Toυ Παναγιώτη Μήλα
Πάντα
ένα άρωμα, ένα τραγούδι, μια καραμέλα τσάρλεστον, ένα παλιό τετράδιο,
μια κιτρινισμένη φωτογραφία, μας γυρίζουν στα παιδικά μας χρόνια. Τότε
που παίρναμε τις πρώτες γνώσεις στο δημοτικό, τότε που κάναμε τις πρώτες
αθώες παρέες νιώθοντας ένα περίεργο σκίρτημα. Τότε που η προσμονή για
την επόμενη συνάντηση, ακόμη και την ώρα του μεγάλου διαλείμματος, ήταν
για μας το άλφα και το ωμέγα της καθημερινότητάς
μας. Μας αναστάτωνε
ακόμη και ένα άγγιγμα των χεριών.
Θα με ρωτήσετε γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο λέγοντας όλα αυτά.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση. Απλώς αναφέρομαι στη θεατρική παράσταση με τον τίτλο «Βρες τον», η οποία μετά την επιτυχία της στο πρώτο της ξεκίνημα επαναλαμβάνεται στον Χώρο Τέχνης «Τσάι στη Σαχάρα» Τι
να πω για το «Βρες τον…». Εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν οι προστακτικές… Με
ενοχλούσαν αφόρητα. Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου περιμένοντας να
χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και να αρχίσει η παράσταση που πιο πολύ
ήθελα να τελειώσει. Νόμιζα πως με είχαν παρατήσει στο πουθενά…
Μετά
το τρίτο κουδούνι τα φώτα δεν έσβησαν ως συνήθως. Το σκηνικό ήταν μόνο
τρεις καρέκλες. Τρεις βιενέζικες καρέκλες, όχι με ψάθα αλλά αυτές του
καφενείου. Μια λάμπα φώτιζε το χώρο. Μπήκε μέσα φουριόζα η –άγνωστη σε
μένα– ηθοποιός. Πρόλαβα να διαβάσω το όνομά της στο πρόγραμμα: Μαρία Κουμπάνη…
Φορούσε ένα χακί παντελόνι, μπλούζα λιλά, αθλητικά παπούτσια λιλά, τα
μαλλιά της με αφέλειες στο μέτωπο και μικρό κότσο επάνω. Κι εκεί που η
απογοήτευση με έχει κυριεύσει, εκεί που αστραπιαία κοίταξα το ρολόι μου,
εκεί ακριβώς άρχισε ο μονόλογος…
Άρχισε η διήγηση. Ξεδιπλώνεται μια φοβερή αύρα στο χώρο. Αυτό το
κορίτσι με τις πρώτες του φράσεις μετέτρεψε τη σκηνή σε ένα πολύχρωμο
χώρο γεμάτο θαύματα. Γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις. Αυτό το κορίτσι με την
κίνησή του, με τη φωνή του, με το δυναμισμό του, με την τρυφεράδα του,
με τα μάτια του μας κατέκτησε όλους. Έριξα ένα γρήγορο βλέμμα γύρω μου.
Όλοι παρακολουθούσαν με προσοχή κάθε λέξη, κάθε φράση. Οι βιενέζικες
καρέκλες άλλαζαν θέση δημιουργώντας νέες σκηνές. Ο ρυθμός ήταν
καταιγιστικός. Σαν να έβλεπα κινηματογραφική ταινία. Οι εικόνες
εναλλάσσονταν με τρόπο μαγικό. Με τρόπο που μόνον ένας άνθρωπος του
κινηματογράφου θα μπορούσε να το πετύχει τόσο τέλεια. Άλλη μια βιαστική
ματιά στο πρόγραμμα: Σκηνοθέτης ο Κώστας Αριστόπουλος.
Τώρα εξηγούνται όλα. Το πεδίο δράσης είναι τα Εξάρχεια.
Η πλατεία, το
δημοτικό σχολείο, η «μπλε πολυκατοικία». Παρουσιάζει την πραγματική
εικόνα αυτής της γειτονιάς γιατί ξέρει καλά πως στην περιοχή αυτή της
Αθήνας δεν ταιριάζουν οι εντάσεις και τα δακρυγόνα. Ξέρει καλά ο
Αριστόπουλος πως τα Εξάρχεια δεν είναι κρανίου τόπος. Είναι γειτονιά.
