Η κατάσταση έχει ξεφύγει και μας παρασέρνει όλους. Φαινόταν εδώ και καιρό. Αντί να ενωθούμε, να συνεργαστούμε και να αντιμετωπίσουμε το τέρας, αποφασίσαμε να του μοιάσουμε. Ξεκινήσαμε με επιθετική συμπεριφορά ο ένας προς τον άλλον. Δε χάναμε ευκαιρία να του χωθούμε, λες και ήταν αυτός η πηγή του κακού που μας βρήκε. Και, ασφαλώς, ο άλλος μας επέστρεφε την επιθετικότητα. Μείναμε μόνοι αλλά νιώθαμε μοναδικοί. Κάποιοι είχαν μεγάλη ανάγκη να νιώσουν μοναδικοί, έστω κι έτσι. Έστω κι αν τα όρια ανάμεσα στο μοναδικό και τον τιποτένιο είναι αδιευκρίνιστα κι έτσι εύκολα περνάει κανείς από τη μια μεριά στην άλλη.
Βγήκαν λοιπόν οι τιποτένιοι που αισθάνονται μοναδικοί και απελευθερώνουν όλα όσα μάζευαν στη μίζερη ζωή τους. Βγαίνει η κυράτσα και κλοτσάει το ίσως ήδη κακοποιημένο παιδί, επειδή η παρουσία του χαλάει τη μόστρα στο μαγαζάκι της. Ούτε της πέρασε από το μυαλό ότι το μαγαζί της κινδυνεύει περισσότερο από τα χρέη που προκαλεί το success story που της ετοιμάζουν. Εκεί όμως δεν μπορεί να ρίξει κλότσους. Πάντα το ξέσπασμα γίνεται στον αδύναμο.
Εμείς, μπροστά στις οθόνες μας, σοκαριζόμαστε, αλλά δεν κουνιόμαστε. Μέχρι να βγει ο φασίστας στο δρόμο οπλισμένος και να αρχίσει τη σφαγή. Κι από δίπλα ο μπάτσος και φύλακας του φασιστικού συστήματος, να παρακολουθεί χαιρέκακα.
Όλα δείχνουν ότι η κατάσταση δεν ελέγχεται. Αυτό συμβαίνει όταν η καρέκλα της εξουσίας τρίζει αλλά εκείνη πρέπει πάση θυσία να μείνει στη θέση της. Οι εκπαιδευτικοί δίνουν τη χαριστική βολή στο σύστημα με τις κινητοποιήσεις τους. Όταν κι αυτοί έχουν πρόβλημα που τους οδηγεί στους δρόμους, σημαίνει πως η υπόλοιπη κοινωνία παραπαίει. Και η εξουσία καταρρέει. Ακόμη κι ο πιο ναρκωμένος εγκέφαλος, δέχεται δονήσεις. Οι πληβείοι κοντεύουν να ξυπνήσουν. Το καθεστώς πρέπει να δράσει άμεσα. Τώρα είναι που αναλαμβάνουν δράση τα μαντρόσκυλα. Φοβάμαι πως όσο πιο σοβαρά προβλήματα θα έχει να αντιμετωπίσει η εξουσία, τόσο πιο σοβαρά εγκλήματα θα κάνουν οι φασίστες. Τόσο τα μαντρόσκυλα του καθεστώτος θα το προστατεύουν.
Θα πάψουν πια να στρέφονται εναντίον των αδυνάτων. Θα χτυπάνε στοχευμένα. Θα «καθαρίζουν τον τόπο» από αντιφασίστες. Όπως τώρα. Τα φονικά θα γίνουν καθημερινότητα. Έτσι, σα καλά καθούμενα. Μέσα στον κόσμο. Μπροστά στους ΔΙΑΣ που θα παρακολουθούν το θέαμα αμέριμνοι. Κι εμείς, σοκαρισμένοι, θα παρακολουθούμε τα τραγικά γεγονότα και θα εκφράζουμε την αγανάκτηση, το θυμό και τον αποτροπιασμό μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και συχνά θα βγαίνει κάποιος που θα συνιστά ψυχραιμία, να ανάψουμε κάνα ρεσώ για την ψυχή του δολοφονημένου και να συνεχίσουμε κοιτώντας μπροστά.
Αν αυτό δεν είναι εμφύλιος, τι μπορεί να είναι; Αν αυτό δεν είναι κάλεσμα για αφύπνιση, τι μπορεί να είναι; Κι αν δεν είναι το τέλος τους, τι μπορεί να είναι;
Ο εμφύλιος, όταν τα πράγματα ξεφεύγουν, δεν είναι απαραιτήτως κάτι κακό. Είναι ανάγκη. Είναι η επανάληψη ιστορίας, αυτό που πρέπει να ξαναζήσουμε, επειδή το αγνοήσαμε.
Τα γεγονότα διαμορφώνονται όπως τότε. Δεν παρατηρώ καμία αλλαγή σε ανθρώπους, καταστάσεις και πορεία. Γερμανική κατοχή, κυβέρνηση Τσοολάκογλου, δωσίλογοι, χίτες, ταγματασφαλίτες, φτώχεια, πείνα, μαυραγορίτες, η αστυνομία και η δικαιοσύνη είναι όργανα του καθεστώτος, κι εμείς μόνοι μας παλεύουμε με το τέρας.
Και τώρα έχουμε το πρώτο επίσημα καταγεγραμμένο θύμα του ναζιστικού καθεστώτος. Κανένας αστυνομικός από αυτούς που βρίσκονταν δίπλα δεν παρενέβη. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν μπήκε στον κόπο να μας πει τι συμβαίνει. Αφού δεν έπιασε το παραμύθι του πλακώματος των οπαδών που το φανατιλίκι για τις ομάδες τους τούς οδήγησε στο έγκλημα, κάνουν την πάπια. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνουν δράση οι καθεστωτικοί αρθρογράφοι που, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τα “άκρα”, γράφουν τα ορθολογικά τους άρθρα, καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και μας παρακινούν να τα αφήσουμε όλα πίσω και να κοιτάξουμε μπροστά, το success story που βρίσκεται έξω απ’ την πόρτα μας. Καμιά καθεστωτική δικαιοσύνη δεν περιμένουμε να δικαιώσει το πρώτο θύμα του εμφυλίου. Το πράγμα φωνάζει. Και μας καλεί. Εμείς πρέπει να αναλάβουμε.
Αν αυτό δε λέγεται εμφύλιος, ας το ονομάσουμε “πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες”. Καλά κουράγια και αντοχές στον αγώνα που οφείλουμε να κάνουμε. Άμεσα γιατί ήδη είναι αργά.
http://kats-woman.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html
