Η συνεδρίαση του ΔΣ για την παρουσίαση του ισολογισμού του 2016 και των συμπερασμάτων των ορκωτών λογιστών επί αυτού, πέραν του τυπικού της διαδικασίας, δεν προσφέρει κάποια σημαντική πληροφορία για την λειτουργία του Δήμου και την καθημερινότητα που βιώνουμε όσοι ζούμε εδώ.
Για τους συνδημότες μας θα είχε αξία να παρευρίσκονται στα συμβούλια όπου καθορίζονται και εφαρμόζονται οι πολιτικές, που διαμορφώνουν το κόστος και την ποιότητα ζωής.
Να ενημερώνονται για τα έργα και τις προμήθειες που χρηματοδοτούνται και τις προτεραιότητες στην υλοποίηση τους.
Να αποκτούν ξεκάθαρη εικόνα για το ποιες είναι και πως παίρνονται οι αποφάσεις, που καθορίζουν πόσα πληρώνουν για να λαμβάνουν ανταποδοτικές και μη, υπηρεσίες και πως ενσωματώνεται η κυρίαρχη πολιτική στις αποφάσεις αυτές..
Τα οικονομικά των δήμων, τουλάχιστο στα χρόνια που διανύουμε, βρίσκονται σε ασφυκτικό μνημονιακό, έλεγχο. Σε κάθε συζήτηση οικονομικού περιεχομένου, κριτήριο για την λήψη της απόφασης δεν είναι οι ανάγκες των κατοίκων του Δήμου αλλά η απόλυτη συμμόρφωση με τις οδηγίες του Υπουργείου Εσωτερικών και τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού.
Η επιτήρηση από την περιφερειακή αποκεντρωμένη διοίκηση διασφαλίζει τη συμμόρφωση αυτή και οι έλεγχοι από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων δίνει διαρκή αναφορά στα κέντρα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να διασφαλίζεται πως η διαχείριση της φτωχοποίησης βρίσκεται στα σωστά χέρια.
Για τη λειτουργία των σχολείων, τη συντήρηση των υποδομών, τα έξοδα λειτουργίας μέχρι τα έργα που υλοποιούνται, προτεραιότητα δίνεται σε ό,τι μπορεί να χρηματοδοτηθεί από ευρωπαϊκούς πόρους.
Η ομηρεία του λαού, παρουσιάζεται ως σανίδα σωτηρίας και η λιτότητα χρυσώνεται με τα vouchers και τα κοινωνικά επιδόματα φτώχειας.
Την ίδια στιγμή οι διοικήσεις των Δήμων διαγκωνίζονται για το ποιος θα καταφέρει να εντάξει κάποιο ζωτικής ή μικρότερης σημασίας έργο για να έχουν να παρουσιάσουν κάτι στη διάρκεια της θητείας τους.
Παρ’ όλη την οικονομική ασφυξία, τον έλεγχο και την επιλεκτικότητα στις επενδύσεις, τα ποσά που διαχειρίζονται οι Δήμοι, εξακολουθούν και είναι ιλιγγιώδη. Όμως η ποιότητα ζωής δεν βελτιώνεται.
Χορός εκατομμυρίων στους προϋπολογισμούς, σε προμήθειες αλλά και απευθείας αναθέσεις, ώστε εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: “τι συνέβαινε, όταν δεν υπήρχε αυτό το ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο;”.
Στοιχεία για την προηγούμενη κατάσταση, έχει πολλά να παρουσιάσει και ο δικός μας δήμος.
Μαύρες εργολαβίες και προμήθειες πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, οι οποίες έφτασαν να τελεσιδικήσουν πρόσφατα και να αποκαλύψουν την τεράστια τρύπα, η οποία θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τα οικονομικά του δήμου όπως συνέβη σε πολλούς άλλους.
Το αξιοπρόσεχτο όμως είναι πως οι κυβερνώντες, με έκτακτες επιχορηγήσεις κάλυψαν αυτές τις οφειλές και μάλιστα με στοχευμένες χρηματοδοτήσεις σε διαφορετικές χρονικές συγκυρίες και φάσεις.