Γειτονιά με αρώματα λουλουδιών, γειτονιά με γεύσεις από την κουζίνα της
γιαγιάς, γειτονιά με ήχους μελωδικούς του χθες και δυναμικούς του
σήμερα. Γειτονιά με αναμνήσεις, με έρωτες, με δημιουργίες. Γειτονιά με
ανθρώπινο πρόσωπο. Στη γειτονιά αυτή η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου
(που βραβεύθηκε στο τέλος του 2013 από την Ακαδημία Αθηνών για το
σύνολο της δουλειάς της) έχει συναντήσει τους πρωταγωνιστές του
διηγήματός της με τον τίτλο «Βρες τον», που βρίσκεται στο βιβλίο της «Λαμπερή μέρα».
Ο Αριστόπουλος ανακάλυψε αυτό το διήγημα.
Η θεατρική μεταφορά αυτού του
μονολόγου είναι ένα ακριβό δώρο φέτος που γιορτάζονται τα 80 χρόνια της
«μπλε πολυκατοικίας». Της πολυκατοικίας που έχει την υπογραφή του
αρχιτέκτονα Κούλη Παναγιωτάκου και του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά
που της έδωσε το αστραφτερό μπλε στον κύριο όγκο της και με λευκές
πινελιές τη μετέτρεψε σε χαρούμενο υπερωκεάνιο. Εκεί έζησαν ο Μινωτής
και η Παξινού, ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Φρέντυ Γερμανός, η Λιλή Ζωγράφου
και ο Δημήτρης Χορν. Εκεί και η κυρία Τασία, η προγιαγιά της
πρωταγωνίστριάς μας, της Αλεξίας. Η προγιαγιά συνομιλεί με τη δισέγγονή
της. Η Τασία εκμυστηρεύεται στην Αλεξία την αναστάτωση που προκαλεί ο
πρώτος έρωτας. Μιλάει για τη σημασία της πρώτης αγάπης, την τρυφερότατα
της γυναικείας σχέσης και τον μοναδικό τρόπο που αγαπούν οι γυναίκες…
Και
ενώ επίσημα το έργο χαρακτηρίζεται ως μονόλογος, η Μαρία Κουμπάνη με τη
μοναδική ερμηνεία της «μας φέρνει» στη σκηνή και την προγιαγιά, και την
αδελφή της Τασίας, και τον Δημήτρη, τον πρώτο της έρωτα που τον συναντά
στα σκαλάκια του δημοτικού σχολείου και τον… κακό επιστάτη.
Η
παράσταση αυτή είναι μια φωτογραφία της σημερινής Αθήνας, των ανθρώπων,
της σχέσεων και των προβλημάτων τους. Είναι ένας μυρωδάτος κήπος γεμάτος
λουλούδια -όπως η Αλεξία- που ζουν και μεγαλώνουν δίπλα μας. Είναι ένα
γευστικό πιάτο στο κυριακάτικο τραπέζι μας από τα χεράκια της προγιαγιάς
Τασίας. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής που φιλοτέχνησε ο Κώστας
Αριστόπουλος για να στολίσει το σαλόνι μας. Είναι ένα τραγούδι που
έγραψε η Αμάντα Μιχαλοπούλου για να μας συνοδεύει τις ώρες που
αναπολούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι ένα περίτεχνο κέντημα που
έφτιαξε η Μαρία Κουμπάνη για να ομορφύνει τη ροτόντα και να την
καμαρώσουν οι καλεσμένοι μας. Είναι ένα κόσμημα που μας το προσφέρουν
από καρδιάς οι συντελεστές της παράστασης. Ένα μοναδικό δώρο που
μετατρέπει τη μέρα μας σε μια «Λαμπερή μέρα». Μια όαση με τσάι στη
Σαχάρα…
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κώστας Αριστόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Κουμπάνη
Κείμενο: Αμάντα Μιχαλοπούλου
Πληροφορίες
«Τσάι στη Σαχάρα»
Λαοδικείας 18
Ιλίσια
τηλέφωνο 211-012.0936
Μέχρι 3 Απριλίου
Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 9:30 μ.μ.
