πάλι, κάθε ωκεανός από απλές σταγόνες αποτελείται. Πιο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι διάφοροι πολιτικοί, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την….. κατάσταση που βρισκόμαστε, αλλά προφανώς δεν διαβάζουν ούτε εφημερίδες. Η κ. Κατσέλη, για παράδειγμα, εξήγγειλε την πρόσληψη 1.000 γιατρών για το ΙΚΑ, όταν είναι γνωστό και στόχος αυτής της κυβέρνησης να ενταχθεί ολόκληρη η πρωτοβάθμια περίθαλψη στο ΕΣΥ.
Η κυβέρνηση οφείλει επιτέλους να σοβαρευτεί. Δεν είναι δυνατόν στον πιο κρίσιμο χρόνο της ελληνικής οικονομίας να λειτουργούν τομείς (έστω εκείνοι που έχουν δικό τους προϋπολογισμό, όπως είναι η Βουλή) σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Δεν είναι δυνατόν να προκαλούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο τα αισθήματα και η νοημοσύνη ενός λαού που αγωνιά για το αύριο. Δεν είναι δυνατόν οι παρωχημένες παλαιοκομματικές πρακτικές να επιβιώνουν σε βάρος της εθνικής προσπάθειας.
Εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να μεταταγούν από ΔΕΚΟ και Οργανισμούς 40.000 άτομα. Φυσικά δεν κάνουν όλοι για όλα, αλλά κάποιοι θα κάνουν για κάποιες δουλειές. Στους εκατοντάδες Οργανισμούς, για παράδειγμα, που πρέπει να κλείσουν, σίγουρα θα υπάρχουν γραμματείς διοίκησης που θα ξέρουν στενογραφία. Αν δεν ξέρουν (όπως εκ της θέσεώς τους υποχρεούνται) σίγουρα μπορούν να μάθουν. Απ’ αυτήν τη δεξαμενή ανθρώπων θα πρέπει κάποιοι να πάνε στη Βουλή. Αν δεν πάνε θα πρέπει να απολυθούν, αφού οι οργανικές τους θέσεις καταργούνται. Οπότε κάθε σημερινή πρόσληψη είναι η αυριανή απόλυση.
Στην Ελλάδα, ο σοσιαλισμός έγινε συνώνυμος με τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Εδώ όμως που φτάσαμε, η λογική (σοσιαλιστική ή μη) λέει ότι πρέπει να προστατευτούν, έστω διά της επανεκπαίδευσης, χιλιάδες άνθρωποι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους. Το να προσλαμβάνουμε τώρα που πρέπει να απολύσουμε, ή έστω να διαχειριστούμε διαφορετικά το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό, είναι χειρότερο από έγκλημα. Είναι ανοησία.