Αυτό που μάλλον δεν θα κάνουν ποτέ, αυτές οι κυβερνήσεις, ακόμα και αν φέρουν ψευδεπίγραφους τίτλους “ριζοσπαστικότητας” ή δήθεν “αριστεροσύνης” -οι άλλοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τα υποσχεθούν- είναι να αναγνωρίσουν το δικαίωμα στην εργασία με δικαιώματα, το δικαίωμα σε σταθερή εργασία, με μισθό ικανό να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες.
Μπορούν να ικανοποιήσουν τους δανειστές και τους μεγαλοεργολάβους, αλλά όχι όσους εδώ και χρόνια ανακυκλώνονται στα προγράμματα απασχόλησης με ονομασίες βάσει τη διάρκεια σύμβασης (τριμηνίτες, οκταμηνίτες κλπ) και όχι την εργασία τους ή ακόμα ακόμα βαφτίζοντας την κάλυψη πάγιων αναγκών σε “εθελοντική εργασία” αρκεί να απαλειφθεί η όποια προσδοκία για σταθερή δουλειά.
Αυτό εννοούσαμε όταν προεκλογικά λέγαμε πως οι δήμοι θα αποτελέσουν τον βραχίονα εφαρμογής των πιο αντιλαϊκων μεθοδεύσεων και τώρα, ακόμα και αυτοί που εκλέχθηκαν υποσχόμενοι στους συμβασιούχους καλύτερες μέρες, τους πετάξαν στην ανεργία και λένε στους δήμους πως αν θέλουν εργάτες και υπαλλήλους θα πρέπει να φορτώσουν με νέα βάρη στους δημότες.
Η αντιπαράθεση τόσο στην κοινωνία όσο και στα πλαίσια της διοίκησης των δήμων βρίσκεται στην λογική από τη μία πλευρά, όλων όσων λένε πως οι δήμοι πρέπει να λειτουργούν με ιδιωτοικονομικά κριτήρια, δηλαδή η διαχείριση των σχολείων, του νερού, των δρόμων, των πάρκων και των υπηρεσιών να έχουν στόχο την κερδοφορία και τη δική μας πρόταση που λέει πως, όσα ο λαός έχτισε και κατάκτησε με θυσίες και του ανήκουν, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας τα πουλάνε ως προϊόντα.
Όποτε βάζουμε τέτοια ζητήματα, έρχεται η ώρα του ρεαλισμού της καπιταλιστικής διαχείρισης και η απάντηση που παίρνομε είναι πως δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Αυτά που γίνονται είναι σχολεία να κλείνουν, όσα δεν κλείνουν να μένουν ασυντήρητα, η πρόσβαση σε υπηρεσίες και δομές να αφορά όλο και λιγότερους, δρόμοι σε μαύρο χάλι, υπηρεσίες χωρίς εργαζόμενους, αυξήσεις στο κόστος ζωής και στο βάθος ΕΣΠΑ, ΣΔΙΤ και “φιλανθρωπίες” χορηγών.
Εδώ και τρεις δεκαετίες ο σχεδιασμός αυτός συμβαδίζει με την συκοφάντηση και την υποχώρηση του λαϊκού-εργατικού κινήματος.
Σκοπό έχουν να καμφθεί το ταξικό κριτήριο ώστε να αναδείξουν την καταναλωτική συνείδηση ως βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας.
Στην τοπική διοίκηση έχουν αναθέσει να μετατρέψει τα κοινωνικά αγαθά σε προϊόντα και να εφαρμόσει πολιτικές, αποσπώντας τη συναίνεση εργαζόμενων και κοινωνίας.
Γιαυτό λέμε πως δεν αρκούν ούτε οι καλές προθέσεις, ούτε οι μεγαλόστομες διακηρύξεις, αλλά σύγκρουση με αυτή την πολιτική.
Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, όσο όμορφα και νοικοκυρεμένα κι αν δείχνουν τα νούμερα και οι δείκτες.
Ο μόνος δρόμος είναι η οργανωμένη πάλη χωρίς αυταπάτες, ώστε να πάρουμε πίσω όσα μεθοδικά μας αρπάζουν με τη λιτότητα και με την ανάπτυξη που φέρνει κέρδη για τους λίγους και φτώχεια για τους πολλούς.
Με εκτίμηση
Λαϊκή Συσπείρωση Άργους Ορεστικού
